Omgaan met drift - beetje coaching nodig geloof ik

[Ester]

Oké.

Famke is een driftig, pittig, ongeduldig kind. Dat ken ik niet, Giel heeft geen van deze eigenschappen. Drift ken ik ook niet van mezelf, dus ik vind het moeilijk om het te begrijpen en me in te leven. Ik loop vast in mijn omgang met Famke.

Haar buien worden de laatste weken steeds pittiger, in mijn ogen, en komen véél voor. Ik denk dat ze op een dag meer wel huilt (=krijst) dan niet. Wanneer er iets niet gaat zoals zij het wil, gooit ze alles van zich af en zet ze het op een krijsen. Totdat ik haar oppak en troost. Als ik dan even wat met haar ga doen, boekje ga lezen ofzo, dan is het daarna meestal weer over. Tenzij zij in haar hoofd heeft om langer boekjes te lezen. Dan is het stoppen met lezen een aanleiding voor een nieuwe bui.
De meest voorkomende aanleidingen voor een 'bui' is dat ze iets wil hebben wat Giel heeft, maar niet krijgt, wanneer iets niet lukt (bijvoorbeeld een bladzijde omslaan in een boek, wat weer terugslaat, een deksel ergens op willen doen wat niet meteen lukt, een sticker willen plakken die niet meer plakt etc) of wanneer ik niet direct op haar kan reageren.

Ik merk dat alles een beetje om haar begint te draaien, en dat wil ik niet: ze moet leren dat ze soms moet wachten. En ben bang dat ze zo leert dan krijsen de manier is om aandacht te krijgen. Tegelijkertijd heeft negeren weinig zin: ze krijst net zo lang totdat ik er wel voor haar ben, al duurt dan een half uur. Verder loop ik op eieren. Als ze ergens lekker mee bezig is, en iets valt, ben ik geneigd er naar toe te rennen om het haar weer te geven voordat ze gaat krijsen.
Wat ik nu doe is haar troosten wanneer ik beschikbaar ben en haar daarna even aandacht te geven. Maar ik laat haar wachten wanneer ik bezig ben. Zonet wilde een sticker niet meer plakken en heeft ze een kwartier huilend aan mijn been gestaan terwijl ik aan het afwassen was. Toen ik klaar was heb ik haar alsnog de aandacht gegeven. Maar ik ben bang dat ze zo aanleert dat ze gewoon door moet krijsen voor haar zin. En daar loop ik dus vast.

Ze kan trouwens ook momenten heel lekker spelen hoor. Zolang er maar niks tegenzit.

Ik hoop dat iemand met me mee wil denken. Word moedeloos van dat eeuwige gehuil en zie er tegenop dat de tijd van deuren open en buiten zijn weer aanbreekt.

[mAmArianne]

Oef, dat klinkt als een heel pittige periode... Moeilijk om je daar ook voor ´af te sluiten´ en niet af en toe heel gefrustreerd te worden lijkt me...

Het beste is denk ik toch wel zelf zo rusrig mogelijk blijven, misschien haar gevoel benoemen en haar verder de ruimte geven om (even) boos te zijn?

Ik hoop voor je dat deze ´fase´ niet te lang aanhoudt zo...

[Annemarie]

Hier hebben beide kinderen zich zo gedragen (Linde nog). Wij benoemen het als zeurhuilen en zeurhuilen doe je bij ons op de trap. Eerst uitleggen, he Famke slaat de bladzijde terug en vind je dat niet leuk. Vervelend hoor, maar dat kun je ook zeggen i.p.v. er om te zeurhuilen. Zullen we nog een keer proberen de bladzijde om te slaan? Blijft ze zeurhuilen dan even afzonderen.

In het geval van de sticker had je kunnen zeggen (op oogniveau), Famke wil je sticker niet plakken, wat jammer, mama is nu aan het afwassen, daarna zal ik je helpen, ga jij vast andere stickers plakken?

Bij Thijs werkte het supergoed, Linde blijft de neiging houden om te zeurhuilen. Maar het is nu al voldoende als ik vraag om ze het normaal wil zeggen want zeurhuilen kan ik niet verstaan.

