Y en E waren daar in bed gestopt, dus ik ben met Daniel daar ook blijven slapen. Eerst mocht Daniel nog de laatste minuten van de EK finale kijken (hij zat alweer te glunderen) en om 23 uur wou hij zelf naar bed. Het was een vreselijke nacht, natuurlijk ging het been weer vreselijk pijn doen, hij moest plassen wat natuurlijk een hele gedoe was, en tegen de tijd dat Daniel eindelijk sliep, werd Evy wakker. Die 2 s werden de rest van de nacht om de beurt wakker. Alleen tussen 5:30 en 6:30 werd mij een fatsoenlijk uur slaap gegund. Maar goed, dat is niet het ergste, en een slecht nacht heb ik wel vaker.
De volgende dag was een enorme rommeldag. Ik moest van alles regelen met het ziekenhuis, rolstoel halen, huisarts bellen enzovoorts. Elke keer als Daniel naar de wc moest, was het een enorme uitdaging. Daniel ging een beetje op en neer, het ene moment ging het heel goed, het andere moment brulde hij van de pijn.
Inmiddels zijn we een week verder, en wel een beetje gewend. Daniel kan inmiddels aardig uit de voeten met zijn rolstoel, het is echt een handige donder! De pijn is gelukkig veel minder. Er volgden nog een paar zware nachten (echt vreselijk om je kind zo te zien lijden, zonder dat je iets voor hem kan doen
), maar afgelopen nacht heeft hij de hele nacht doorgeslapen! Hoera! Hij kan inmiddels ook weer draaien en rollen in bed, en kan op de grond prima spelen. Hij klimt zelf van de rolstoel op de bank en weer terug! Af en toe heeft hij nog wel een boze, gefrusteerde bui. Maar ja, dat had hij ook zonder gebroken been 
Over een halfuurtje naar het ziekenhuis voor de eerste controle. Ik hoop dat alles er goed uitziet.
.
)
. Sterkte maar met je mannetje. Gelukkig is het nu niet al te warm, want dat broeierige/jeukende gedoe met gips....ik weet er helaas alles van uit eigen ervaring 
) voor Daniël om mee te spelen..... Moeders ff bijkletsen 
