Grote mond en niks aan trekken van straffen

[niekje]

Jasper begint nu sinds kort steeds meer een grote mond te krijgen en steekt ook vaak zijn tong naar ons uit met het bekende nehnehnehneh neeehh erbij......als we hem straffen trekt hij zich er niks van aan, gaat gewoon vrolijk verder, eerst stond hij altijd in de hoek in de huiskamer maar hebben hem nu al naar de gang verhuisd, dit vind hij al iets vervelender maar toch gaat ie dan de deur open doen of met de lichtknopjes spelen, na lange tijd kan hij zich rustig houden en kan zijn straf uitzitten....hebben dan wekkertje op 3,5 minuut staan.....

Met het avondeten kan hij er ook wat van, eerst was hij nog wel zover te krijgen dat hij ging eten als we zeiden dat hij geen lekker toetje kreeg maar ook nu schuift hij gewoon zijn bord weg en zegt dan zelf doe maar saaie yoghurt dan, een lekker toetje is dan yoghurt met een beetje hagelslag/muisjes of zo erin...

Iemand ervaringen met niks aan trekken van straffen en hoe dit aan te pakken, we proberen echt wel consequent te zijn maar ooit moeten we zo vaak straffen dat de moed ons in de schoenen zakt.....wordt een lang half jaar zo totdat hij naar de basisschool gaat, denk dat hij daar ook meer en meer klaar voor is......hij kan bijna alleen maar de hele dag kattekwaad uithalen......zie daardoor ook wel beetje op tegen de vakantie en hoop dat het heel mooi weer wordt zodat we lekker naar buiten kunnen......

Groetjes Nicole

[Eliza]

Bij ons heeft een hoek of trap nooit gewerkt. Werd altijd gezien als een uitdaging gezien om te laten zien dat straffen niet hielp.

Hier werkt alleen uitleggen waarom iets niet mag en dan een sanctie er aan hangen. En daar dan heel consequent in zijn. Dus: als jij vervelend doet een week niet met x spelen. Een dag geen tv kijken omdat je .... gedaan hebt. Dat soort dingen. Sancties werden altijd wel van te voren naar haar hoofd geslingerd.

Op school werkt ook alleen maar positief belonen trouwens. Dus 10x iets goed gedaan dan mag je met de glitterpen van de juf schrijven.

Succes en ja, ik zie op tegen de pubertijd

oh en edit: hier heb ik geleerd dat je moet zoeken naar de dingen waar je ze echt 'pakt'. Blijkbaar kan een toetje hem echt niets schelen.

[Pauwtje]

Oh ja, herkenbaar Onze peuter kan er ook wat van. Onze ervaring is wel dat het een beetje op en af gaat, met brutaal zijn en niks aantrekken van straffen. Het enige wat hier soms indruk lijkt te maken is vreselijk uit mijn slof schieten , maar dat is niet iets wat ik als tip zou willen geven. Andere methode waar ik soms naar grijp is negeren. Werkt ook niet altijd, maar dat lijkt hij dus wel vervelend te vinden.
Hopelijk is het bij jullie ook een fase, en duurt het niet al te lang!

[niekje]

Hier gaat het inderdaad ook op en af, maar telkens als het op gaat worden zijn dingen ook erger wat hij doet, hij steekt nu dus zijn tong uit en heeft overal lak aan, hij spuugt zelfs naar mensen toe, gooit met zand naar kindjes toe, gooit trouwens met alles wat hij in zijn handen krijgt.....ben dit ook helemaal niet gewent van Floor die was zo heeeel anders....

Uit mijn slof schieten kan ik ook op zijn tijd hoor, maar dan begint hij hard te gillen en te schreeuwen, ook weer iets nieuws, doet hij ook als ik op hem mopper of hem straf....

Straffen heb hem ik hem laatst ook gedaan toen hij niet zijn avondmaaltijd op had, hij mocht dan de volgende dag niet snoepen en alleen fruit eten...hier had hij toch wel moeite mee, ikke minder....

Ik hoop dat deze fase snel voorbij is want het wordt er zo niet gezelliger op...zelfs op school zeggen moeders al, jij hangt zeker de vlag uit op zijn 1e schooldag.......uuuhm ja eigenlijk wel op dit moment...

Hij kan ook wel heel lief zijn hoor, dan kruipt hij bij mij op school en zegt dan dat ik de allerliefste ben, maar goed 2 minuten later kan hij dan weer gestraft worden omdat hij dan weer iets doet wat niet mag......heb bijna de neiging om de hele dag met hem weg te zijn omdat hij zich dan meestal wel goed gedraagt...thuis is het altijd het ergste....

