slapen: hoe was het ook al weer?

[Appendix]

OK, na de gebroken nachten (fingers crossed) hebben we nu een nieuw "slaapprobleem" met N. Ze kan 's avonds geen afscheid nemen. Ik voed haar in slaap of bijna in slaap. Dan leg ik haar in bed. Eerder draaide ze zich dan om om te gaan slapen.... Nu soms wel/soms niet, maar in ieder geval gaat ze daarna heel hard huilen tot ik weer kom.
Heeft iemand tips? Ik ben al een bezig:
* ze ligt op een slaaphemd van mij, dat lijkt niets te helpen.
* ik heb net duidelijk dag gezegd, ben weggegaan en later teruggekomen om precies hetzelfde nog eens te doen

Maar nu huilt ze weer....

Overdag slaapt ze ook bijna niet, dat gaat op dezelfde manier. Maar dan lopen hier nog twee rond, dan hebben we geen tijd om lang met haar bezig te zijn en nemen we haar dus maar weer mee naar beneden. Vandaag is ze twee keer in de doek in slaap gevallen. De eerste keer heb ik haar weggelegd en heeft ze echt een dut gedaan (dat was dagen geleden) en de tweede keer heeft ze op mijn rug geslapen tot ik T en R in bed ging leggen.

Dit is te zielig, ik ga naar haar toe.
@

[Ana]

Misschien moet je haar 'afleren' dat ze al voedend in slaap valt. Maar haar leren dat je haar bijvoorbeeld in haar bedje (?) legt en dat jij er dan naast gaat zitten en fysiek contact houdt totdat ze echt slaapt. En dit dan langzaam gaan afbouwen.
Zo heb ik het met beide kindjes gedaan althans - op een gegeven moment leken ze op een leeftijd te komen dat ze er niet meer in trapten ofzo, dat ze wisten dat ik hen weg zou leggen en dus niet meer echt aan de borst in slaap vielen.

[Mamalon]

Mijn kids hadden in de avond altijd het meest last van ongemak als tandjes, oorpijn etc. Mijn aanwezigheid en evt knuffels verzachtten zeker. Misschien is dat nu ook het geval? Houd vertrouwen in haar, er is vast iets ongemakkelijks voor haar.

[Appendix]

Foei, ze slaapt. Ik duik er zelf gelijk ook in.
Ana, ik ben nu inderdaad naast haar bedje gaan zitten met een hand op haar (ook om haar ervan te weerhouden zich op te trekken) en heb heeeel vaak ssst gezegd. Toen ben ik op de grond gaan liggen, nog steeds met mijn hand op haar. Op een gegeven moment ging ze me zoeken, leek ze onzeker of ik er nog was. Toen ben ik weer rechtop gaan zitten en heb ik gezegd dat ik er was, dat ze lekker kon gaan slapen. Ik heb haar nog een toegedekt en ze is in slaap gevallen.

Deel van mij is trots op ons, een deel voelt zich een verrader, ik ben nu echt weggeslopen (en liet mijn telefoon vallen, en moest terug omdat ik mijn bril vergeten was).

Moet ik dit nu morgen weer zo doen? En dan? Op de schommelstoel gaan zitten terwijl zij in bed ligt?
Mijn man zei net dat hij zich dit van T en R kon herinneren. Hij lag dan vaak naast hun bedje. En dat hij dat bij N nog helemaal niet gedaan had. Die kan morgen gelijk aan de bak.

