Mijn zoon de pestkop*update*

[Mare]

tisunfase, toch?

David is op moment een echte pestkop. Hij liet al een spoor van chaos achter zich overal waar hij liep, maar nu zijn het ook nog eens huilende kinderen. Hij slaat, schopt, knijpt, trekt aan haren en duwt kinderen omver. Als ik hem een foto van een kind laat zien dan begint hij gelijk in de lucht te slaan en roept: diet doen! Bij het peutergymmen kan ik hem niet meer vrij laten spelen omdat hij de anderen niet met rust laat. Gisteren in de kerk kreeg David steeds straf en moest in het babyhokje spelen omdat alle andere kinderen constant aan het huilen waren.

Ik probeer er eigenlijk zo min mogelijk aandacht aan te besteden en loof hem juist heel erg als hij lief samen speelt. Maarja de andere ouders die kijken mij natuurlijk gelijk aan omdat mijn zoon hun lieve kind zomaar omver duwt.

Ik merk dat ik er verdrietig van word, heel stom misschien, maar David kan gewoon niet meer lief spelen met andere kinderen en ik moet constant achter hem aanrennen zodra wij een kind tegen komen bijvoorbeeld op de kinderboerderij.

*update 8-12*

Ik dacht ik laat even horen hoe het nu gaat. Het gaat eigenlijk wel goed. Eerst maakte ik mij best wel zorgen om zijn gedrag en vond het opvallend. Nu gedraagt hij zich eigenlijk als alle andere peuters om ons heen. Hij kan heel lief spelen met andere kinderen. Hij pakt een bal en geeft die aan een ander kind en pakt dan weer zijn eigen bal en dat soort dingen.
Af en toe dan komt een kind toch te dichtbij of gebeurt er iets wat hij vervelend vindt en dan gaat hij duwen en in het "ergste" geval slaan, maar dat gebeurt zelden en als ik het zie gebeuren dan kan ik het voorkomen door hem te roepen.

Ik heb er wel heel veel tijd in moeten steken, maar het werpt gewoon vruchten af en dat is fijn om te merken.
Ik heb David heel veel uitgelegd en heel duidelijk gezegd dat hij stop moet zeggen als iets niet fijn voelt en zijn hand moet opsteken. Gewoon het benoemen hiervan heeft eigenlijk het meest geholpen. Hij wist nu dat hij moet ophouden als hij het woordje stop hoort.

Ik kan nu weer gewoon genieten van het peutergymmen en het contact met andere kinderen.
Nog eens bedankt voor jullie meedenken en tips.

[Gerrie]

Mirjam heeft ook zo'n soort fase gehad, maar veel mimder heftig dan dat jij omschrijft. Wel slaan knijpen en haren trekken, maar wel als reactie op iemand die iets gedaan had wat haar niet aanstond.
Ik ben wel van het straffen, dus in die periode heeft ze heel regelmatig 2 minuten op de mat gezeten.
Gelukkig was de fase hier snel voorbij, 3 weken denk ik.

In jou situatie zou ik het niet snel weten. Misschien gewoon steeds voordat je een activiteit inderneemt vertellen dat wat niet mag en wat de comsequenties zijn als hij het wel doet. Dat nadere kindjes niet meer met hem willen spelen, dat ze verdritieg worden en dat andere mamas boos worden. In mijn geval zou ik dus ook de straf = mat erbij halen.

Ik hoop voor jullie dat het een fase is die snel voorbij gaat.
Hoe gaat het eigenlijk met praten? Mogelijkmprobeert hij zich gewoon zo te uiten. Bang om zelf pijn te krijgen, dus dan maar initiatief nemen, niet over zich heen laten lopen?

[Hanne]

toen Leander een jaar of twee was sloeg hij altijd blonde kindjes met bruine ogen. Echt idioot. Ik schaamde me kapot. Hij ging er echt gericht op af om ze om te gooien of een klap te verkopen. Leeftijd maakte niet uit of ze nou 1 of 6 jaar oud waren. Gelukkig was het met een paar maanden over. Hopelijk is dat bij David ook het geval. Misschien wil hij zich zeker stellen van een hoge plek in de pikorde door heel dominant te zijn. Misschien is het juist onmacht. Ik vind dat zo moeilijk.

[MarietteD]

Vincent werd destijds ook de bulldozer genoemd. Telkens maar weer horen op het KDV wat hij nu weer had gedaan. Hij is nog steeds niet altijd een lieverdje, maar het is nu heel anders dan toen. Met twee jaar kun je nog niet echt praten met een kind. En ik denk dat je ook niet van 'pestkop' moet spreken, dit is geen pesten. Sociale onhandigheid, verkeerde manier van aandacht vragen, zo zie ik het meer.

Wij zaten er constant bovenop, om escalaties te voorkomen, dus op verjaardagen liep een van ons altijd achter de kinderen aan. Het is uitzitten deze fase, blijven corrigeren, uit de situatie halen, etc. En zodra hij 3-4 jaar is kun je met hem praten en bv met hem regels opstellen en ophangen.