Groetjes Nicole

[monika]

Blijkbaar is er grote winst voor je zoon om zo stout te zijn elke keer. En Ja, Jort kon er ook wat van rond die tijd . Ik zou zeggen kies de dingen uit die je echt heel belangrijk vindt en probeer straffen te vinden die hij erg vindt.

Misschien speelgoed inleveren, verworven rechten kwijt zijn, maar kies iets waar je niet jezelf mee pakt.
Probeer te stoppen met praten tegen hem als hij stout is. Wat hier goed werkte als Jort niet op de trap bleef zitten was zeggen 'ik hoef nergens heen vandaag, dus ik kan je de hele dag terug zetten op de trap tot je 4 minuten vol zijn' En daarna gewoon alleen terug zetten en niets zeggen. En ook doen als of je het helemaal onverschillig laat. Of hele bakken speelgoed in een zak kieperen en in de kast opslaan, zie maar dat je het terug verdient met goed gedrag

[Liselotte]

Ik ben er bij I (6, een stuk ouder) de laatste tijd meer op gaan letten waarom en wanneer een brutale mond ontstaat. Bij heb is het vaak onmacht/teleurstelling of een tegenreactie. Als ik of mijn man ook al met een kort lontje reageer, is hij ook veel '' monderiger'' en luider in zijn reactie. Ik ben zelf ook meer op mijn toon gaan letten. En een brutale mond uit onmacht omdat hij de woorden niet kan vinden en een brutale mond geven is gewoon ''makkelijker''.
Ik benoem nu dus rustig dat ik hem niet begrijp als hij zo'n brutale toeter/mond heeft en dan hij een andere toon en andere woorden moet gebruiken. En help hem zo nodig de woorden te vinden.

[wennetje]

Hier zijn er periodes en hoe consequenter ik ben in die periodes, hoe korter ze duren. Idd 'lok' ik gedrag ook uit met mijn eigen vermoeidheid, irritatie en ongeduld zoals Liselotte schrijft maar dat heb ik onderhand wel door en kan dat aardig bijsturen.

Heel belangrijk hier: contact maken. Echt voor hem zitten/hurken, op ooghoogte, en dan met hem praten. Geen lange verhalen maar duidelijk maken wat ik van hem verwacht. Maak ik dat contact niet dan is het zinloos wat ik zeg of doe. En vooral heel veel prijzen voor alles wat goed gaat. Heel simpel al met 'wat heb je goed geluisterd', 'wat gezellig dat je mee komt', 'wat fijn dat je mama helpt' of een dikke knuffel geven. Zorgen dat de positieve beloning altijd vele malen leuker is dan de negatieve aandacht. Als het echt te erg is zet ik Joris op de gang. Gooien met eten is zoiets bijvoorbeeld. Eigenlijk zet ik hem dan alleen op de gang omdat ik zelf even die 3 minuten nodig heb om te voorkomen dat ik uit mijn slof schiet dus ik heb niet het idee dat ikd aar een pedagogisch doel mee heb. Als hij tussendoor van de gang komt, breng ik hem terug zonder een woord te zeggen.
En idd, alleen die strijd kiezen die echt belangrijk is en verder geen strijd voeren als hij moe is, dat is kansloos.

[Eve71ne]

Ik sluit me volledig bij de reacties van Wennetje en Liselotte aan. Als je inzicht hebt in hoe je reacties bij elkaar uitlokt, zowel positief als negatief, ben je al een heel eind op de goede weg.

Succes en ja, ik zie op tegen de pubertijd

oh en edit: hier heb ik geleerd dat je moet zoeken naar de dingen waar je ze echt 'pakt'. Blijkbaar kan een toetje hem echt niets schelen.

Je wil je kind niet ´pakken´, je wil graag dat de boodschap aankomt. Maar moet daar altijd een sanctie tegenover staan?
Wat ik dus een echte eyeopener vond, was dat ik laatst ergens las, als je kind nu al niet bij je kunt komen met al zijn emoties, hoe moet dat dan als hij een puber is?

[niekje]

Dank je wel voor jullie reacties, was inderdaad al eens van plan om te bekijken hoe en waarom hij boos wordt en dingen doet die hij niet mag....en zelf dan ook eens proberen om rustiger te reageren...

We zijn nu in ieder geval een stickersysteem begonnen wat betreft op de kamer blijven tot zijn oogjes van de wekker open zijn...dit werkte vanmorgen al goed....nu hopen dat het doorzet....

Groetjes Nicole

[Ester]

Ik sluit me volledig bij de reacties van Wennetje en Liselotte aan. Als je inzicht hebt in hoe je reacties bij elkaar uitlokt, zowel positief als negatief, ben je al een heel eind op de goede weg.

