Nu al de peuterpuberteit???!

[mamavans]

Onze dochter is nu bijna 1 jaar. Ze is altijd al een pittige tante geweest die heel goed laat merken wat ze wil en vooral ook wat ze juist niet wil door dan gewoon een keel op te zetten. Ik vind dat op zich een positieve eigenschap, dat ze goed duidelijk kan maken wat haar wensen zijn. Nu vandaag leek het wel alsof ze al in de twee is nee fase is beland. Ik pakte vanmorgen een draagdoek om met haar naar buiten te gaan en het was een boos gezicht en "no no" roepen tot ik een andere draagdoek pakte en ze een grote glimlach trok. Ze wilde dus duidelijk niet die ene maar die andere. Bij thuiskomst trok ik haar jas uit en gooide hem op de bank. Zij haalde hem met een schreeuw en een boos gezicht weer van de bank af want hij mocht daar van haar niet liggen. Net opnieuw even naar de winkels wilde ze niet gedragen worden maar zelf lopen, want niets is natuurlijk leuker dan in de winkel alles goed onderzoeken. Maar ze wil dan geen handje geven en als ik haar roep omdat ze te ver gaat krijg ik een schreeuw en een "no" terug terwijl ze gewoon blijft waar ze is. De trap af gedragen worden resulteerde in een driftbui in mijn armen want dat wilde ze ook niet. Hoe gaan we hier het beste mee om? Ik riep net bijvoorbeeld tegen haar dat ze moest luisteren want anders ging ze voortaan gewoon weer in de doek. Maar dat is niet de manier waarop ik met haar om wil gaan, het was een uitroep in een soort opwelling. Ik wil niet dreigen en voorwaardes gaan stellen en ik wil ook niet bereiken dat zij denkt dat ze moet gillen en schreeuwen om zichzelf duidelijk te maken. Ik wil haar meegeven dat ik haar begrijp en naar haar luister en met haar wil communiceren. Maar ik wil ook niet dat ze bijvoorbeeld in een druk winkelcentrum twee meter voor me uit gaat stappen want ten eerste zien mensen haar niet, ze lopen haar gewoon omver, en ten tweede raak ik haar in de drukte kwijt. Dus hoe dan daarmee om te gaan? Hoe communiceer ik naar haar dat ze niet boos en driftig hoeft te zijn?

[Greetje]

Mijn gevoel is. En ik zeg niet dat ik het zelf wel goed doe. Maar mijn gevoel is dat kinderen soms met hun schreeuwen en roepen juist om duidelijke grenzen vragen. Ik heb hier ook een zg. heet pepertje (ze is dan al 2,5jr maar goed). En ik heb een redelijke afstandelijke opvoedingsstijl. Ik laat haar veel zelf onderzoeken. Luister naar haar en laat haar d'r gang gaan in haar ontdekkingsreis. Omdat ze soms zo pittig kan reageren (schreeuwen, slaan, schoppen) ontwijk ik het soms om "straf" te geven.
Ik merk dat wanneer ik haar in de hoek zet, rustig blijf praten dat wat ze gedaan heeft niet de bedoeling is, dat ze daar eigenijk goed op reageert. Ze staat dan wel verongelijkt te huilen en krijsen 'in de hoek'. Maar daarna wordt ze een stuk rustiger en na een kort gesprekje, sorry zeggen etc. lijkt het alsof ze met een soort schone lei kan beginnen.

Ik weet niet of je iets aan mijn verhaal hebt. Maar dergelijke acties zijn wel duidelijk voor haar. Ze is nog maar 1 en begrijpt jou misschien nog niet altijd.

Hopelijk heb je iets aan mijn verhaal.

[Hemmie]

Onze middelste had voor haar 1e verjaardag ook de eerste driftbuien. Eerlijk gezegd hen ik nooit een echte oplossing gevonden, de piek was toen ze 3 was, en ze is nu bijna 6 en sinds een paar maanden eindelijk driftbui vrij.
Ik wens je dus veel sterkte

[mamavans]

Dat is een fijn vooruitzicht

[Esther]

Bij Roos gaat het nu heel veel beter, nu ze echt goed kan praten. Dus dat kan ook nog.