Mamalon, het is inderdaad anders dan hoe ze eerder in slaap viel. Ze heeft net een boel nieuwe tanden, misschien dat dat toch nog wat opspeelt.
@

[Nynke]

Ik was laatst op het consultatiebureau en daar werd me verteld dat kinderen zich op deze leeftijd (N is anderhalve maand jonger dan B) bewust worden van wat bij hen hoort (aan sociale context) en wat niet bij hen hoort en dat ze daardoor onrustiger kunnen gaan slapen. Dat klonk mij heel plausibel in de oren. Ik vind ook wel bij dat verhaal passen dat ze jou eigenlijk niet wil laten gaan.
Ik herkende het ook wel, dat onrustige slapen. Het is weer een poosje beter gegaan, maar nu hebben we allemaal rare weken met logeerpartijen en dagjes uit en is het weer even minder.
(Een erg leuk consultatiebureaubezoek trouwens, met een keer een verpleegkundige die niet alle vakjes afvinkte, maar gewoon afging op mijn gevoel dat het gewoon echt heel erg lekker gaat)

[Greetje]

Als ik het goed begrijp is ze ruim 7 maanden oud?

Tja, hier een heel andere situatie want wij droegen de oudste veel. Toen ze niet meer aan de borst in slaap viel dan. Ik heb haar lange tijd op mijn rug gedragen totdat ze in slaap viel. Totdat ik weer zwanger werd en mijn buik in de weg zat. Of gewoon in onze armen en maar liedjes blijven zingen... Ze is altijd een erg moeilijke slaper geweest. Nog steeds. Dus misschien was het wel een slechte methode.

In Nederland had ik een duidelijk slaapritueel. In mijn geval: beneden welterusten zeggen tegen iedereen, douchen etc, boekje lezen, dan in bed nog een liedje zingen, dan draaide ik haar muziekdoosje aan en ging ik weg. Zij riep, schreeuwde, krijste, huilde, stond te springen in bed, smeet alle knuffels, dekens etc. uit bed. Soms ging ik nog een keer terug om haar gerust te stellen. Maar meestal had dit alleen een averechts effect en werd ze er nog meer overstuur van.

Ik vond het bij haar moeilijk in te schatten wanneer/op welke leeftijd we met zo'n ritueel moesten beginnen. Maar ik vind 7mnd best nog wel jong. Alhoewel duidelijkheid wel kan helpen. Ik kan me nog herinneren dat ik de laatste voeding altijd boven op bed gaf, zodat zij wist dat ze daarna moest gaan slapen. Maar als ze dan niet aan de borst in slaap viel, bleef ik er ook mee rondlopen totdat ze sliep...

Om een lang verhaal kort te maken: het is soms moeilijk in te schatten of er iets aan de hand is, zoals tandjes, sprongetje of wat dan ook en ook wat ze voor haar leeftijd aankan, bovendien is het voor mij hartverscheurend om mijn kind te horen huilen/krijsen, ook al weet ik dat ze het expres doet. Dus vaak neig ik dan naar nog maar eens een borst aanbieden of op de armen dragen en meestal: in de draagdoek binden. Maar uit ervaring weet ik dat deze methodes steeds minder vaak de sleutel tot succes zijn en het dan noodzakelijk is/het beste werkt als er een duidelijk slaapritueel is. En bij onze oudste hoort daar ook een paar minuten tot max 10/15min. huilen, jammeren of krijsen bij.

Doe dus wat je gevoel je ingeeft. En sluit medische/lichamelijke oorzaken uit.

Ten slotte: ik heb gedurende een bepaalde periode wel naast haar bedje gezeten, met een hand op haar, liedjes blijven hummen en dat hielp. Een tijdje. Daarna niet meer. Toen leidde het juist enorm af en moest ik echt weg omdat ze anders "geobsedeerd" wakker bleef om te controleren of ik er nog was en niet al weggeslopen was...

Excuus voor lange antwoord. Ben nogal lang van stof... Maar hoop dat je er iets aan hebt.

[Ana]

Ze is nog best jong he Kan me wel voorstellen dat je het als verraad voelt.
Bij J. ben ik pas na haar eerste verjaardag begonnen met dat 'alleen in slaap vallen' en bij I. met een goede 10 maanden.
Tot die tijd was ik geregeld bezig met in slaap wiegen na het voeden, want ze vielen er niet meer bij in slaap. Maar ik weet niet meer precies hoe oud ze toen waren.
Het kan ook nog dat dit een korte fase is he, en dat het over een week of over twee weken totaal weer anders is.