Ik merk dat Giel dergelijk gedrag gaat vertonen wanneer er weinig duidelijkheid is. Hij houdt erg van duidelijkheid en structuur en wanneer hij brutaal doet of continue de regels aan zijn laars lapt, is dat voor mij een reminder om de dagen weer meer gestructureerd te laten verlopen en duidelijker naar hem te benoemen wat de bedoeling is nadat bijv. het fruit op is / we terug zijn van boodschappen doet etc.
Wat bij ons ook vaak goed werkt is een stickerdiploma. We hebben de 5 belangrijkste afspraken op een rijtje op papier. NIet gooien, niet schreeuwen, goed luisteren, elkaar geen pijn doen, blijven zitten tijdens het eten. Hangt op de deur en elke regel heeft z'n eigen kleur, die Giel kent. Voor het slapen gaan evalueren we de dag en mag hij op het blad erna een sticker plakken als het die dag goed is gegaan. Bij een volle kaart (=5x10 stickers) mag hij wat uitzoeken bij de action.
Famke mag tegenwoordig een sticker plakken als ze stopt met krijsen.

[Eve71ne]

Inderdaad Ester, wij hebben ook zo`n lijstje. Boos zijn mág, boos wil eruit en gehoord worden. Hoe kun je dat doen, wat mag niet maar óók wat mag WEL. En dáár leert een kind van!

[wennetje]

Boos zijn mág, boos wil eruit en gehoord worden.

Helemaal mee eens. Dus niet de emotie afkeuren (want die is er gewoon en mag er zijn) maar de manier waarop er uiting aan gegeven wordt. Voorbeeld: als je kind gevallen is dan zul je ws troosten maar ook proberen te voorkomen dat het een enorm drama wordt en er uren lang in je armen gehuild wordt. Boosheid of frustratie is net zoiets, dat mag er gewoon zijn en bekrachtigd worden (door bijv te benoemen wat je ziet: 'ik zie dat je heel erg boos bent omdat het je niet lukt om dat blokje op die toren te krijgen, dat is inderdaad heel vervelend') maar er hoeven geen gil en smijtpartijen bij te komen. Samen op zoek gaan naar wat wel een goede manier is ook een optie, hier heb ik het nog niet gevonden maar weet van moeders dat kinderen op kussens afreageren ed.

[JasmijnLinde]

Totale herkenning hier. Ik heb er van de week een paar keer volledig doorheen gezeten met Linde en ik wilde ook al een draadje openen. Ik ga alles eens rustig lezen.

[LindaJager]

Probeer uit die negatieve spiraal te komen door het góede gedrag juist naar hem toe te belonen. Wij denken altijd maar dat kinderen automatisch weten wat ze moeten doen maar dat is niet zo. Door zijn goede gedrag te belonen met een complimentje leert hij dat dát van hem verwacht wordt. Hij is ook nog maar 3,5 hè? Niet echt een leeftijd waarop ze heel erg bewust "stout" zijn.

En idd wat Ester zegt, duidelijk zijn in wat je van hem wilt. Dus niet zeggen, ik zo zo graag willen dat je dit of dit doet, maar, ik wil dat je dit of dat doet. En blijven benoemen wat je ziet, als hij boos of verdrietig of juist blij is.
En als het gezellig is omdat hij geen dingen doet die jij afkeurt dat óók tegen hem zeggen!

[Eliza]

Ik sluit me volledig bij de reacties van Wennetje en Liselotte aan. Als je inzicht hebt in hoe je reacties bij elkaar uitlokt, zowel positief als negatief, ben je al een heel eind op de goede weg.

Succes en ja, ik zie op tegen de pubertijd

oh en edit: hier heb ik geleerd dat je moet zoeken naar de dingen waar je ze echt 'pakt'. Blijkbaar kan een toetje hem echt niets schelen.

Je wil je kind niet ´pakken´, je wil graag dat de boodschap aankomt. Maar moet daar altijd een sanctie tegenover staan?
Wat ik dus een echte eyeopener vond, was dat ik laatst ergens las, als je kind nu al niet bij je kunt komen met al zijn emoties, hoe moet dat dan als hij een puber is?

Bij ons helpt het echt niet om te zeggen dat iets niet mag. Daar moet een 'straf' tegenover staan. En dan echt iets waar ze op 'gepakt' wordt. Positief belonen eerst maar als dat niet werkt toch een sanctie hier. Anders staat ze me echt uit te lachen.

En mijn schoonzoon zegt al tegen me: "maar jij wordt toch nooit boos...." dus ik moet toch een keer streng zijn.

