Matt was namelijk van de commode gevallen. Recht achterover, op zijn hoofd. En was acuut bewusteloos.
Manlief enigzins nogal in paniek. Na een minuut of vier begon hij (=Matt) weer bij te komen, met wat zacht gehuil en gejengel. Na een minuut of tien wilde hij weer liggen en lag vervolgens op ons bed lodderig van zich af te kijken.
Omdat ik het niet vertrouwde heb ik toch maar de huisartsenpost gebeld waar ik de huisarts gelukkig zelf aan de lijn kreeg. Ook zij vertrouwde het niet en kwam zelf naar ons toe.
Matt sliep ondertussen en zij voelde, terwijl hij sliep, zijn nekje en achterhoofd. Op een gegeven moment werd hij wat wakker, keek de huisarts aan en deed zijn ogen weer dicht. Niet echt een normale reactie voor een twee-jarige-eenkennige-peuter!
Daarna begon hij (gelukkig) wel wat meer te huilen en kroop bij mij op schoot. Maar omdat hij zo hangerig en jengelig bleef overlegde de ha met de dienstdoende kinderarts en neuroloog en op hun advies toch maar naar het ziekenhuis. In de ziekenauto wel te verstaan. Leuk, om kwart over acht een ziekenauto voor de deur als je tegenover de school woont....
Onderweg was er dikke, dikke file, om dus toch iets door te kunnen rijden werd de sirene aangezet. Dat vond Mattias wel leuk om te horen, alhoewel hij geen flauw benul ervan had dat hij zélf in de ambulance lag.
In het ziekenhuis keek hij gelukkig weer iets helderder om zich heen. De neuroloog heeft hem helemaal nagekeken, zij vond gelukkig niet direct erg verontrustende signalen. Daarna een scan geprobeerd, wat wel aardig goed ging vwb het stilliggen.
De uitslag was gelukkig snel binnen: zo te zien niks aan de hand, maar omdat hij wel íets bewogen had kon er geen 100% uitsluitsel gegeven worden.
Daarom zijn we tot na de lunch in het ziekenhuis gebleven, zodat we goed in de gaten konden houden hoe hij al dan niet opknapte. Gelukkig ging het met het kwartier beter. Hij heeft daar uiteindelijk heerlijk gespeeld in de speelkamer, nog een flinke tuk gedaan op bed en lekker twee boterhammen opgepeuzeld. Uiteindelijk met een wekadvies naar huis gestuurd.
Thuisgekomen toch maar weer lekker in bed gestopt (hij vroeg er zelf om) en de tweede helft van de middag heeft hij nog ieven lekker kunnen spelen. Maar erg veel kan hij niet 'aan zijn hoofd' hebben, letterlijk en figuurlijk, dus na het eten maar weer heerlijk slapen.
Al met al was het best een pittig dagje zo, maar we zijn wel erg blij dat het toch met een sisser lijkt afgelopen te zijn!
Groet,
Joke
ps. wat trouwens zó lief was: Joel en Anna waren natuurlijk ook flink geschrokken (mama... waarom doet hij zijn oogjes niet open...
). Ze zijn toen naar beneden gegaan en kwamen tien minuten later boven met een (zelf) gesmeerde boterham en een beker (Joel zijn lievelingsbeker) drinken voor Mattias... 
), Lotte (16), Maartje (13), Roos (11) en Job (9)
Gelukkig ging hij wel lekker slapen, na hem even in mijn armen tot rust te hebben gebracht, dus hopelijk gaat het morgen nog weer beter!