[Mare]

Als allereerst wil ik zeggen dat ik David zelf niet als pestkop zie, maar ik heb het gevoel dat andere ouders zo naar hem kijken. Ik zie ze echt naar hem en dan naar mij kijken en dan hun kinderen troosten en bij hem weghalen enz.

Ik ben niet van het straffen op zich, maar laatst moest hij dus wel even op de bank zitten bij het peutergymmen. Hij liet een meisje gewoon niet meer met rust, nou dan mag hij dus even niet spelen. Maar dat maakt geen indruk op David.

@Hanne: Dat is ook gek, gewoon discriminerend

Ik heb het vermoeden dat het van David een reactie is op wat andere kinderen met hem deden. Als hij mee wilde spelen dan werd geduwd of geslagen en dat werkt natuurlijk. Maar waarom hij er nu zo in doorslaat? Het stomme is dat ik denk dat David het pas weer gaat afleren als hij merkt dat het geen nut heeft en dat andere kinderen wel lief spelen. Maarja hoe doe je dat zonder dat het echt escaleert of zonder die boze blikken van andere ouders?

Ik heb gelukkig wel een vriendin met een zoon van ongeveer dezelfde leeftijd. Met hem gaat het meestal ook goed, totdat er ruzie om het leukste speelgoed gemaakt wordt.

Het praten begint steeds beter te worden, maar is volgens mij zeker van invloed. Hij kan nog niet goed verwoorden hoe hij zich voelt en wat hij wil.

@mariette: Ja, dat vond ik gisteren ook zo vervelend toen ik hem ophaalde. De reactie van de leidster was: David moest vandaag meerdere keren naar het babyhok, want ja de andere kinderen huilden constant. Ik weet niet of hij dat altijd doet?! Euhm, ja... Oh! Was daarop de reactie.

[Sietske]

Sil heeft het ook een tijdje gehad en bij hem was het heel duidelijk gerelateerd aan het niet (goed) kunnen praten. Vanaf het moment dat zijn spraak vooruit ging nam het agressieve / fysieke gedrag naar andere kinderen af. Nu heeft hij het eigenlijk helemaal niet meer, behalve bij zijn broer. Maar die twee kunnen elkaar ook af en toe vreselijk in de haren zitten.

Ik kreeg destijds van het CB de tip het zoveel mogelijk te negeren en waar mogelijk te voorkomen / Sil uit de situatie te halen. Door hem er echt voor te straffen zou ik er teveel nadruk op gaan leggen terwijl hij het eigenlijk op dat moment uit onmacht deed. Maar ja, negeren valt niet altijfd mee als je ziet dat je kind een ander kind pijn doet.

[Mare]

Nou ja wat mij betreft zou ik het dus zo goed als volledig negeren. Ik heb altijd het gevoel dat kinderen het wel zelf uit kunnen "vechten" maarja de ouders... Ik merk nu al dat het alleen maar erger wordt als ik probeer bij te sturen.

[Miem]

Ik ben zelf niet zo voor negeren, niet als ze anderen pijn doen. Er al te veel de nadruk op leggen is ook weer niet handig (want-- aandacht). Ik zou er dus voor kiezen om hem direct uit de situatie te halen als het niet gaat, dus bijvoorbeeld in de speeltuin, gaat het niet goed in de zandbak, dan gelijk oppakken, zeggen dat hij niet mag slaan/duwen/trekken weet ik veel wat, en ergens anders gaan spelen met hem, naar de schommel of wat dan ook.

Ik zou het juist wel blijven benoemen als hij het doet, dat ...niet mag. Helemaal negeren zou ik dus zelf niet doen, kan prima als hij het met oudere kindjes doet en eens een duw terug krijgt (dan zal dat misschien beter helpen) maar als hij anderen pijn doet, nee dat zou ik echt kort houden.

[Mare]

Om het even te relativeren: Ik heb nog nooit gezien dat David een kind echt veel pijn heeft gedaan. De andere kinderen gaan gewoon vaak heel snel huilen en dat is natuurlijk vervelend voor ze, maar als hij dreigt hen echt pijn te doen dan grijp ik dus in.

Ik denk dat het geen nut zou hebben hem te vertellen wat hij niet mag doen. Sterker nog, op deze leeftijd kunnen kinderen dat nog niet eens begrijpen. Ik geef wel aan hoe hij lief met andere kinderen mag spelen, maar daar heeft hij geen boodschap aan eigenlijk

[Mamalon]

Tjee wat een lastig probleem, zowel voor jou als op langere termijn voor D avid. Het lijkt me erg lastig om er mee om te gaan.

Om het even te relativeren: Ik heb nog nooit gezien dat David een kind echt veel pijn heeft gedaan. De andere kinderen gaan gewoon vaak heel snel huilen en dat is natuurlijk vervelend voor ze, maar als hij dreigt hen echt pijn te doen dan grijp ik dus in. Maar als de kindjes al huilen, dan is dit toch al een overschrijding van hun grens, dat vind ik bepalender dan hoe ik kan inschatten of het "echt pijn" doet.