[wennetje]

Tja, ik weet het niet. Ik word soms tot wanhoop gedreven maar heb niet de wens mijn kind te willen 'pakken' of 'straffen' aangezien het voor mijn gevoel op deze leeftijd geen bewust stout doen is. Ik ben wel zoekende naar manieren om de boodschap helder te krijgen en soms is daar mijn eigen frustratie waar ik iets mee moet doen (door Joris 3 minuten op de gang te zetten of zelf even 3 minuten weg te lopen).
Heel vaak is het een kwestie van vergeten (niet oversteken bijv. als er een poes aan de overkant loopt is dat gewoonweg even vergeten), een uiting van enorme vermoeidheid of niet lekker voelen (zinloos om te corrigeren), frustratie of boosheid (voel ik ook wel eens, normale emoties) of een reactie op mijn korte lontje of haast (dan ben IK degene die gecorrigeerd moet worden). En soms is daar een periode van grenzen zoeken, schreeuwen om grenzen noem ik het. Bewust de grens opzoeken; naar je reactie kijken terwijl alles door de kamer wordt gesmeten bijvoorbeeld, of stennis schoppen in de supermarkt met veel publiek. Niet om stout te doen maar omdat het verkennen van die grenzen bij de leeftijd hoort en het aangeven van die grenzen veiligheid biedt. Het enige wat ik dan inzet is ladingen geduld en consequent volhouden dat bijvoorbeeld alles opgeruimd moet worden. Zonder stemverheffing of wat dan ook, iedere keer weer terughalen naar de situatie en vertellen wat ik verwacht. Kan gerust een uur doorgaan maar ik ben degene die dan uiteindelijk aan het langste eind trekt. Dikke knuffel daarna en die strijd is dan weer gestreden voor vele weken.

Misschien dat het op latere leeftijd anders is hoor, zoals bij jouw dochter, dat weet ik gewoon (nog) niet. Maar Joris is net zo oud als de zoon van de schrijfster van de oorspronkelijke vraag en volgens mij is straffen zinloos op die leeftijd, de boodschap wordt er niet duidelijker mee. Sterker nog, ik denk dat een kind van 3 er niet zoveel van begrijpt als hij de volgende dag nog steeds niet met iets mag spelen, hij legt dan echt geen link met het gedrag van de dag ervoor en om dat nu steeds te benoemen is weer erg veel negatieve aandacht. Nieuwe dag(deel), nieuwe kansen.

[Liesje28]

Joris is 3, de dochter van Eliza ongeveer 7, daar vind ik behoorlijk veel verschil in zitten als het gaat om de aanpak van dit soort dingen. Op de leeftijd van J oris, en J asper dus ook, geloof ik niet in straffen als "vanavond mag je geen toetje" als ze om 1400 uur wat uithalen of "morgen mag je dit niet". Dan is de link met het vergrijp absoluut en totaal weg en dus helemaal geen leereffect. Daarnaast denk ik dat het belangrijk is dat er een relatie tussen de actie en de straf is. Als je gooit met de trein, mag je een poosje niet met de trein spelen, is een logische straf,=. Als je gooit met de trien krijg je geen koekje, daar mist een verband, een kind zal dat niet uit zichzelf begrijpen op die leeftijd. En, wat ik mezelf altijd probeer voor te houden (ik heb ook een draak hier): positieve aandacht is ook aandacht. Dus steeds opnieuw probeer ik mijn eigen frustratie te verleggen. en de positieve momenten juist te benadrukken en belonen met aandacht. En wat denk ik ook, in ieder geval bij mij, gebeurt: zit een kind rustig te spelen, gaan we gauw onze eigen dingen doen, schoonmaken, computeren, wat dan ook. Pas als ie gaat dreinen en zeuren gaan er weer wat mee doen. Mijn leerpunt: JUIST als hij zoet zonder gedoe zit te spelen met een trein, boek, puzzel: dan er JUIST tijd voor maken om er bij te gaan zitten, mee te spelen, te communiceren.. Zodat dáár hun positieve aandacht te behalen valt in plaats van dat mama pas reageert als ze gaan zeuren. Nou ja, dit is dus ook tegen mezelf preken hoor, maar dit zijn een beetje mijn gedachten hierover...

[wennetje]

JUIST als hij zoet zonder gedoe zit te spelen met een trein, boek, puzzel: dan er JUIST tijd voor maken om er bij te gaan zitten, mee te spelen, te communiceren..

Ik word hier dan acuut weggestuurd, compleet met zo'n wijzend priegelvingertje is het dan 'WEG!' of 'ZITTEN!'

[niekje]

Jasper snapt straffen wel erg goed, zo heeft hij vandaag de hele dag zitten mieren met eten en dus daardoor ook geen snoepjes/lekkers verdient terwijl we vanmiddag ook naar een verjaardag moesten, hij zei daar zelf tegen zijn vriendje die zakjes chips uit aan het delen was dat hij dat niet mocht hebben omdat hij niet mocht snoepen vandaag, hij beseft dus wel degelijk zijn straf...