[mamavans]

Weet je, ik begrijp haar niet, en dat is wat mij dwars zit. Zoals vanmiddag loopt ze heel vrolijk te stappen en alles te bekijken in de Action en zodra ik haar optil om naar beneden te gaan met de trap begint ze te gillen en huilen en spartelen en zich los te wurmen uit mijn armen. Ik wil begrijpen waarom ze dat doet. Ja, omdat ze niet getild wil worden. Maar waarom wil ze niet getild worden en hoe kan ik daarmee omgaan zonder haar het gevoel te geven dat ik haar niet serieus neem en niet naar haar luister?

[monika]

Bij dat soort dingen denk ik meestal dat m'n kind het zo goed naar z'n zin heeft dat hij niet wil dat het stopt. Hij zou nog wel een half uur in die winkel willen rond lopen. Dus, nee hij wil niet opgepakt worden want dan is het leuke over.
Goed vertellen wat er komt helpt hier wel. En vertellen wat ze wel mag en wanneer jij weer iets doet. Dus 'loop maar naar die deur en daar ga ik je tillen want dan lopen we naar de auto' of zo.

Duidelijke grenzen over welk gedrag wel en niet geaccepteerd is maakt het voor Nic ook een stuk makkelijker om relaxed te blijven.

[Gerrie]

waarschijnlijk door je het al, maar praten, praten en nog eens praten. Steeds maar weer uitleggen waarom je iets doet of wil.
Heel suf, maar ik geef Sarah de keus welk paar schoenen ze aan wil (nadat ze een keer gewoon niet wilde lopen nadat ik blijkbaar het verkeerde paar had aangetrokken) want het maakt mij niet uit welk paar ze aan heeft. Als A weg moeten zeg ik ruim van tevoren dat we zo weg moeten en waarom. Ze wil ook overal zelf lopen, maar hier zijn bijna geen sporen, dus mw. is zo d staat op. Ondanks uitleg kan ze daar steeds weer boos ook boven dus alleen praten is niet d oplossing, maar scheelt wel iets.

[Ana]

Wauw wat vroeg. Pff ik geef het je te doen.

J0ela begon met driftbuien met ongeveer 20 maanden. Dus wel een stukje ouder - maar ik kon nog maar nauwelijks met haar communiceren dus de onmacht wat dat betreft herken ik wel. Ze was heel laat met praten, ook door de tweetalige opvoeding.

En vanaf toen ze met 2,5 jaar naar school ging hier in België, begon ze ook steeds beter te praten - en daarmee namen de driftbuien af.
De laatste maanden trekt ze eerder een heel verdrietig gezicht, maakt een paar snikkende geluiden en zegt desnoods dat ze 'verdrietig' is. En dan kan ze meestal ook uitleggen waarom precies.
Voor ons ligt het dus heel duidelijk samen met de communicatie.

[Emmy]

Mijn zoon is de 6 jaar al gepasseerd en zegt nog regelmatig nee, kan ook nog wel eens "uit zijn pannetje gaan" als hij zijn zin niet krijgt. Op school hadden ze op de eerste dag al door dat hij een "strong personality" had en dat werd door de leerkracht heel positief gebracht. Sindsdien kijk ik er met een andere blik naar en ondanks dat ik hem niet altijd begrijp, kan ik genieten van zijn ijzersterke wil!

[mamavans]

Ik geef haar veel keuzes en veel dingen maken me ook niets uit. Als zij boos word omdat ik in haar ogen de verkeerde draagdoek heb gepakt dan pak ik gewoon de andere. Maar ja, soms kan iets niet. Ze kan niet zelf de trap af lopen al wil ze het nog zo graag. En ik wil dat best met haar oefenen als ze dat graag wil maar niet midden in een druk winkelcentrum waar nog veel meer mensen achter ons de trap af willen. Maar het voelt zo onprettig om dan met haar schreeuwend in mijn armen de trap af te lopen en ik kan het niet helpen dat ik me dan ga afvragen hoe zij zich voelt. Vast heel onbegrepen. Ze word ook tweetalig opgevoed dus ik hou er rekening mee dat het echte praten nog wel even gaat duren. Alleen het woordje no (Spaans) kent ze sinds een paar weken en gebruikte ze gisteren pas voor het eerst regelmatig en verder is het vooral schreeuwen en huilen als ze boos of verdrietig is en dan mogen wij maar raden wat ze dan bedoelt. Zal wel heel normaal zijn bij deze leeftijd maar ik vind het moeilijk.