Ik denk dat het geen nut zou hebben hem te vertellen wat hij niet mag doen. Sterker nog, op deze leeftijd kunnen kinderen dat nog niet eens begrijpen.Waarom kunnen ze "verboden" nog niet begrijpen? Mijn ukkepuk snapt wel dat sommige dingen echt niet mogen, ik gebruik meestal de uitdrukking "dat is niet de bedoeling". Nu blijven bijv. de dvd's op hun plek staan en gaat ze alleen op haar buik van het grote bed af. Ik geef wel aan hoe hij lief met andere kinderen mag spelen, maar daar heeft hij geen boodschap aan eigenlijk Nee dat lijkt me inderdaad nog wat lastig

Het kost soms wel een hoop herhalingen om ze iets aan te leren maar het kan wel. Misschien niet met alles. Lastiger is het, als het gedrag voortkomt uit een andere behoefte, die je niet direct kan plaatsen. Ik kan me voorstellen dat het niet goed kunnen praten op deze manier wordt geuit. Wat zegt je CB (of heb je daar net zo veel vertrouwen in als ik)? En hoe speelt hij met jou? Kun je hem daarin een voorbeeld geven, door samen te spelen met andere kindjes?

[Mare]

Kinderen kunnen een verbod wel begrijpen, maar ik weet even niet hoe het in het Nederlands heet: als je een zin negatief zegt, dat kunnen zij nog niet begrijpen. Als je dus zegt: je mag niet slaan, dan horen zij alleen maar: je mag slaan; erg verwarrend dus.

Hm, natuurlijk is het vervelend als een kind huilt omdat zijn grens is overschreden, maar dat zijn wel dingen die gebeuren natuurlijk. Als een kind de bal van David afpakt dan vindt hij dat ook niet leuk en gaat dan dus duwen. Zo zijn kinderen nou eenmaal.

Bij het cb ga ik dit zeker niet bespreken, voor ik het weet krijg ik een of andere aantekening van hen. Nee, ik heb zeker geen vertrouwen in mijn cb.

Helaas slaat hij ons ook. Ik probeer het goed voor te doen en als dat niet werkt dan ga ik weg of hij moet uit de kamer. pas als hij lief met mij kan spelen dan mag hij weer terug. maar dat kunnen andere kinderen van zijn leeftijd natuurlijk niet zeggen/doen.

[Mamalon]

Oh ja je bedoelt dat van die roze olifant, heet dat niet ontkennende zinsbouw of zoiets. Ja dat is natuurlijk ook zo.
(denk niet aan de roze olifant, en waar denk je dan aan?? juist, die olifant...)

Ik zou je graag helpen want het is echt een verdrietig probleem. Maar ik weet het niet... Straffen lijkt me ook nog zo zinloos, hij is zo jong. Ik zou er zelf in elk geval niet afwachtend/negerend in staan, anderen pijn doen is vind ik echt niet kunnen. Dan maar herhalen, afleiden, evt. scheidsrechteren, praten, uitleggen. Of observeren en vroeger ingrijpen waardoor dat gedrag wordt voorkomen. Dat is heel intensief, maar ik wil dan ook echt niet dat m'n kids anderen pijn doen. Sterkte in elk geval.

[Dorien]

Hm, natuurlijk is het vervelend als een kind huilt omdat zijn grens is overschreden, maar dat zijn wel dingen die gebeuren natuurlijk. Als een kind de bal van David afpakt dan vindt hij dat ook niet leuk en gaat dan dus duwen. Zo zijn kinderen nou eenmaal.

Mwah, niet alle kinderen gaan duwen (en of slaan) als iets afgepakt wordt hoor. Dus zo zijn kinderen nou eenmaal is niet helemaal waar, zo is jouw kind nu Wat niet wil zeggen dat mijn dochter dat niet doet hoor, ze duwt niet maar ze wordt wel boos en laat dat weten. Gelukkig slaat en duwt ze niet maar het zit er wel tegenaan. Mijn zoon was zeer passief op die leeftijd en liet zich gigantisch intimideren door de dominante kinderen.

Wij leren Liv (en dat doen ze toevallig op het kdv ook) dat als ze uithaalt of slaat dat wij dan zeggen dat ik het niet fijn vindt dat ze slaat want dan doet ze mij (of haar broer) pijn en dan word ik verdrietig van. Dan begint ze te aaien. Ik zeg haar ook dat ze best boos mag zijn maar op een andere manier. Ik haal haar dan weg uit de situatie en dat werkt best goed.

Bij ons komt het zeker omdat ze nog niet zoveel praat. Hooguit een woordje of 10. Het is meestal dus frustratie. Ik zou er gewoon over blijven praten en herhalen herhalen herhalen en uit de situatie halen.