Hem belonen voor positief gedrag beloon ik ook wel zeker en hij groeit hier enorm van, zo heeft hij net zijn 1e poppetje getekent, oooo wat was hij trots en wij ook natuurlijk...

Maar wat hier ook vaak gebeurt is gewoon dingen bewust kapot maken en dan vooral de spullen van zijn zus en komt dan ook vaak trots vertellen kijk mama is stuk, dan wordt ik boos en krijgt hij straf maar roept dan zelf al ik wil wel lief zijn, maar ja dan is het leed vaak al geleden.....

Groetjes Nicole

[wennetje]

dat hij dat niet mocht hebben omdat hij niet mocht snoepen vandaag

Maar legt hij dan een link met hetgeen hij gedaan heeft? Beseft hij dat zijn gedrag van eerder dit tot gevolg heeft gehad? Of blijft hem alleen bij dat hij die dag niet mag snoepen? Joris zou die link dus echt niet leggen.
Kan er een andere reden zijn waarom hij de spullen van zijn zus kapot maakt? Of weet je zeker dat het echt om het stuk maken zelf gaat? Heb je wel eens geobserveerd wat er aan vooraf ging? Een mooi voorbeeld is mijn buurjongetje van een aantal maanden ouder dan Joris. Hij slaat geregeld zijn kleine zusje. Wat bleek nou: hij wilde haar dan helpen en iets uitleggen/leren maar daar is ze dan te klein voor. Uit frustratie begon hij dan te slaan en als ouder ben je natuurlijk heel erg geneigd op dat slaan te reageren, dat is wat je ziet. Terwijl hetgeen waar het uit voort komt zo ontzettend lief en positief is. Zijn vader heeft eens een dag zijn zoon heel goed geobserveerd en dit zo te weten gekomen.

Ik denk eerlijk gezegd dat je hem iets teveel 'rijpheid' toeschrijft maar misschien heb jij een kereltje wat gewoon voor loopt? Die van mij loopt eerder een klein beetje achter dus misschien is dat verschil wel groot tussen onze kinderen.

[niekje]

hij liet inderdaad ook vallen dat hij niet goed had gegeten dat hij daarom niet mocht snoepen, vond ik wel erg knap van hem...

Ik heb zelf het idee dat het echt om het stukmaken zelf gaat, hij gaat zelfs bewust langs haar zitten en maakt het stuk voor haar ogen...laatst had hij zich ook onder de tafel verstopt en daar iets kapot gemaakt wat van Floor was, hij komt het dan ook laten zien als hij iets stuk heeft gemaakt, wat hij ermee wil zeggen heb ik geen idee van....

Of hij voorloopt heb ik geen idee van hoor, het is een heel ondernemend pittig mannetje wat weet wat hij wil en vooral wat hij niet wil...... maar goed hij snapt dus wel wanneer hij echt stout is en weer eens niet geluistert heeft...

Groetjes Nicole

[Wanda]

Bij Nerio ook altijd het teken dat hij ofwel aan het veranderen is, of wij weer moeten opvoeden zoals wij het noemen. (een samenspel vaak). We merken dan ook dat hij weer nieuwe dingen kan, nieuwe spelletjes etc. en dat probeer ik dan weer wat actiever op te pakken. En meer mee laten helpen (tafel afruimen en toetje pakken doen ze nu samen). En goed naar hem luisteren en een gesprek beginnen op de moeilijke momenten zoals het eten. Een raadspelletje (welk dier heeft hele grote oren?) werkt hier erg goed om heel rustig en gezellig aan tafel te zitten. En tja, TV en Wii (grote broer he..) weer dieper in de kast zetten helpt ook altijd goed.

[Chabeli]

Tomas heeft ook heel goed begrip van wat hij mag en niet en kan prima de link leggen tussen ''straf'' en de ''daad'' die eraan vooraf ging. Hij was afgelopen weekend bijvoorbeeld aan het vertellen over hoe hij weg was gelopen toen ik de taart aan het maken was (voor Sara's verjaardag) en dat ik toen heel boos was geworden. Dit was maanden geleden. Hij heeft het vaak weken of maanden later nog weleens over incidenten die voor zijn gevallen.

Ik herken het gedrag wel van slechte periodes met Tomas. Ook dat niets helpt. Echt radeloos werden/worden we ervan. Ontzettend brutaal en opstandig. Wat we ook doen, het lijkt het allemaal alleen maar te versterken. Negeren helpt ook niet hoor, dat maakt het gedrag alleen nog erger omdat hij dan het gevoel heeft dat het dus wel mag. En ja, je hebt dan op een gegeven moment het gevoel dat je alleen nog maar aan het corrigeren en straffen bent.