[ailay]

Eerlijk gezegd denk ik dat je dit wat te zwaar maakt en dat dit er gewoon een beetje bijhoort.
Het is inderdaad niet leuk om met een schreeuwend en worstelend kind de trap af te moeten, maar je zegt het zelf al: soms kan het niet anders.

Hier ook zin heetgebakerd type wat graag op ontdekkingsreis mag gaan en flink boos kan worden als hij zijn zin niet krijgt. In mijn optiek hoort het er een beetje bij dat ze te maken krijgen met "nee" en de bijbehorende teleurstelling. En dat levert hier ook heel vaak een gillend en krijsend kind op hoor. Ik sta met grote regelmaat te worstelen om mijn kind in de kinderwagen te krijgen om maar eens wat te noemen.
Helaas is het niet anders.

[mamavans]

Het is niet de manier die ik in mijn hoofd had hoe ik met haar om wilde gaan. Ik wilde haar gevoelens en emoties respecteren en met haar communiceren en daar hoort in mijn ogen een driftig kind onder mijn armen tegen haar zin niet bij. Misschien moet ik maar gewoon bijstellen hoe ik de hele opvoeding in mijn hoofd had dan.

[Esther]

Dat zal nog vaak genoeg gebeuren denk ik, dat bijstellen van je ideale plaatje naar de realiteit. Welkom in de wondere wereld van het moederschap

[Greetje]

Hi mamavans,

Ik ben de laatste tijd mijn hele beeld over mijn opvoeding (zo'n beetje zoals jij ook uitlegt) aan het bijstellen. Ben al 'n tijdje op zoek naar meer info en een forum. En via het borstvoedingsforum dit gevonden.

Ik dacht dat ik misschien een probleemkind had of dat er iets grandioos mis was met mijn manier van aanpak. Maar hoe meer ik erover ga lezen en gedrag van andere dreumesen vergelijk met die van mij, realiseer ik me dat het echt bij de leeftijd hoort en dat er niks mis is met mijn 'manier'.

Dat maakt dat ik er wat relaxter onder kan blijven en daardoor is mijndochtertje ook minder driftig. Als je dochtertje inderdaad beter kan praten, heb je kans dat het over gaat. En zoals al gezegd werd: veel praten en van te voren aangeven wat je gaat doen of wat er gaat gebeuren. En wat ik al eerder zei: duidelijk grenzen aangeven. Maar ook: je kind het gevoel geven dat het "macht" heeft over de situatie door het keuzes te geven. Pfff... het is lastig hoor. Het is zo makkelijk gezegd op "papier", maar om het ook goed te doen is een ander verhaal.

[Annet]

Naar mijn mening heeft een kind grenzen nodig, maar ook deze grenzen moeten duidelijk zijn, door ze uit te leggen.
Uiteindelijk ben jij de moeder en weet op zo'n moment wat het beste is, dat kan zo'n kleintje zelf nog niet overzien, daarnaast ben je ook geen speelbal.
In het voorbeeld bij de trap, vind jij het beter dat ze gedragen wordt, Prima, zij vind dat niet leuk, ook dat mag. Benoem je het dan ook?
Bijv: 'Mama gaat jou nu optillen, want dit is een gevaarlijke trap'
Ze wordt boos: 'Mama ziet dat jij het niet leuk vind dat mama jou tilt, Je word daar boos over he, maar toch moet mama jou hier even tillen, straks mag je weer lopen.'
En dan is het klaar, dan gilt ze maar, in dit geval zou ik het daarna gewoon negeren.

En inderdaad als zij al voorkeur aan geeft voor bepaalde dingen zoals de doek, niet eerst het ene pakken en toegeven en dan de andere pakken, maar zeggen jij gaat in de doek, in welke doek wil jij?