[wennetje]

Volgens mij begrijpen die ukkies ook echt heel goed de verboden. Joris mag bijv NIET bijten. Ik verkondig die boodschap op ooghoogte met een hele korte uitleg dat het pijn doet en wijs naar mijn gezicht om te vertellen dat dit het gezicht is als mama boos is. Ik probeer heel duidelijk, consequent en consistent mijn boodschap te brengen. Ik weet 100% zeker dat Joris mijn boodschap begrijpt op zo'n moment, het bijten is na 2x deze boodschap ook gestopt. Het gaat niet zozeer om de woorden maar om de hele boodschap, de hele context. Als hij me slaat (is hier altijd uit enthousiasme) dan maak ik duidelijk dat hij dat niet mag doen maar me wel mag aaien om dat vervolgens voor te doen, dan bied ik een alternatief aan. Als het slaan uit boosheid zou zijn, is een ander alternatief natuurlijk meer op zijn plaats

Joris gaat overigens ook niet duwen als hem iets afgepakt wordt, hij pakt het dan weer terug of staat er verbaasd bij te kijken en besluit dan maar met iets anders te spelen en wordt het ruw afgepakt kan hij wel gaan huilen uit schrik of pijn.

Ik ben er ook voor om kinderen hun strijdjes met elkaar te strijden maarja, als mijn kind geregeld andere kinderen aan het huilen maakt geloof ik dat ik dat toch niet zou kunnen negeren. Joris heeft ook wel eens een beetje ergens staan kijken en werd zonder aankondiging omver geduwd (geen bruine ogen ) en ik verwacht van een ouder wel dat die daar op reageert.

[Mare]

poeh, ik weet wel dat mensen mij in rl al niet begrijpen, maar ik merk nu weer dat het op een forum nog erger is.

- ik weet dat niet alle kinderen nou eenmal zo zijn dat zij duwen etc. daarom open ik ook dit draadje. ik vind het vervelend, ik wilde graag tips van moeders die hetzelfde hebben meegemaakt enz. wat ik bedoelde is dat kinderen nou eenmaal zo zijn dat zij over elkaars grenzen heengaan. Dat kan op verschillende manieren gebeuren en dat kunnen wij niet altijd tegen houden.

- ik zeg niet dat kinderen een verbod niet kunnen begrijpen, maar wel dat zij niet begrijpen als je het formuleert als: je mag niet.... david weet donders goed dat hij niet mag slaan, maar het heeft geen nut om dit te blijven zeggen.

- als david dus zonder reden een kind omver duwt dan grijp ik zeker in. dat zijn dus momenten die te ver gaan. maar ik wil er gewoon niet elke keer aandacht aan moeten besteden als david bijvoorbeeld duwt nadat hem iets is "aangedaan". vandaag sloeg david een kind van een jaar of 6 op zijn rug. daar heb ik zeker wat van gezegd. ik geef dan aan dat die jongen heel verdrietig is en dat david nu sorry moet zeggen. dat doet hij idd door een aai over de wang te geven. het is wel lastig dat veel kinderen dat dus absoluut niet willen.

[Dorien]

Dat is niets persoonlijks. Ik begrijp nu alleen niet zo goed wat je nu wilt? Er zijn mensen die je tips geven toch?
Ik leer mijn kinderen dat ze niet terug mogen slaan als iemand ze

- ik zeg niet dat kinderen een verbod niet kunnen begrijpen, maar wel dat zij niet begrijpen als je het formuleert als: je mag niet.... david weet donders goed dat hij niet mag slaan, maar het heeft geen nut om dit te blijven zeggen.

Waarom denk je dat dat geen nut heeft? Je kunt toch prima zeggen: als je mij slaat (vb he?) dan doe je mij pijn en dat vind ik niet fijn. Daar word ik verdrietig van. Wat wil je anders? Kijk, Finn wist ook dondersgoed dat het gevaarlijk was om zelf de straat over te steken toen hij 2,5 was, toch deed hij het. Ik heb altijd ingegrepen.

- als david dus zonder reden een kind omver duwt dan grijp ik zeker in. dat zijn dus momenten die te ver gaan. maar ik wil er gewoon niet elke keer aandacht aan moeten besteden als david bijvoorbeeld duwt nadat hem iets is "aangedaan". vandaag sloeg david een kind van een jaar of 6 op zijn rug. daar heb ik zeker wat van gezegd. ik geef dan aan dat die jongen heel verdrietig is en dat david nu sorry moet zeggen. dat doet hij idd door een aai over de wang te geven. het is wel lastig dat veel kinderen dat dus absoluut niet willen.

Maar als David iets *aangedaan* wordt, hoe zie je dat dan? Je bent er altijd bij toch? Hoe reageren ze op het kdv daar dan op? Het lijkt mij (afgaande van jouw woorden dan he) dat het daar het ergste is? Kijk in jouw eerste berichtje zeg je dat hij slaat, schopt, aan haren trekt en een spoor van chaos achterlaat. Dat lijkt mij toch wel zorgelijk en hoe vermoeiend het ook is, ik denk wel dat je er bovenop moet zitten. Altijd ingrijpen of in ieder geval uit de situatie halen. Kan je de vinger er op leggen wat hem triggert?