Maar over hoe je het gisteren deed, ik zou vanavond dan weer hetzelfde doen en de komende avonden ook. Over afbouwen kun je zo lang doen als dat je kindje nodig heeft. Je hoeft haar zeker niet te laten huilen.
Heb je 'Lekker slapen zonder huilen al'? Erg fijn boek met vele tips - dan kun je kijken wat bij jullie past. (Ik heb trouwens een exemplaar ter overname liggen, morgen gaan we naar NL en zou ik het op kunnen sturen. Zal gelijk een berichtje plaatsen.)

[michelle]

Herkenbaar hoor. Ik bleef en dan ook bij tot ze in slaap vielen en sloop dan weg. Bij Jasmijn hebben we nog lang op haar kamer gezeten tot ze in slaap viel. Zij lag in haar bed, wij zaten op de stoel ernaast zonder fysiek contact, een beetje te lezen ofzo en dat was voldoende voor haar. Maar weg mocht echt niet, denk 2 maanden lang? En opeens ging het wel zonder ons. Daarvoor had ze trouwens wel fysiek contact nodig. Ik zou ook je man aan het werk zetten, ik merkte dat ze dan sneller los konden laten...

[Wanda]

Nou, ze heeft duidelijk behoefte aan je. Misschien wil ze niet alleen slapen? Wil je daar in voorzien?

Maar of je iets met dat antwoord kan of wil in ieder geval zou dat mijn gedachte zijn. Hoe dat dan in te vullen is en blijft lastig. Ik ging vaak zelf ook liggen tot ze sliepen en kon (geen trap) dan de deur open laten. Ik zong ook vaak zachtjes voor ze, daar ontspanden ze vaak snel door.

[annelies]

Nou, ze heeft duidelijk behoefte aan je. Misschien wil ze niet alleen slapen? Wil je daar in voorzien?

.

ook mijn gedachte. Wij hadden een co-sleeper en ik heb tot ruim een jaar veel bij haar gelegen (of mijn man, als ik echt niet kon).
Na een maand of 14 wilde ze in haar eigen bed (andere kamer) slapen, nu ook, als ik haar savonds of snachts de borst geef dan zegt ze aan het eind van het drinken: 'eige bed....'

Zelf denk ik dat zo'n jong kindje veel behoefte heeft aan de nabijheid van moeder/vader. Dat past ook bij de fysiologische ontwikkeling van een kind en is alleen maar goed voor het hechtingsproces, de ontwikkeling van vertrouwen, hersenontwikkeling etc. Op een gegeven moment (bij ons meisje rond 14 maanden) kan een jong kind met wat meer afstand (zoals een eigen bed/kamer) ook rustig slapen in vertrouwen dat de ouders vlakbij zijn.
Als ik terug kijk zie ik dit bij mijn jongste drie kinderen alledrie rond de leeftijd van 14 maanden. Van de oudste twee weet ik dat niet meer zo goed, ik had toen andere kennis en deed dit soort dingen ook anders (geen co-sleeper bijvoorbeeld).
Misschien helpt het je dat je weet dat dit eigenlijk heel normaal is bij jonge kinderen, dat het vaak zo gaat en dat je als ouder dus keuzes kunt maken hoe hiermee om te gaan (wat bij je past etc).
Ik heb een scriptie geschreven over 'veilige hechting', gericht aan kraamverzorgenden, als je dat eens wilt lezen dan pb je me maar.
In het boekje 'Slapen met je baby' wordt uitgebreid ingegaan op je vragen, ook een aanrader....

[Appendix]

Even snel (want ik ben er weer druk mee): heel erg bedankt voor al jullie tips, blijf ze vooral opschrijven. Ik lees wel, maar heb nu niet de tijd om uitgebreid te reageren.