Met de term zeurhuilen kun je ook het gedrag onderscheiden van normaal huilen wat wel gewoon mag. Door iets leuks met haar te doen (boekje lezen) om haar af te leiden van haar drift/zeurbui beloon je denk ik haar zeurgedrag.

Sterkte ermee.

[lotte]

Elise is net zo. Ze wordt snel boos en driftig en kan erg huilen (aan m'n been hangen) als ze iets wil.
Ik ben begonnen met tegen haar te zeggen: Als je iets wil, dan kun je dat gewoon vragen. Huilen heeft geen zin. BV Wil je een boekje lezen? (dan antwoordt ze vaak half huilend JA) Dan herhaal ik weer: "Dan kun je dat gewoon vragen: Mama, mag ik een boekje lezen?"
Praten kan ze nog niet echt, dus dan zegt ze vragend: Mama, die?
Dat lost natuurlijk het probleem van het wachten niet op. Maar in het voorbeeld wat je noemde met afwassen zou ik een stoel bij het aanrecht zetten en haar laten helpen/meekijken. Dat helpt bij mijn kinderen altijd fantastisch. Als ik ga koken, staan ze allebei op een stoel aan het aanrecht en het wordt vaak een bende, maar geen gedrein en gehuil.

[Pauline]

Ik heb met Sjoerd afgesproken dat huilen alleen voor verdriet is en als hij boos is, dat hij zegt dat hij het niet leuk vind. dat helpt hier vaak. In plaats van huilen is het heel boos kijken, stampen met zijn voeten, soms gooien met dingen en dan zegt hij: Niet leuk.

Het is wel een kwestie van herhalen, herhalen herhalen

Oh ja, ruzies laat ik vaak de kinderen zelf uitvechten, tenzij het slaan of ander fysiek geweld wordt. dan is het een kwestie van uitrazen op de gang en even nadenken.

[drus]

Wij noemden dat bij @nne dat ze een franse cholère had. Helemaal gek werd je ervan. Ik herken wel wat je schrijft. Wij hadden dezelfde aanpak als Annemarie. Dat werkte redelijk, behalve als ze moe was, dan leek niets te helpen.

Het is uiteindleijk vanzelf overgegaan. Alleen als ze moe is, kan ze af en toe nog een beetje in een driftbui komen dat niets goed gaat.

Pfuh, sterkte ermee! Een echte oplossing heb ik niet.

[Ester]

Het lastige is dat ik haar niet zo bereik wanneer ze zo'n bui heeft. Zeurhuilen kan ik het niet noemen, het is oorverdovend krijsen (ze kan echt héél hard ). Ten eerste valt er door dat volume niet heen te praten. Ten tweede vliegt ze me om de hals wanneer ik op oogniveau komt en ten derde is ze nauwelijks tot niet af te leiden van wat ze wil: dat ik haar oppak en troost. Bij me op een stoel zetten tijdens het afwassen zou ze niet accepteren, ze gooit zich dan op de vloer.

Maar misschien moet ik toch blijven benoemen, ondanks dat ik niet verstaanbaar door haar huilen heen kom. En over dat op de gang zetten ga ik nadenken. Ik vind haar nog wel jong daarvoor, maar misschien kan ik dan wel duidelijk maken dat overal om huilen niet de bedoeling is.

Door iets leuks met haar te doen (boekje lezen) om haar af te leiden van haar drift/zeurbui beloon je denk ik haar zeurgedrag.

Ja, dat is precies waar ik bang voor ben en waarin ik nu vastloop.

[Kimmie]

ik denk dat het ongewenste gedrag benoemen en de daarbij behorende sanctie wel helpt als je het blijft herhalen.

P uck hefet ook een periode gehad waarvan ik dacht ik dring niet door, het hefet geen zin, ze is te jong en het blijft maar hetzelfde... inmiddels zie ik langzaam aan het resultaat van het concequente handelen.
Iom het cb zet ik haar meteen op de trap/gang als ze iets doet wat niet mag... daar zeg ik welk gedrag ik niet goed vind (ik wil niet dat jij met de appel gooit, jij blijft op de trap zitten, als je rustig bent mag je terug naar binnen bijv.)als ze boos blijft dan ga ik iedere 2 minuten kijken en benoem wat ik graag van haar wil zien (als je stopt met schreeuwen en rustig op de trap blijft zitten mag je binnen komen).... als ze dan rustig is loop ik direct naar der toe, herhaal waarom ze op de trap gezet is, dat het fijn is dat ze rustig is en dat we afspreken dat het voorval zich niet zal herhalen oid... knuffel en verder met de dag zeg maar...