Weetje wat je nog wat misschien een oplossing zou kunnen zijn? Gewoon je verwachtingspatroon loslaten. Het is een pittig mannetje en hij kan het dus eigenlijk nog niet aan om alleen (en dus los) op de kinderboerderij te spelen. Wat zeggen ze bij de gym hiervan? Is het dan ook de bedoeling dat je erbij blijft?

Ik probeer echt mee te denken en wil je helemaal geen rot gevoel geven, laten we dat voorop stellen.

[MarietteD]

Mare ik herken je gevoel, ook hoe je je nu voelt na reacties van anderen. Hoe goed bedoeld ook, niemand weet hoe het voelt als je zo je best doet en je kind doet toch steeds andere kinderen pijn. Alle tips van de wereld helpen je niet want die heb je al geprobeerd. Ik las alle opvoedboeken die er waren in die tijd en koos bewust uit hoe we dit moesten aanpakken, en toch deed mijn kind zo. Natuurlijk zeg je ook tegen en dat het niet mag, natuurlijk doen ze dat ook bij de opvang. Dat maakt het zo frustrerend. We hebben allemaal liever een kind waarvan iedereen zegt 'wat een lief schatje'. Je bent echt niet alleen in deze situatie en weet dat het voorbij gaat! Stapje voor stapje gaat hij leren wat de gevolgen van zijn gedrag zijn en wat het gewenste gedrag is.

[Mare]

dat spoor van chaos bedoelde ik meer dat hij dingen stuk maakt

Maar ik ontken ook echt niet dat hij pittig is en ik zou hem dus ook nooit zonder begeleiding laten spelen. Ik neem hem bijvoorbeeld zelfs mee als ik alleen maar even eten en drinken uit de kleedkamer ga halen. Ik zoek gewoon een weg om er niet teveel negatief op in te gaan, want ik wil hem ook niet het gevoel geven dat hij alles verkeerd doet.

Hij gaat niet naar het kdv, de situatie die ik beschreef was in de kerk. Ik weet dus ook niet echt hoe het daar gaat. Dit is de eerste keer dat ik vanuit daar iets heb vernomen.

Ja ik wilde idd tips en misschien herkenning en de hoop dat het over gaat. Ik schrijf alleen soms misschien wat te zwart wit en werd verkeerd begrepen, dat frustreerde mij gister avond wel.

@mariette: ik had net geschreven dat ik stiekem denk dat jij mij het best begrijpt en heb het weer weggehaald, maar nog voordat ik het kon plaatsten kwam jouw bericht! bedankt!

[Mariska]

poeh, ik weet wel dat mensen mij in rl al niet begrijpen, maar ik merk nu weer dat het op een forum nog erger is.

- ik weet dat niet alle kinderen nou eenmal zo zijn dat zij duwen etc. daarom open ik ook dit draadje. ik vind het vervelend, ik wilde graag tips van moeders die hetzelfde hebben meegemaakt enz. wat ik bedoelde is dat kinderen nou eenmaal zo zijn dat zij over elkaars grenzen heengaan. Dat kan op verschillende manieren gebeuren en dat kunnen wij niet altijd tegen houden.

- ik zeg niet dat kinderen een verbod niet kunnen begrijpen, maar wel dat zij niet begrijpen als je het formuleert als: je mag niet.... david weet donders goed dat hij niet mag slaan, maar het heeft geen nut om dit te blijven zeggen.

- als david dus zonder reden een kind omver duwt dan grijp ik zeker in. dat zijn dus momenten die te ver gaan. maar ik wil er gewoon niet elke keer aandacht aan moeten besteden als david bijvoorbeeld duwt nadat hem iets is "aangedaan". vandaag sloeg david een kind van een jaar of 6 op zijn rug. daar heb ik zeker wat van gezegd. ik geef dan aan dat die jongen heel verdrietig is en dat david nu sorry moet zeggen. dat doet hij idd door een aai over de wang te geven. het is wel lastig dat veel kinderen dat dus absoluut niet willen.

Over het eerste punt, klopt! Kinderen moeten nog zo leren waar de grenzen liggen, ook bij elkaar. Een collega gastouder heeft dit op haar site staan:

De 10 geboden van een Peuter



Ik zie het;…………….dus het is van mij!

Ik vindt het leuk, ……...dus het is van mij!

Ik heb het vast;……..........dus het is van mij!

Ik denk dat het van mij is;....dus het is van mij!

Het past in mijn mond;…….dus het is van mij!

Ik kan het (af) pakken,……….dus het is van mij!

Ik had het vorige week, ……...dus het is van mij!

Als ik iets maak zijn alle stenen…………..van mij!

Als het dichtbij ligt ,………………….is het van mij!

Maar als het vies is,…………………….dan is het van JOU!

Ik vind het geniaal en zo kloppend. Bas heeft een periode heel erg geschopt en geslagen. Toen was ik net weer begonnen met werken na de geboorte van Nina. Ik dacht dat ik gek werd, hij was alleen maar de gastkindjes pijn aan het doen. Ik ben ( natuurlijk) blijven herhalen dat dat niet kan en waarom niet. Verder nam ik hem de hele dag op sleeptouw, hij mocht alleen maar in mijn buurt spelen met vrij spel. Het is weer over gegaan, maar ik heb me er echt zo slecht bij gevoeld.