@

[Appendix]

Nou iets minder snel (maar ik wil wel graag naar bed):

Ana, dank je wel. We hebben het boek "lekker slapen zonder huilen". Bij R heb ik er veel aan gehad. Het is een goed idee om dat weer tevoorschijn te halen. Ga ik doen.

Nynke, wat jij beschrijft is precies wat ik bij N zie. Ze is erg op ons gericht, altijd blij om ons te zien of als we een grapje maken dat bij ons hoort (met je tong klakken bijvoorbeeld). Maar ook snel in paniek als we uit zicht verdwijnen.

Greetje, we dragen haar overdag veel en ze slaapt dan ook wel in de doek. We proberen haar dan soms wel weg te leggen zodat we bijvoorbeeld gemakkelijker de billen van R kunnen afvegen .

Michelle, dank je wel voor je herkenning. Ik houd me vast aan "het zal wel weer makkelijker worden". Mijn man is vanavond helaas niet thuis, maar gisteren heb ik toch veel zelf gedaan. Het blijft dat toch hangen op "volgens mij wil ze meer melk" (terwijl hij echt heel lief is en bij T en R altijd oppertrooster was. Hij is veel rustiger dan ik en legt zich makkelijker neer bij dit soort dingen. Dat helpt).

Allen: Laten huilen/krijsen doe ik niet, alleen als ik zelf moet plassen bijvoorbeeld. Ze is pas 7 maanden oud en haar verdriet is oprecht. Ik zoek een manier om haar hier goed in te begeleiden. Ik wil alleen ook nog dat die manier een beetje aansluit bij mijn wensen. Mijn enorme behoefte aan autonomie botst met zo'n beetje alles.

Wanda en Annelies, de tip om samen te slapen heb ik bij R ook veel gehad. Ik wil dat niet, of in ieder geval niet structureel. Ik wil de kans hebben om áls ze dan slaapt nog even het forum op te gaan of beneden wat op te ruimen. Bovendien slaap ik niet zo goed als ze bij ons in bed ligt, hebben we geen plek voor een co-sleeper (waar ik wel fan van zou zijn) en slikt mijn man medicijnen waar hij ontzettend duf van wordt. Ze is de afgelopen dagen vaak ook erg vroeg wakker en dan leg ik haar wel boven ons in bed. Na een liggende voeding slaapt zij dan lekker verder en kan ik op de rand van het bed ook nog even soezen tot de wekker gaat.
Met die fysieke nabijheid zit het overigens wel goed, ze zit overdag een groot deel van de tijd in de doek. Wat meespeelt in onze beslissingen nu is dat ze helemaal in het begin een super relaxte slaper was. We konden duidelijk zien wanneer ze moe werd, dan legden we haar in haar wieg of in de wagenbak en dan ging ze slapen. Zelfs zonder melk, ze dronk dan als ze wakker werd. Ik wist niet dat het kon.

Goed, ik ga slapen, morgenavond is er weer een avond. En zaterdag vieren we moederdag, dan mag ik uitslapen!
@

[Eghosa01]

Wat al geschreven is, ze is nog klein.. Maar moeilijk (wat je ook doet) is het natuurlijk wel. Hier ben ik met Hug0 tot hij een eigen kamertje kreeg (was toen 11 maanden oud) altijd bij hem geweest tot hij sliep, maar dan had ik mijn man om mijn dochter naar bed te brengen. Het enigste wat werkte was hem voeden en dan als hij klaar was op mij in slaap laten vallen, als hij dan redelijk ver heen was legde ik hem in zijn ledikant wat naast ons bed stond. Toen hij zijn eigen kamer kreeg wilde ik daarvan af.... maar goed hij was dan ook al wat ouder dan die van jou. En omdat het een hele andere, fysieke, situatie was, leek hij het ook makkelijker te accepteren. Toen ben ik hem gaan voeden voor het slapen, dan wakker in bed. De eerste avonden was lastig, ik ben ook niet van laten huilen, maar wat ik heb gedaan is hem in bed leggen, dan ging hij huilen, naar hem toe gaan, alleen een aai over zijn bal en "ga maar lekker slapen", buiten voor de deur wachten, in mezelf tot 60 tellen en als hij dan nog aan het huilen was, weer naar hem toe, en zo net zo lang heen en weer tot dat hij sliep. Dat heeft een dag of 2 geduurd, waarna hij zonder problemen (nog steeds gelukkig, even afkloppen) is gaan slapen zodra ik hem na het voeden in zijn bedje leg.

