Sinds dit weekend valt het me op dat Mees hier meer moeite mee heeft. Hij wil graag meedoen, maar de meiden doen hun ding en Mees kan er niet altijd meer tussen.
Gisteren was hij heel verdrietig, hij wilde in de tuin spelen, maar de meiden bleven binnen. Hij kwam huilend naar me toe: hij wilde met $anne spelen in de tuin, maar zij speelde binnen. Ik vroeg of hij het al aan haar gevraagd had. Nee, maar hij wist zeeeker dat ze nee zou zeggen, zei hij snikkend. "En dan ben ik helemaal alleeheen..!!"
Zo sneu, hij realiseerde zich echt dat hij inderdaad veel alleen speelt en de 3 meiden vaak de grootste lol hebben met het playmobil en hun bouwsels. Uiteraard ben ik even met hem in de tuin gaan spelen, maar echte troost was het niet. (
)Later probeerde hij met zijn duplobouwsel mee te doen, maar hij had eigenlijk geen plek. Ik vond het zo sneu...
Ze spelen trouwens ook wel veel met z'n vieren, hoor, maar dat poppetjes-spelen was tot nu echt iets voor de meiden. Ik merk gewoon aan Mees dat hij zich nu bewuster wordt van zijn rol in het gezin en dus ook van zijn buitenstaanderschap zo af en toe. Ik ben wel blij met deze sociale groei, hij focust meer naar buiten, alleen jammer dat het ook met teleurstellingen gepaard gaat...
) Ja, hij was verdrietig omdat hij wist dat ze niet met hem wilden spelen, dat is logisch, toch? L iene is hier ook wel eens verdrietig als ze niet binnen het spel van Y inthe en/of Y eno past, terwijl zij verre van een underdogpositie heeft. Maar dat betekent toch niet dat hij zichzelf als 'de buitenstaander' ziet? Je zegt het zelf al, ze doen ook dingen met zijn vieren, en er zijn vast ook wel momenten dat een ander even buiten de boot valt.
)