Het tweede punt herken ik ook. Een ontkenning slaan kinderen ( en volwassenen ook ) veel slechter op. Dat betekent niet dat ik nooit zeg dat Bas iets niet mag, ik probeer er bewust mee om te gaan, maar dat lukt niet altijd.


En het derde punt. Soms zou ik ook wel eens willen dat ik Bas de dingen meer zelf durfde te laten uitvechten ( niet echt met vechten he, maar dat is wel duidelijk toch?) , maar ik durf dat nooit te doen. Dus ik grijp veel in waardoor dat soort gedrag( naar mijn zin) teveel aandacht krijgt. Ik ben daar ook nog niet helemaal uit, wat ik dan het beste kan doen. Ik wil naar Bas een signaal afgeven, maar ik wil ook dat kinderen de kans krijgen dingen zelf op te lossen. Ik bekijk het maar een beetje per situatie.


Het is gewoon heel vervelend als jouw kind 'het altijd heeft gedaan' . Ik denk ook dat het gedrag van David zal veranderen als hij beter en meer kan praten. En in de tussentijd.... volgens mij doe je het heel goed, je zoekt de balans.

O en weet je wat Bas inmiddels het hardste veroordeeld op de PSZ? Het slaan van andere kinderen . ( O mama, J slaat de hele tijd kindjes, dat mag toch niet) Dus het kan zeker voorbij gaan!

Knuffel voor jou!

[Mara]

Nou ja wat mij betreft zou ik het dus zo goed als volledig negeren. Ik heb altijd het gevoel dat kinderen het wel zelf uit kunnen "vechten" maarja de ouders... Ik merk nu al dat het alleen maar erger wordt als ik probeer bij te sturen.

Als het om kleinere kinderen gaat, kunnen die dat niet zelf uitvechten en hebben hulp nodig. Welke boodschap geef je een kleiner kind dat dit grotere kind dit mag en je het zelf maar moet regelen? Die regelt het vervolgens ook door te slaan en duwen...
Ik begrijp namelijk dat hij het ook bij kleinere kinderen doet?

Ik zou het zeker niet negeren, wel het kind uit de situatie halen, vertellen waarom (je mag niet slaan/duwen etc) dan mag je even mee mag doen. En idd. de positieve actie prijzen.

Succes, is niet leuk, hopelijk is het snel over.

[Mare]

hij doet het gelukkig niet bij hele kleine kinderen of baby's. Alhoewel hij net 2 is, is hij trouwens meestal de kleinste, misschien ook wel een van de redenen.

@mariska: bedankt dat jij snapt hoe ik het bedoel en bedankt voor de knuffel

[Mara]

are ik wilde mijn reactie net weghalen omdat ik een groot deel van de berichten even gemist had. Het was me al duidelijk dat het niet zo zwart wit was als ik dacht

Wat hier ging helpen, maar toen was Es wel iets ouder (die ging heel boos gillen en "schelden" tegen andere kinderen) was het gewenste gedrag benoemen.

Eerst benoemen dat ze boos is (je bent boos he), maar dat mensen gillen (lees: duwen, slaan) niet begrijpen en kinderen verdrietig worden, niet naar haar luisteren of ook boos worden, dat het dus niet helpt. Ik zei zelf dan ook: Es zo kan ik je niet verstaan en niet helpen.

Vervolgens gingen we samen bedenken wat je kunt zeggen/doen dat wel helpt.
Ik zei in het begin wat ze dan kon zeggen/doen en als het kind niet luistert: stop hou op, geef terug, dat is niet eerlijk en als dat niet helpt, naar de juf gaan. Dit is nog veel te lastig, maar misschien kun je er op een eenvoudigere manier al iets mee doen?

Benoemen: jij bent boos he, maar slaan/duwen etc helpt niet/mag niet. Kom maar even met mij mee.

[Mare]

Ik geef nu al elke keer aan dat hij gewoon nee moet zeggen als hij iets niet fijn vindt oid, ook heb uk aangegeven dat hij dan maar op een kussen moet slaan als hij boos is. Vandaag zag ik hem dat voor eerst doen en zonder dat ik iets zei dat geeft wel weer een beetje hoop.

[Liselotte]

Ilias heeft het ook een poosje gedaan op die leeftijd. Niet extreem en ook niet zozeer slaan en schoppen enz. maar meer bouwwerkjes van anderen kapot maken enz... Ik vond dat ook erg, maar ik heb gemerkt dat je er meer op aangekeken wordt als je er als ouder niet adequaat op reageert. (niet dat jij dat niet doet, hoor, maar ik zeg het om aan te geven dat mensen over zo'n kleintje nog niet denken in termen als 'stout' of 'ettertje' enz.)
Ik heb bij Ilias telkens het 'zielige' kind uitbundig aandacht gegeven door het te helpen met opbouwen. Ilias stond er dan een beetje beduusd naar te kijken, maar zag wel alles wat er gebeurde. Vond het ook niet leuk dat híj geen aandacht kreeg. Daarna pakte ik heb op, nam hem mee naar waar ik zat en hield hem een poosje op schoot of naast me. Als hij aanstalten maakte om bij me weg te gaan, wees ik hem op een speeltje dat 'vrij' was.

