In slaap huilen?!

[Jemk]

Vanavond wilde R uben niet slapen, terwijl hij toch echt moe was. Bijna had ik hem in slaap gevoed, maar hij liet los en dus heb ik hem naar bed gebracht. Nog een paar liedjes gezongen, welterusten gezegd en weggegaan. Hij moest meteen huilen. Tien seconden gewacht, maar hij was wel erg verdrietig. Ik weer naar binnen, meer liedjes gezongen en weer weg. Weer huilen. (Telkens wanneer ik bij hem ben werd hij snel stil.) Daarop heb ik snel wat spulletjes klaargezet voor het warme bad waar ik toch wel heel graag in wilde en weer naar hem toe (circa 3 minuutjes laten huilen). Even uit het bedje getild en hem op lieve en rustige toon verteld dat het toch echt de bedoeling was dat hij ging slapen. Hij werd direct stil en weer in z'n bedje gelegd. Toen maar even laten huilen.... Het werd eerst echt zielig, toen nog even sputter sputter, eventjes stil en weer heel zielig. De babyfoon laat een kwartier lang een liedje spelen en ik had met mezelf afgesproken om naar hem toe te gaan wanneer hij nog steeds aan het huilen zou zijn nadat het liedje af was. Na zo'n 10 minuten huilen werd het toch rustiger en met een kwartier was het stil.

Nu vind ik laten huilen van kinderen alles behalve prettig. En zeker voor een jaar of anderhalf doe ik het niet. Nu heb ik hem wel laten huilen en hoewel het maar 15 minuten was, voel ik me er toch vervelend onder. Ik kan me niet aan de gedachte onttrekken die zegt: ik huil omdat ik je nodig heb, ik voel me alleen, ik ben wanhopig, kom aub, laat maar, ik geef het op, want je komt toch niet.
En daar word ik verdrietig van.

Zijn dit nu mijn hormonen? Ben namelijk 12 weken zwanger. Of hoe gaan jullie om met huilen en slapen wanneer een kind ouder wordt. Hij kan best 'mama' roepen, maar dat doet hij niet.
Met anderen kan ik daar niet over praten, want die zeggen sowieso 'laat maar huilen'.

Ik weet niet zo goed wat ik met dit bericht wil, maar ik heb het in ieder geval even van me af kunnen schrijven.

[Ana]

Ow moeilijk is dat hè... maar hij is nu wel op de leeftijd dat hij je uitprobeert natuurlijk. Dus het is aan jou om te bepalen of er echt iets is - of dat hij kijkt hoever hij kan komen.

Ik heb ooit gelezen dat kinderen zo ongeveer vanaf 1 jaar (weet niet meer precies eigenlijk) in staat zijn om je uit te testen, of zo je wilt: te manipuleren. En daarom ben ik vanaf die leeftijd strenger geworden voor ze. Tot die tijd hoefden ze van mij vrijwel geen minuut te huilen, en sliepen ze ook bij ons op de kamer. Maar daarna ging ik me meer en meer vasthouden aan het ritme dat bestond. Geleidelijke overgang naar eigen kamertje. En toen dat eenmaal ging: het is nu bedtijd: klaar. Vind je het niet leuk, helaas pindakaas maar het blijft bedtijd. En hoe eerder ik dan mijn poot stijf hield, hoe eerder ze ook stopten. Mijn man was er ook goed in, die hield me vaak genoeg tegen als ik het te moeilijk vond.
Maar als er echt iets was, dan werd dat ook wel snel duidelijk. Vb als ze een 'fase' doormaken, ontwikkeling van het een en ander, dan hangen ze veel meer aan je en gaat inslapen vaak ook niet zo lekker. Heel frustrerend... Of als ze ziek zijn uiteraard. Dan mogen ze gerust bij me in bed, ook al heb ik na afloop dan weer flink werk om ze weer normaal in eigen bed te laten slapen!

Hoe dan ook... het is een proces wat jij met jouw kind doormaakt en daar kan niemand je een 'format' voor geven.
Maar mijn tip is iig dat je in de gaten moet houden dat je je niet laat bespelen

[ailay]

Ik vind het ook nog steeds een moeilijk vraagstuk. Als ik verdrietig ben, wil ik ook graag getroost worden. Aan de andere kant is het natuurlijk ook zo dat die kleintjes nu leren dat ze dit kunnen gebruiken om je bij je te houden/niet te gaan slapen/wat dan ook.