Maar het is lastig hoor!
D had (ookal was ze wat ouder) ook behoorlijke driftbuien, deze kwamen voor een groot deel doordat ze nog niet kon praten, zij is eind augustus naar een speciale dagbehandeling hiervoor gegaan, daat gebruiken ze nederlands met gebaren, ondertiteling van het gesproken woord zeg maar. Zij pikte heel snel de gebaren op en kon hiermee communiceren en wij (okay ook wel door een cursus) begrepen haar beter. Hierdoor werd ze zo rustig en heeft ze alleen nog af en toe een driftbui, maar ja dat is ook wel normaal.
wij voeden haar trouwens niet tweetalig op, zij heeft gewoon een spraak/taal achterstand.
Maar ik weet dat er ook speciale baby gebaren zijn, zou dat niet wat kunnen wezen?

Strekte ermee trouwens, want het is niet niets.

[Hemmie]

Sindsdien kijk ik er met een andere blik naar en ondanks dat ik hem niet altijd begrijp, kan ik genieten van zijn ijzersterke wil!

Wij zeggen altijd, Marrit komt er wel. Want als die zich wat in haar hoofd haalt, dat zorgt ze er ook voor dat het lukt. Dit karakter is voor ons als ouders wel eens lastig, zeker in de peuterjaren, maar ik denk dat het haar later als volwassene ook juist heel veel goeds kan brengen.

En verder sluit ik me bij bovenstaande reacties aan, er is geen kind wat nooit zal tegensputteren. Abel is absoluut geen driftig mannetje, hij is nu net 2 en ik heb nog geen echte driftbui gezien. Maar dat wil niet zeggen dat hij het altijd overal mee eens is. Maar ja, sommige dingen moeten nu eenmaal, en ondanks dat ik dingen aankondig en uitleg, levert dat wel eens wat gehuil en gekrijs op. Maar bij hem is dat gelukkig ook zo weer over, hij gaat niet helemaal over de rooie, zoals zijn zus destijds.

[mamavans]

Ik zie dat sterke en wat pittige karakter ook echt als iets positiefs. Ik vind het een fijn idee dat ze nu al niet over zich heen laat lopen en haar wil goed duidelijk kan maken. Als dat zo blijft in de toekomst vind ik dat echt wel een hele positieve eigenschap. Maar lastig blijft het op sommige momenten wel. Ik geloof (of hoop) dat ze gisteren gewoon een slecht humeur had want vandaag was ze totaal anders. Ze was vrolijk, gezellig, knuffelig, gaf moeiteloos een handje buiten en liet zich zonder problemen dragen op de trap. Dus gelukkig kan het ook zo .

[monika]

Hier zeggen ze dan op z'n dag dat ze het allemaal niet kunnen hebben en vooral gillen of mopperen 'the stars are nog aligned'.

Fijn dat je ook weer een goede dag er bij had.

[Sarina]

Ik zie dat sterke en wat pittige karakter ook echt als iets positiefs. Ik vind het een fijn idee dat ze nu al niet over zich heen laat lopen en haar wil goed duidelijk kan maken. Als dat zo blijft in de toekomst vind ik dat echt wel een hele positieve eigenschap. Maar lastig blijft het op sommige momenten wel. Ik geloof (of hoop) dat ze gisteren gewoon een slecht humeur had want vandaag was ze totaal anders. Ze was vrolijk, gezellig, knuffelig, gaf moeiteloos een handje buiten en liet zich zonder problemen dragen op de trap. Dus gelukkig kan het ook zo .

Tja, ik ben de ene dag ook vrolijker dan de ander. Kinderen, het zijn net mensen

Zonder gekheid: ik denk ook dat je er iets te zwaar aan tilt. Het hele leven gaat niet zonder slag of stoot, af en toe gaat het niet zoals je dat graag zou willen (ook in het volwassen leven toch?) en zolang je maar hoort waarom dan kun je misschien wel een tijdje boos erover zijn, maar gaat het toch niet zoals je wilt. Voor kinderen hetzelfde denk ik.
Jij snapt in deze dat de trap gevaarlijk is (en dat het een onhandig moment is om te oefenen), dan zeg je dat en bepaal je dat het nu niet gebeurt.

Zo was ik op straat gewoon erg streng; altijd handje vast, ook al wilden ze dat niet. Hadden ze toch even echt pech, want het was veel te gevaarlijk om los te lopen. Dan bleven ze wel boos, maar dat moest dan maar, beter boos dan onder een auto...