[Mare]

Vandaag waren wij weer bij de peutergym en ik heb (o.a. vandaag) David heel goed geobserveerd tijdens interactie met andere kinderen. Ik ben er denk ik wel achter waarom hij slaat of duwt, maar helaas heb ik daar niks aan.
Hij reageert elke keer zo als kinderen letterlijk of figuurlijk in de weg zitten. Hij staat bijvoorbeeld klaar om tegen zijn bal te schoppen en er gaat een kind op de plek staan waar hij op mikt zeg maar. Dat kind werd dus omver geduwd. Met oefeningen sloeg hij richting de kinderen die te dicht op hem gingen staan en niet wachtten of die de verkeerde kant op gingen en daardoor op hem af kwamen.

Hij heeft vandaag drie keer op de bank gezeten en wij zijn een kwartier eerder naar huis gegaan omdat het elke keer weer "mis" ging.

Ik probeer hem dingen uit te leggen en de nadruk op de dingen te leggen die wel goed gaan, maar dat valt echt niet mee. Pfff ik vind mijn zoon op die momenten echt vervelend.

[Mamalon]

He wat een teleurstelling voor je dat je eerder naar huis "moest". Omdat je 'm goed geobserveerd hebt, kun je toch je aanpak iets verleggen? Je gaat er op een goeie manier mee om, ik heb er respect voor. Ook dat je er zo open over schrijft, dat vind ik zelf nl best moeilijk.

[MarietteD]

Ik vind ook dat je goed bezig bent! Nu weet je waar je op moet letten, wat hij nog niet zo makkelijk vindt. Zo'n gymles is niet echt een handige setting om hem van alles bij te brengen. Maar thuis kun je misschien oefenen als er eens familie/vrienden met kinderen op visite zijn. Ook in zo'n omgeving zal hij wel uithalen als iemand in zijn 'territorium' komt, of in de weg staat. De truc is hem te leren hoe hij hiermee om moet gaan: bv zijn hand omhoog houden met gestrekte arm naar voren, een gebaar van 'tot hier en niet verder'. Misschien kun je hem dat via spelletjes met jou leren. Maar ja, hij is nog echt klein hoor! Die dingen leert hij ook gewoon elke dag beetje voor beetje. Nu je weet wat zijn pijnpunt is kun je wat gerichter bijsturen. Hij slaat dus niet 'zomaar', dat moet ook een geruststelling zijn. In zijn belevingswereld is het een reactie op iets dat hem wordt aangedaan. Het is alleen niet zo'n handige reactie...

[Annemarie]

Ken je de persoonlijke cirkel, de ruimte om je heen waarbinnen vreemde niet kunnen komen zonder je ongemakkelijk te voelen. Ik denk dat David een grote persoonlijke cirkel heeft (alleen jij wordt toegelaten) ook omdat hij niet van kleding, luiers, dekens houdt. Als je denkt dat dit het zo kunnen zijn kun je gerichter kijken hoe ermee om te gaan.

[Nickey]

@Mariska, die PSZ of wat is het ... oh ja collega gastouder, die mag dan die T achter ik VIND wel even weghalen op de site... want ik VIND dat dus héél slecht op een site

En verder; Mare, oké ik ga op glad ijs, ik DOE het gewoon!

Ik kon het niet laten telkens in je berichten mijn ogen naar jouw profielfoto te laten gaan, eh... ZIJN profielfoto dus eigenlijk. Zou het zo kunnen zijn dat hij zich tevoren inbeeldt hoe iets zou moeten gaan / worden / blijven en dat hij dan geconfronteerd wordt met dat anderen zijn ideaalbeeld verstoren?

Verder lees ik een 'zo moeder zo zoon' gedeelte tussen jouw regels. Je probeert iets uit te leggen, bij een 'goed verstaander' komt dat prima door, bij anderen wat minder. Je worstelt wat met 'neehee, DAT bedoel ik niet te zeggen, ik bedoel DAT". Het komt op ánderen (die niet zijn ingetuned, afgestemd) nét anders over dan je dacht, wilde, bedoelde. Een boel herstelwerk komt op je bord dan.

Jouw zoon wordt volgens mij ook vaak verkeerd begrepen. Een kind is van nature geen pestkop of stoorzender, ze willen állemaal spelen, doen, bedenken. Bij de één gaat het van nature 'goed' met andere kinderen - hier en daar een peuterpuber aktie- maar verder oké. Bij anderen (waaronder jouw zoon) lijkt het allemaal te mislukken, zijn pogingen worden niet begrepen, niemand stemt voldoende af op wat hij wérkelijk speelt, bedoelt, uitbeeldt.
Ik tel daarbij dan het gevolg even op: absolute frustratie en 'dus' een aktie als duwen, trekken, en 'my way or the highway'. Hij weet niet beter daarin, kan nog niks anders verzinnen toch?