Persoonlijk ben ik niet zo van het straffen, maar van het afnemen van een beloning. Nu wil hij bijvoorbeeld heel graag een cars blad dat hij in de winkel heeft gezien. Als hij zich niet gedraagt, dan krijgt hij deze dus niet (en dat weet hij). Of mag hij geen filmpje kijken. Of gaan we niet naar de speeltuin. Ik noem maar wat. Als het echt heel erg is, bijv slaan, dan gaat hij op de gang (kookwekker aan). De gang zet ik eigenlijk pas in als het uit de hand dreigt te lopen. En ja, in het begin was het steeds terugzetten en de wekker opnieuw aan. Schoppen tegen de deur is ook de wekker opnieuw aan. Wordt het echt dramatisch, dan gaat hij even naar zijn kamer. Dit hebben we gelukkig maar 2 keer hoeven doen. Nadat hij op de gang of zijn kamer is geweest, praten we altijd met hem over wat er is gebeurd en knuffelen we het weer goed.

Sterke reacties van onze kant zorgen inderdaad alleen maar voor escalatie. Als we rustig op hem reageren en het uitleggen waarom iets niet mag, dan begrijpt hij het wel en hebben we veel meer succes. Maar er zijn dagen waarop het al zo lang doorgaat (helemaal in combi met vermoeidheid) dat ik niet meer het geduld kan opbrengen helaas. Verder merk ik ook inderdaad dat gerichte, pos aandacht op goede momenten en heeeel veeeeel pos feedback goed helpt. En echt: pick your battles. Hier ook een heel pittig mannetje dat al heel vroeg precies wist wat hij wilde en hoe en overal de discussie over aangaan maakt niemand blij. Soms moet hij het gewoon even zelf ontdekken.

Sterkte, ik weet wat een energievreters zulke mannetjes kunnen zijn. En oh ja, wij merkten hier vaak wel een sprongetje na zo''n periode.

[Katje]

straffen is helaas een ingeburgerd opvoedmechanisme. Groot nadeel van straffen is dat het effect, als het er al is, van korte duur is. Het leert een kind niet werkelijk iets over zijn gedrag.
dit artikel verwoordt het heel goed vind ik:
http://www.kiind.nl/articles/188/Het_br ... erwil.html

als je straft, bedenk dan goed welk effect je ermee wilt bereiken. Je kunt gedrag op korte termijn ermee stoppen. Het leereffect op lange termijn is minimaal/nihil.
Straffen is een vorm van conditioneren. Dat lijkt te werken maar bereik je ermee dat je kind zich bewust is van zijn gedrag en dat gedrag bewust aanpast??

[Mara]

Boos zijn mág, boos wil eruit en gehoord worden.

Helemaal mee eens. Dus niet de emotie afkeuren (want die is er gewoon en mag er zijn) maar de manier waarop er uiting aan gegeven wordt. Voorbeeld: als je kind gevallen is dan zul je ws troosten maar ook proberen te voorkomen dat het een enorm drama wordt en er uren lang in je armen gehuild wordt. Boosheid of frustratie is net zoiets, dat mag er gewoon zijn en bekrachtigd worden (door bijv te benoemen wat je ziet: 'ik zie dat je heel erg boos bent omdat het je niet lukt om dat blokje op die toren te krijgen, dat is inderdaad heel vervelend') maar er hoeven geen gil en smijtpartijen bij te komen. Samen op zoek gaan naar wat wel een goede manier is ook een optie, hier heb ik het nog niet gevonden maar weet van moeders dat kinderen op kussens afreageren ed.

Ja in die lijn doen wij het ook nog steeds bij frustraties. Gillen en schelden helpt niet, dat snappen mensen niet en worden dan boos op jou, wat helpt wel? En alternatieven bieden.

Maar boos worden en blijven zeuren omdat je je zin niet krijgt, geen snoep mag voor het eten bijv. (en dan heb ik uitgelegd waarom en morgen wel), daar heb ik echt geen geduld mee. Dat moet gewoon klaar zijn anders krijg je de komende dagen gewoon niets.