Ik probeer altijd met mijn gevoel te gaan in dit soort situaties. Zo heb ik laatst ruim een uur bij mn 25-jarige gelegen, omdat hij zo verdrietig was en de indruk had dat her echt verdriet was en niet een poging om bij ons te slapen. Maar heb hem ook wel eens laten jammeren.

maar het blijft lastig.

[monika]

. Zo heb ik laatst ruim een uur bij mn 25-jarige gelegen, omdat hij zo verdrietig was en de indruk had dat her echt verdriet was en niet een poging om bij ons te slapen. Maar heb hem ook wel eens laten jammeren.

maar het blijft lastig.

Echt?

Maar ja, ik laat mijn kind wel 10 minuten huilen, razen etc. Vond het bij mijn oudste een stuk moeilijker dan bij de 2e, omdat de oudste op een andere toonhoogte schreeuwt, die heel indringend is. Ik denk ook dat hij ons meer nodig had door zijn gehoor en info verwerkings problemen (daar kom je dus later achter). Mijn jongste liet ik vanaf een maand of 4-6, weet niet meer, 10 minuten huilen, ging dan terug, nog even een andere borst of een aai of een knuffel en zeggen dat hij nu echt moet slapen. En dat deed hij dan ook braaf. Bij de oudste was dat een stuk ingewikkelder voor we gevonden hadden wat werkte en dat veranderde ook steeds weer door de jaren heen.

Ik geloof zeker dat hormonen ook niet meehelpen om afstand te nemen, dus val jezelf niet te hard. Maar zorg wel dat jij je rust krijgt en je kind geen loopje met je gaat nemen.

[mamavans]

We hebben S 1 keer laten huilen. Toen bleef ze maar aan de gang en als we een poging deden tot troosten werd ze kwaad en ging ze slaan dus toen zat er echt niet anders op dan haar maar met rust laten en even laten huilen. Maar niet in slaap huilen. Toen ik merkte dat ze minder ging huilen ben ik alsnog gaan troosten.

Ik weet niet wat goed is of slecht is dus ik kan alleen vanuit mezelf spreken. Maar ik persoonlijk kan het gewoon echt niet. Misschien ben ik wat dat betreft gewoon een emotionele muts. Nu bijvoorbeeld zit ze in een fase van veel te vroeg wakker worden en als we niet meteen op roepen reageren omdat we nog half slapen gaat het roepen over in huieln. Dan gaat 1 van ons naar haar toe om haar in te stoppen, knuffeltje terug te geven en even te troosten maar zodra we weglopen huilt ze weer. Misschien zal het anders zijn als ze groter is maar nu ga ik ervan uit dat ze huilt met een reden omdat ze nog niet kan praten en dus niet met woorden aan kan geven dat ze zich niet prettig voelt. Ze kan nog niet zeggen "mama, ik kan niet meer slapen, wil je me helpen?" en "dadababadidada" kan alles betekenen dus ja, dan maar huilen, dan is het duidelijk genoeg dat ze ons nodig heeft. En dan geven we na een paar keer heen en weer lopen en troosten zonder succes uiteindelijk wel toe en beland ze bij ons in bed. Ik vind dat persoonlijk geen probleem. Als ze 16 is zal ze echt wel in haar eigen bed slapen

[Jemk]

Allemaal bedankt voor de adviezen en het schetsen van situaties. Ik kam me me er al beter bij neerleggen als ik hem eventjes laat huilen.
Ik hecht meer waarde aan jullie mening hierover dan van mensen uit mijn omgeving. Dit omdat zij vaak al bij een paar maanden oud al adviseren om een baby maar te laten huilen.

[Annet]

onze oudste huilde zich altijd in slaap. Hij ging niet slapen anders, later toen hij kon praten praate hij ipv huilen, je merkte echt dat het een stukje loslaten van de dag was. Dat maakt natuurlijk wel verschil.

[vuurvonk]

hier laten we y ook altijd ff huilen hoor...soms wel lastig want fr word er wel eens wakker van en vind het dan zielig en gaat hem troosten en dat is natuurlijk niet de bedoeling.