Sterkte!

[Greetje]

Ik zie dat sterke en wat pittige karakter ook echt als iets positiefs. Ik vind het een fijn idee dat ze nu al niet over zich heen laat lopen en haar wil goed duidelijk kan maken. Als dat zo blijft in de toekomst vind ik dat echt wel een hele positieve eigenschap. Maar lastig blijft het op sommige momenten wel. Ik geloof (of hoop) dat ze gisteren gewoon een slecht humeur had want vandaag was ze totaal anders. Ze was vrolijk, gezellig, knuffelig, gaf moeiteloos een handje buiten en liet zich zonder problemen dragen op de trap. Dus gelukkig kan het ook zo .

Gelukkig maar!

Overigens groeit ons dochtertje ook tweetalig op. En daarnaast nog de gemeenschappelijke taal tussen mijn man en mij. Ik gebruikte vanaf zeer jonge leeftijd veel geluiden en ook wel gebaren als ik tegen haar praatte. Mijn zusje (die juf is en Master SEN (Special Education Needs) die viel dat ook op. Dat onze dochter praat met gebaren. Ik ervaar het als iets positiefs en maakt het voor haar gemakkelijker om zich duidelijk te maken.

Bijv: als ze zegt "auto" pakt ze daarbij een denkbeeldig stuur vast en zegt "broem, broem". Of bij douche hoort, het geluid van de douche, iets als; "swoesh, swoesh".

[mamavans]

Ik heb ook aan gebaren gedacht maar tot nu toe lukt dat me niet goed. Onze dochter krijgt ook 3 talen mee. Ik spreek Nederlands tegen elkaar en mijn partner Spaans. Onder elkaar spreken we Engels dus Engels hoort ze ook de hele dag door. Ik maak me wel eens zorgen of dat niet verwarrend is maar het schijnt dat jonge kinderen met gemak wel 5 talen tegelijk kunnen leren. Ze kan nu mama/mammie en bah zeggen. Dat zijn woordjes die wij allebei tegenover haar gebruiken en waar er dus geen verschil in taal zit. Sinds kort zegt ze no, die en da. Daarmee kan ze in ieder geval een aantal belangrijke dingen duidelijk maken. En ik vind het eigenlijk al heel wat wat ze nu zegt. Maar gebaren zouden handig zijn.

[mamaanna]

even afgezien van het echte onderwerp (driftbuien), zou ik niet ook nog aan gebaren beginnen. Dat is in principe een tweede taal, en zou voor je dochter dus de vierde taal worden. Ik denk dat je je geen zorgen moet maken over haar taalverwerving, het is niet per se zo dat kinderen door twee of meertalig op te groeien ook later gaat praten. Je dochter kiest waarschijnlijk de taal uit die ze het meeste hoort om in te gaan praten (aargg kromme zin), de andere talen volgen vanzelf.

Verder denk ik dat het juist voor kinderen met een sterk karakter heel gezond is om tegengas te krijgen...ze leert er van, niet dat jij een gemene autoritaire onderdrukker bent, maar dat er situaties zijn waarin het goed is te luisteren naar de raad van anderen, dat er verschillende manieren zijn om iets te doen, dat je je soms moet aanpassen etc. etc. Een kind met een sterke wil heeft ouders nodig met een minstens even sterke wil, anders raakt het evenwicht zoek.

Om tegenmoet te komen aan haar autonomie, kan je haar wanneer het kan, en jij daar zin in hebt, keuzes geven: welke schoenen, welke draagdoek, aan de hand lopen of gedragen worden.

[Miem]

Hihi, mijn jongste lag op ruim 1 jarige leeftijd al op de grond in de supermarkt te krijsen... Die was er net zo vroeg bij.

Tips niet echt, bij L is het nooit echt over gegaan, dit is nog steeds heel moeilijk te corrigeren, te bewegen iets te doen dat zij niet wil. Een klein stukje zit volgens ons wel in het 'anders' zijn maar ik herken dus wel wat je schrijft. Het is op zich wel grappig, zo jong al een heel sterke eigen mening, makkelijk is echter anders hahaha.