In het begin was het drama...ze was denk ik anderhalf bijna 2 toen ik ermee starte en inmiddels is het ook echt wel een time out/rust moment voor der, ookal is de aanleiding niet leuk. En vooral de nieuwe start werkt goed... 'vertel eens of laat eens zien wat er niet lukt/waar je boos omw erd of verdrietig oid'....

Een portie geduld en concequent zijn stuur ik jou kant op!!!

[Esther]

En over dat op de gang zetten ga ik nadenken. Ik vind haar nog wel jong daarvoor, maar misschien kan ik dan wel duidelijk maken dat overal om huilen niet de bedoeling is.

Waarom vind je haar te jong? Gemiddeld vanaf anderhalf jaar snappen kinderen oorzaak - gevolg. Dan kunnen ze ook intentioneel handelen.

Onze aanpak is hetzelfde als die van Annemarie - bij krijsen en huilen om niks worden ze afgezonderd om duidelijk te maken dat dit niet de bedoeling is.

[Ester]

Ik heb met Sjoerd afgesproken dat huilen alleen voor verdriet is en als hij boos is, dat hij zegt dat hij het niet leuk vind. dat helpt hier vaak. In plaats van huilen is het heel boos kijken, stampen met zijn voeten, soms gooien met dingen en dan zegt hij: Niet leuk.

Maar denk je niet dat Famke daar nog te jong voor is? Ze is nog geen 2 hè. Ik denk dat ze er niks van begrijpt als ik in termen als verdriet en boos zijn praat.

Oh ja, ruzies laat ik vaak de kinderen zelf uitvechten, tenzij het slaan of ander fysiek geweld wordt. .

Ter bescherming van Giel moet ik hem daarin wel ondersteunen. Hij laat anders volledig door Famke ondersneeuwen. Als Famke huilt omdat ze hetgeen waar Giel mee speelt wil hebben, dan levert hij het bij haar in. Hij is veel te lief voor haar.

[Ester]

En over dat op de gang zetten ga ik nadenken. Ik vind haar nog wel jong daarvoor, maar misschien kan ik dan wel duidelijk maken dat overal om huilen niet de bedoeling is.

Waarom vind je haar te jong? Gemiddeld vanaf anderhalf jaar snappen kinderen oorzaak - gevolg. Dan kunnen ze ook intentioneel handelen.

Ik denk misschien ook teveel dat ze dingen niet begrijpt omdat ze nog niet zoveel praat. Ik denk dat ik om die reden ook te weinig uitleg geef, dingen benoem. Dat is iets wat ik op ga pakken.

[Annemarie]

Lang voordat ze zelf goed praten, kunnen ze je al begrijpen. Bij beide kinderen ben ik tussen 1,5 en 2 jaar de time out gaan gebruiken. Dan beginnen ze gedrag te vertonen waarbij ik het nodig vind. Had ook niet het idee dat ze het niet begrepen en dat correspondeerd dan weer met wat Esther zegt, dat die grens bij 1,5 ligt.

[monika]

Zo herkenbaar, Jort is ook een driftig mannetje en de periode voor hij 2 werd vond ik de moeilijkste. Hij begreep heel veel, kon veel bedenken, maar kon het niet vertellen. (late prater) Wij zijn ook begonnen in de periode om hem op de gang te zetten, puur om duidelijk te maken dat hij niet de sfeer in huis kon bepalen door zijn gegil. Dat leverde een poosje nog meer drift in de gang op, 1x zo heftig dat hij in zijn broek stond te plassen omdat hij zich helemaal liet gaan. Maar er kwam wel verbetering, en vooral toen hij 6 maanden zich beter kon uiten ik wat met hem kon redeneren ging het beter. Daar voor was het gedragsmodificatie, wat ook prima is.