[wennetje]

Oja, bedenk opeens HET wondermiddel hier, stom dat ik die niet genoemd heb. Joris is een jongetje dat graag wat te bepalen wil hebben, controle wil. Dat geef ik hem door steeds maar keuzes te bieden, daarmee voorkom ik ook heel wat driftigheid. De keuzes kunnen gezellig zijn ('zeg het maar Joris, gaan we rechts of gaan we links?') maar worden ook ingezet als ik te maken heb met een weerbarstige peuter. Jas niet aan doen? 'Joris, je kunt kiezen: of je doet nu zelf je jas aan of mama gaat je jas aan doen'. Niet in de autostoel klimmen? 'Joris, je kunt kiezen: of je klimt nu zelf in je stoel, of mama zet je er in'. In het begin gaf ik hem dan ook 10 tellen de tijd om die keuze te maken (benoemde ik er dan ook bij) maar dat is tegenwoordig al niet meer nodig. Hij vindt het vreselijk als ik zijn jas aan doe of hem in de stoel zet dus de keuze is nu snel gemaakt. Dit zijn slechts 2 voorbeelden maar ik doe dit vrijwel de hele dag door en Joris blijft daar rustig bij, heeft het gevoel ook wat in te brengen en ik voorkom dat er een strijd ontstaat en ik de hele tijd NEE om mijn oren krijg.

Overigens is het wel belangrijk om een keuze te geven die je waar kunt maken, ik zei eens in een opwelling toen Joris de auto niet uit wilde komen: 'Joris je kunt kiezen: of je komt nu de auto uit en gaat mee boodschappen doen, of ik laat je zitten'. Ahum, het was rond de 25 graden en auto stond in de zon, geen haar op mijn hoofd die er natuurlijk aan dacht om hem te laten zitten. Zul je altijd zien dat hij toen de keuze maakte om te blijven zitten alsnog een driftig kind uit de auto moeten krijgen. Soms weet ik daarom geen keus, want de 2 opties moeten natuurlijk ook wel heel dicht bij elkaar liggen.

[niekje]

Ben me vandaag eens zelf opnieuw op gaan voeden.... ....heb niet hard tegen hem gemoppert als hij iets deed, vroeg aan hem waarom hij iets deed en dat ik daar niet blij mee was op gewone stemtoon....hij stopte dan meteen en ging dan iets doen wat hij wel mocht doen en werd niet boos...

Het ging goed tot we vanmiddag hier eventjes in de speeltuin waren en hij zijn vriendinnetje midden in haar gezicht spuugde, toen heb ik hem meteen naar huis gestuurd want daar ben ik dus echt niet van gediend.....

Hoop dat we morgen weer zo'n dag mee kunnen maken...

Denk/hoop ook wel dat het met een sprongetje te maken heeft, vanmiddag pakte hij zijn eigen laptopje en daar was een spelletje op dat je alle letters op het toetsenbord in moet drukken die voorgezegd worden, hij deed dat dus feiloos, zo ook heeft hij gisteren zijn 1e poppetje getekent, hij is dus volop in ontwikkeling...

Groetjes Nicole

[wennetje]

Klinkt goed!

[Liselotte]

Het ging goed tot we vanmiddag hier eventjes in de speeltuin waren en hij zijn vriendinnetje midden in haar gezicht spuugde, toen heb ik hem meteen naar huis gestuurd want daar ben ik dus echt niet van gediend.....

Ik ben het met je eens dat spugen echt enorm ranzig is, maar voor een jongetje van 3,5 is het misschien wel heel abrupt om meteen weg te gaan. Hij krijgt niet de kans om zijn gedrag te beteren of goed te maken.
I heeft nooit gespuugd, maar hij gooide wel eens zand naar iemand op die leeftijd. Ik liep er dan heen en troostte het andere kindje, riep I erbij en liet hem het zand wegschudden. 'Kijk eens hoe verdrietig ... is? Nu is zijn/haar trui helemaal vies. Maak het maar even goed, vraag of hij/zij pijn heeft.' De drift is op 3 jarige leeftijd echt groter dan het inzicht in de gevolgen. Ik vind het ook belangrijk dat een kindje leert hoe hij iets moet goedmaken. En meestal bleef ik dan een poosje wat dichterbij om het contact wat beter te begeleiden. (En eigenlijk doe ik het nog steeds zo als iets misgaat in het contact)

En nog een tip! Let heel goed op het gebeuren voor het spugen enz. Spugen is natuurlijk hardstikke vies, maar hier gebeurt het niet zelden dat zo'n meisje dan al een stiekeme zandklodder heeft geworpen zonder dat dat door iemand wordt opgemerkt. Jongens zijn vaak impulsiever, opener en geven vaker een lichamelijke reactie (duwen, trekken, spugen), maar ze zijn zeker niet altijd degenen die begonnen zijn. Ik vind het dan zielig om I dan uit de speeltuin te trekken.

De rest klinkt enorm goed! Ik ben ervan overtuigd dat het ''de zorg'' en ''de reflectie'' is die iemand tot een goede opvoeder maakt. Als je nadenkt over wat je doet en waarom je het doet, ben je m.i. al zo goed op weg. Welke goeroe je daarbij ook leest,

[mijadja]

Boos zijn mág, boos wil eruit en gehoord worden.