[Greetje]

even afgezien van het echte onderwerp (driftbuien), zou ik niet ook nog aan gebaren beginnen. Dat is in principe een tweede taal, en zou voor je dochter dus de vierde taal worden.

De officiele Gebarentaal is inderdaad een op zichzelf staande taal met grammatica en spellingsregels etc. Maar dit bedoel ik ook niet. Ik gebruikte gebaren en geluiden ter verduidelijking van gesproken woorden. Zoals 'auto', 'eten' of 'vliegtuig'. Een woord (wat je nog niet kent) kan erg abstract zijn, terwijl "een lepel naar je mond brengen, daarbij hap zeggen en ook nog eens mmmm!" zoveel universeler en gemakkelijker te begrijpen.
Ik heb ook geen idee of Hannah de taal hierdoor ook beter begrijpt of zichzelf makkelijker duidelijk kan maken.
Wat ik wel weet is dat de "eentaligheid" in Nederland eerder een uitzondering dan een regel is want in vele delen van de wereld spreken mensen meerdere "moedertalen".

Bijv. hier in Gambia: er zijn Libanese gezinnen die hier al generaties wonen. Zij spreken van huis uit Arabisch en Frans. Maar Engels is de voertaal hier in Gambia dus spreken ze ook Engels. Daarnaast leven zij al zo lang in Gambia dat ze ook een lokale taal hebben geleerd zoals Wolof of Mandinka. Die kinderen zijn dus 4 of 5-talig!

[mamavans]

Als ik erover nadenk is het eigenlijk al een soort gebaren wat we doen. Maar dan niet met de officiele gebaren. Als we bijvoorbeeld naar buiten gaan heb ik in de ene hand de draagdoek terwijl ik mijn andere hand naar haar uitsteek terwijl ik vraag of ze gedragen wil worden of zelf wil lopen. De ene keer wijst ze naar de draagdoek en de andere keer pakt ze mijn hand. Dat is wel een manier van communiceren die over het algemeen wel werkt. Tenzij ze dus een slechte dag heeft. Het gekke is dat zo'n dag als ik hier beschreef in dit topic sinds dien niet meer voor is gekomen. Wel horen we het woordje no de hele dag door en kan ze vooral boos worden als naar haar idee we haar jas op de verkeerde plek leggen. Die jas is echt een dingetje en dat moet helemaal volgens haar regels gebeuren.

[Greetje]

Ja soms heb je ook niet in de gaten wat er nou is. Dan blijven ze maar jammeren (of erger krijsen, stampen enz) terwijl later blijkt dat er een sok niet goed zit, of een stuk speelgoed gevallen is of wat dan ook. Hannah heeft een dingetje met haar broek als die achter haal hiel blijft haken, daar heeft ze echt een hekel aan!

Overigens kan ik me nog heel goed herinneren dat ik rond de leeftijd van 1 jaar heel erg het gevoel had van; ze snapt al heel veel van wat er om haar heen gebeurt en wat ik tegen haar vertel, alleen ze kan zichzelf nog niet goed duidelijk maken. Stapje voor stapje begreep ik haar steeds beter. En kon zij zich steeds beter uiten.

Wel fijn dat ze nu niet meer zo boos is geweest. Misschien dat er toch iets is veranderd in jouw houding en zij dat aanvoelt...

[mamavans]

Ik vind het soms ook wel grappig en bovenal prachtig om te zien hoe dat karaktertje zich ontwikkeld. Als ik haar jas uittrek en even naast me neerleg zodat ik ook haar schoenen uit kan doen voordat ik jas en schoenen tegelijk opberg word ze boos. Ik moet haar jas uitdoen, de jas opruimen, dan teruglopen en dan pas haar schoenen uitdoen, kleine wijsneus. Als ik haar jas even op de grond neerleg trekt ze een boos gezicht en kijkt nors naar de grond terwijl ze met een zielig stemmetje no zegt. Eerst was ze een baby. Nu word ze echt een kind met een eigen wil en eigen karakter en dat vind ik echt een prachtige ontwikkeling.

[monika]

tijd voor een jasse-haakje op peuterhoogte, kan ze het mooi zelf regelen.

[mamavans]

Goed plan