Ik heb moeten leren dat ik hem niet tevreden hoef te houden, hij uit zijn frustratie een stuk groter dan ik zou doen. Waar bij mij een 'jakkes, het werkt niet' komt heeft hij een luide schreeuw of kreun en een hoop gedrag. Zolang wij er geen last van hebben is dat maar zo, als wij er wel last van hebben is het stoppen of de woonkamer uit. De grootste truuk is om zelf niet mee te gaan schreeuwen omdat je je verstaanbaar wilt maken. Zoals je zei, er komt toch niets aan op zo'n moment.

[Marijn]

Ken je het boek 'kijk, luister en begrijp' van Justine Mol? Daarin staan veel tips, juist over het omgaan met jonge kinderen.

[Hemmie]

Ik herken het wel van Marrit, dat enorme krijsen, onbereikbaar zijn. En helaas, het is nu, 2 jaar later, ook echt nog niet over. Het is wel anders, en sommige dagen gaan echt goed, maar als ze een beetje moe is, berg je dan maar. Vooral dat onbereikbare maakt het heel lastig, niets dringt door, al gaat dat nu wel iets beter. Wel gaat ze al heel lang naar haar kamer als ze krijst, niet dat dat altijd helpt, maar dat is ook zelfbescherming, als ik een half uur haar gekrijs moet aanhoren wordt mijn humeur er ook niet beter van, en dan komen we echt in een negatieve spiraal.
Ik blijf het lastig vinden, het zit duidelijk in haar karakter, en ik kan er weinig aan doen. Buitenshuis (vooral op school) is ze overigens superlief, zucht...

[wennetje]

Als ik kijk naar het temperamentvolle jongetje hier dan is apart zetten tijdens zo'n driftbui echt vreselijk voor dat kind. Hij raakt namelijk zelf erg van slag, blijkbaar overweldigt het gevoel hem. Hem apart zetten is dan in de steek laten. Hier is in het zicht blijven maar negeren de beste manier als het erg heftig is en zodra het lukt een knuffel geven en iets anders doen. Maar dan is hij ook echt erg boos geweest, is daarna ook erg moe. Die hele erge driftbuien zijn met deze aanpak wel zo goed als verdwenen, een heel enkele keer nog.
Is het minder erg, bijvoorbeeld omdat dingen niet lukken, en dat is helaas vaak, dan heb ik ook nog niet de manier gevonden (zie topic: tips voor ongeduld) maar dan benoem ik altijd wel dat ik slechts reageer als hij rustig me om hulp vraagt. Hij heeft alleen niet altijd mijn hulp nodig, is vaak gewoon uiting van frustratie.

Maar apart zetten moet voor jou dus ook wel goed voelen. Jij kent je kind het best.

[Esther]

O, dan lijkt me inderdaad een eerste doel om dingen te verwoorden voor Famke, om haar handvatten te geven om duidelijk te maken wat ze wil of wat haar frustreert.
Helaas, het duurt lang want Anna heeft soms nog dagen waarop ze meteen in de hoogste boom zit als iets niet lukt. Alledrie onze dames zijn een beetje driftig en nee hoor, dat hebben ze niet van mij

[Ester]

Ken je het boek 'kijk, luister en begrijp' van Justine Mol? Daarin staan veel tips, juist over het omgaan met jonge kinderen.

Bedankt voor de tip! Heb even wat info gelezen en ga dit boek opzoeken bij de bieb. (bedoel je trouwens auteur Jantine Peters? Die heb ik gevonden in elk geval...)

Bedankt voor het meedenken verder. Heb er net ook met Gertjan over gehad hoe we aankijken tegen haar drift en wat we kunnen doen om er beter mee om te gaan.
Eerste stap is om beter te gaan communiceren, meer benoemen wat we zie gebeuren en wat we van haar verwachten. Niet meteen ervan uitgaan dat ze ons nog niet zal begrijpen.
Verder gaan we ons meer richten op het positieve, meer benoemen wat ze goed doet en haar juist de aandacht geven op momenten dat ze lekker bezig is, niet boos of driftig is of huilt.