Helemaal mee eens. Dus niet de emotie afkeuren (want die is er gewoon en mag er zijn) maar de manier waarop er uiting aan gegeven wordt. Voorbeeld: als je kind gevallen is dan zul je ws troosten maar ook proberen te voorkomen dat het een enorm drama wordt en er uren lang in je armen gehuild wordt. Boosheid of frustratie is net zoiets, dat mag er gewoon zijn en bekrachtigd worden (door bijv te benoemen wat je ziet: 'ik zie dat je heel erg boos bent omdat het je niet lukt om dat blokje op die toren te krijgen, dat is inderdaad heel vervelend') maar er hoeven geen gil en smijtpartijen bij te komen. Samen op zoek gaan naar wat wel een goede manier is ook een optie, hier heb ik het nog niet gevonden maar weet van moeders dat kinderen op kussens afreageren ed.

Zoals bovengeschrevene dus. R. mag van mij ook boos zijn, hij mág gillen/schreeuwen, slaan/schoppen..maar op de gang. Ik benoem altijd idd dat ik 'zie dat je nog boos bent', maar probeer ook altijd te benoemen of hij nu boos is of verdrietig. Meestal is ie verdrietig omdat ie boos is ..Momenteel speelt het benoemen hier heel erg en vraagt ie regelmatig 'mam, ben je boos?'..Het samen zoeken naar een oplossing vind ik een moeilijke, dat lukt me nog niet helemaal..Iemand hier tips voor

Succes, want het is een lastige periode, maar wel leerzaam, haha

[niekje]

Het ging goed tot we vanmiddag hier eventjes in de speeltuin waren en hij zijn vriendinnetje midden in haar gezicht spuugde, toen heb ik hem meteen naar huis gestuurd want daar ben ik dus echt niet van gediend.....

Ik ben het met je eens dat spugen echt enorm ranzig is, maar voor een jongetje van 3,5 is het misschien wel heel abrupt om meteen weg te gaan. Hij krijgt niet de kans om zijn gedrag te beteren of goed te maken.
I heeft nooit gespuugd, maar hij gooide wel eens zand naar iemand op die leeftijd. Ik liep er dan heen en troostte het andere kindje, riep I erbij en liet hem het zand wegschudden. 'Kijk eens hoe verdrietig ... is? Nu is zijn/haar trui helemaal vies. Maak het maar even goed, vraag of hij/zij pijn heeft.' De drift is op 3 jarige leeftijd echt groter dan het inzicht in de gevolgen. Ik vind het ook belangrijk dat een kindje leert hoe hij iets moet goedmaken. En meestal bleef ik dan een poosje wat dichterbij om het contact wat beter te begeleiden. (En eigenlijk doe ik het nog steeds zo als iets misgaat in het contact)

En nog een tip! Let heel goed op het gebeuren voor het spugen enz. Spugen is natuurlijk hardstikke vies, maar hier gebeurt het niet zelden dat zo'n meisje dan al een stiekeme zandklodder heeft geworpen zonder dat dat door iemand wordt opgemerkt. Jongens zijn vaak impulsiever, opener en geven vaker een lichamelijke reactie (duwen, trekken, spugen), maar ze zijn zeker niet altijd degenen die begonnen zijn. Ik vind het dan zielig om I dan uit de speeltuin te trekken.

De rest klinkt enorm goed! Ik ben ervan overtuigd dat het ''de zorg'' en ''de reflectie'' is die iemand tot een goede opvoeder maakt. Als je nadenkt over wat je doet en waarom je het doet, ben je m.i. al zo goed op weg. Welke goeroe je daarbij ook leest,

Mijns inziens was er van te voren niks gebeurd, hij fietste op haar af en spuugde haar meteen in het gezicht zo uit het niks, wel meteen zo'n gemeen lachje ook er achteraan...zo van heb ik jou ff tuk....

Ik had inderdaad misschien ook anders kunnen reageren zoals jij boven beschreef, kan het de volgende keer zo proberen....

Dank je wel voor jullie tips, wat een verschil tussen het ene of het andere kindje, bij Floor heb ik dit nooit aan de hand gehad, die heb ik nooit zo vaak moeten corrigeren of straffen als Jasper.......

Groetjes Nicole

[Chabeli]

Wat Lisotte zegt vind ik ook belangrijk; de kans krijgen om het goed te maken. Ze hoeven ook niet alles in een keer goed te doen .

Opvoeden is ook een leerproces als ouder zijnde. En ja, ik merk ook enorme verschillen tussen mijn twee kids. Sara is veel rustiger en beter te corrigeren, maar zij gaat veel sneller gillen en boos kijken. Elk een eigen gebruiksaanwijzing en dus aanpak.