Mijn dochter was een heel ander verhaal... daar heb ik zo ontzettend lang nog elke avond bij moeten zitten, toen ze klein was pink in d'r mond, later hand op haar rug en toen ze haar eigen kamer kreeg bij haar zitten en dan tot 1000 tellen en denken dat ze diep in slaap was zodat ik weg kon sluipen, nou niet hoor... gelijk weer omhoog komen. Ik kan me niet eens meer herinneren wat we daar aan gedaan hebben (waarschijnlijk volledig geblockt omdat ik er zo klaar mee was), maar dat is uiteindelijk ook over gegaan en nu slaapt ze gewoon zelf in....

[Greetje]

Ik wist niet dat je een fervente draagmama was. Maar dan is dat geen probleem verder. Rana'tje valt, als ze moe is, vrijwel direct in slaap in de doek zowel overdag als 's avonds vandaar.

Ik lees graag mee met alle ideeen en tips. En ben toch vast van plan om eens een boek zoals "Lekker slapen zonder huilen" aan te schaffen, want dat geeft hier toch wel wat problemen in huis hoor...

Onze bebe maakt op het moment echt een sprongetje in haar ontwikkeling en trekt zich plots op tot staan en kruipt vlot door het huis achter iedereen aan...! Maar dat maakt ook dat ze een soort van hyperactief wordt als ze moe wordt. Het heeft m.i. nu totaal geen nut om haar wakker weg te leggen, te aaien, liedjes te zingen of wat dan ook. Ze probeert zich dan alleen maar constant om te draaien, te kruipen, op te trekken, knuffels te grijpen etc. Het enige wat ik dan zou moeten doen is zelf weggaan en haar laten huilen, maar daar vind ik haar nog een beetje jong voor. Ze heeft totaal geen idee wat er van haar verwacht wordt...
Terwijl ze heel snel heel rustig wordt in de draagdoek. Zelfs aan de borst blijft ze soms 'maaien' met haar armpjes... Dan kan ze niet meer goed bewegen en wordt dus vanzelf rustig, ook door de bewegingen die ik maak en mijn hartslag enz.

[michelle]

Hoe is het nu met slapen?

[Appendix]

Lief dat je het vraagt. Het wisselt enorm. Ze valt nu s avonds vaak wel redelijk snel in slaap, maar is dan in de nacht ineens zo wakker dat ze het moeilijk vindt om verder te slapen. Of, voor mij irritant, ze wordt precies wakker als ik in bed lig. Afgelopen nacht allebei, dus ik heb niet veel geslapen.

Jullieantwoorden hebben me wel geholpen om het liefdevoller te kunnen benaderen. Ze is nog maar zo klein. Alleen begint het slaapgebrek me wel wat op te breken. Vanavond echt echt echt vroeg naar bed.

@

[Esther]

Heel herkenbaar, wat de nachten betreft te optimistisch zijn en daarom niet vroeg genoeg naar bed gaan. Gisteren wel gedaan, en dat scheelt een hoop!

Het wisselt ook zo snel en zo sterk, lastig is dat hè. Fijn dat je het wat ontspannener kunt benaderen, dat scheelt al een hoop.
(heb je het boektijdschrift van Kiind? Daar staat een goed artikel in over stress bij ouders, er tips hoe je dat kunt verminderen (dus als je dat conflict voelt dat je wilt dat ze gaat slaaaaapen maar anderzijds dat je er voor haar wilt zijn als ze je nodig heeft)).