Over het apart zetten denken we nog na. Het voelt niet helemaal goed om haar alleen te laten dan, we denken beiden dat we haar daarmee nog meer overstuur gaan maken. Eerst eens kijken wat bovenstaande acties uit gaan halen.

[wennetje]

Kijk, luister en begrijp van Jantine Peters wordt er denk ik bedoeld? Of Opgroeien in vertrouwen van Justine Mol?

[Gootje]

Ik denk misschien ook teveel dat ze dingen niet begrijpt omdat ze nog niet zoveel praat. Ik denk dat ik om die reden ook te weinig uitleg geef, dingen benoem. Dat is iets wat ik op ga pakken.

Deze pik ik er even uit. Toen E vi nog wat jonger was, schreeuwde ze ook veel. Dat was eigenlijk uit pure frustratie dat ze het nog niet op een andere manier kon uiten, denk ik. Consequent rustig blijven praten, uitleggen, maar ook uitleg proberen te geven voor haar eigen gedrag (vind je dat moeilijk, wil je dat graag, etc. etc.) hielpen hier. Succes!

[Annemarie]

Apart zetten bij een driftbui hoeft ook niet op de gang. Thijs zette we altijd op een stoel. Dat zal bij Famke niet gaan omdat ze zich laat vallen. Maar een hoekje in de kamer of gewoon op schoot kan ook. En dan op schoot geen boekje lezen, maar wachten tot ze rustig is en er dan uitleg over geven.

[Miranda]

Ik denk misschien ook teveel dat ze dingen niet begrijpt omdat ze nog niet zoveel praat. Ik denk dat ik om die reden ook te weinig uitleg geef, dingen benoem. Dat is iets wat ik op ga pakken.

Deze pik ik er even uit. Toen E vi nog wat jonger was, schreeuwde ze ook veel. Dat was eigenlijk uit pure frustratie dat ze het nog niet op een andere manier kon uiten, denk ik. Consequent rustig blijven praten, uitleggen, maar ook uitleg proberen te geven voor haar eigen gedrag (vind je dat moeilijk, wil je dat graag, etc. etc.) hielpen hier. Succes!

Dit is hier idem dito. Danique is ook een pittig en driftig meisje wat oorverdovend kan krijsen als ze haar zin niet krijgt. En ja, ook ik ben dan wel eens geneigd om maar toe te geven, met de nodige gevolgen van dien. En ik benoemde ook niet alles omdat ik dacht dat ze het toch niet begreep doordat ze amper praat(te). Maar inmiddels ben ik er achter dat ze heel wat begrijpt.

Als Danique nu weer zo'n bui heeft benoem ik ook vaak wat (ik denk) dat niet lukt. Danique kan prima ja en nee zeggen en dan zeg ik ook wel dat het vervelend is maar dat ze even moet wachten tot ik klaar ben. Als ze dan blijft krijsen waarschuw ik nog een keer en anders mag ze in de keuken op een krukje gaan zitten. Ze is dan niet helemaal alleen (we hebben een open keuken), maar ze krijgt even geen aandacht van ons. Even laten afkoelen. Ik benoem dat nu ook zo naar haar. "als jij niet gewoon kan praten ga je maar even afkoelen".
Hetzelfde met vragen: Danique vraagt niet, maar commandeert ons gewoon. Ik accepteer dat niet meer. Ik zeg dan dat ze het normaal aan mij kan vragen. Doordat ze nog niet heel goed praat komt er niet veel meer uit dan: "mama, pak". Ze kan dat heel commanderend zeggen, maar ook heel lief. Pas als ze het lief doet, dan reageer ik. En dan zeg ik ook gelijk dat ze het zo netjes heeft gevraagd.

De laatste tijd gaat het stukken beter. (al is het nu met het gips weer net alsof ze in het leger zit met al die commando's... )

[wennetje]

De laatste tijd gaat het stukken beter. (al is het nu met het gips weer net alsof ze in het leger zit met al die commando's... )

Hahaha, en lukt het jou dan om NIET meteen te reageren? Ik ben een watje als Joris ziek is en moet dat altijd bekopen, kan me voorstellen dat Joris in het gips mij een ernstige sloof van mijn kind zou maken!