Ik leg de bal klaar... neem een aanloop..... en jeetje, dat doet die ander ook! = bal weg! maar dát was niet gepland?!
Daarbij stel ik me voor dat hij DENKT dat een ander dat doet om hem te pesten. Dat IS niet zo, maar zo komt het op hem óver. Ze konden toch zien dat ik me klaarmaakte voor de bal? Nee dus... niet op gelet?, of JA dus, en ze dachten dat het leuk was mee te doen? Allemaal onbedoeld en ongepland voor hem.

Ik denk dat hij dus eigenlijk niets zonder reden doet, maar dat wij zijn gedachten niet kunnen snappen en doorgronden. Ik heb sterk het gevoel dat hij wat anders redeneert dan je regulier zou verwachten. Is hij ook onzeker? en maskeert hij dat door misschien juist de voorgrond te kiezen als 'aanval is de beste verdediging'?

Jij geeft aan dat hij weinig vatbaar lijkt voor een verbod. Zoals jij het omschrijft denk ik ook dat de essentie van het verbod niet bij hem binnenkomt. Ik denk dat hij net als veel kleuters gebaat is bij het benoemen van de dingen die je van hem verwacht. Hij op zijn beurt moet NU al leren dat je als je complex in elkaar steekt, met duidelijkheid het meest bereikt.
In mijn beleving moet hij leren vertellen wat hem beweegt, zodat anderen in staat zijn op hem af te stemmen met zijn wensen.

In het genoemde voorbeeld zou dat zijn: kijk jongens ik ga tegen de bal trappen, ik leg hem nu klaar... let op.... en dan kijken kinderen en rennen niet op de bal af.

Als voorbeeld wil ik nog eentje meegeven:

Toen Q. een jaar of 6 was mocht hij trakteren op school. Hij zei tegen de juf dat hij DAT jongetje NIET wilde trakteren. Vervolgens verbood ze hem om überhaupt te trakteren. Later thuis, nadat de tranen waren gedroogd, kwam het verhaal eruit.
DAT jongetje had altijd een opmerking of aanmerking op een traktatie. Het was 'niet lekker' of 'niet mooi' of wat dan ook. Deze traktatie was zó lekker en zó mooi, hij had er zó hard aan gewerkt (vlaggetjes kleuren) dat hij zich niet wilde onderwerpen aan de denigrerende opmerking van dat jongetje. Als je hem niet trakteert, dan los je het op, toch??
Het was dus pure angst en onzekerheid.
's Middags heeft hij alsnog getrakteerd. Juf is erbij gaan staan en heeft dat jongetje toen aangehoord en gestuurd.

Sommige dingen zijn niet wat ze lijken, je moet alleen soms véel verder vragen dan je vermoedt. Wij zien de slaande, duwende peuter? mwah... ik zie in je verhaal een jongetje dat het heel moeilijk heeft met zichzelf en vooral met manieren om anderen duidelijk te maken wat hij wil of bedoelt.

Zover het gladde ijs.....

Nic.

[Claudiac]

Isk@nder is precies het tegenovergestelde. Die laat eerder over zich heenlopen en hij geeft vaak iets weg als iemand anders het wil hebben. Hij heeft nooit zo'n 'van mij' fase gehad, eigenlijk. Hij was een vroege prater en zei op z'n tweede al tegen zijn zus: 'ik vind het niet leuk dat je me slaat, waarom doe je dat? Dat doet pijn'

Soms loopt hij dan naar mij om te zeggen dat iemand iets heeft afgepakt. Ik zeg dan dat hij het moet terugvragen. Dat doet hij ook. Als een ander kind hem duwt of omgooit, dan gaat hij zelf vaak uit die situatie en gaat hij wat anders doen. Als een ander kind hem gaat slaan en hij moet huilen, zeg ik tegen dat kind dat hij niet mag slaan maar ga er zeker niet op door.

Ik denk dus dat de kinderen het wel kunnen oplossen. En ik snap dat de ouders er vaak niets aan kunnen doen. hier is een buurjongetje dat heeft zo'n fase gehad. Hij is nu bijna 3, het is een enorm lieve jongen geworden. Maar een half jaar geleden was het afpakken, slaan, weggooien van dingen van anderen... ik heb aan de ouders gevraagd of ze het goed vonden als ik hem corrigeerde als hij iets van Isk@nder afpakte of weggooide, dat vonden ze prima.

Met die van mij is het *nu* een stuk makkelijker dan bij jou; ik ben benieuwd hoe we er voor staan als ze aan het puberen zijn .

[Nickey]

Ik denk dus dat de kinderen het wel kunnen oplossen.

Op zich denk ik dat het vaak tussen kinderen opgelost kan worden, maar ... als een kind zichtbaar bij vrijwel élke omgang met anderen structureel problemen ondervindt, dan is er wat anders/meer aan de hand. DAN denk ik dat je op zijn minst wat dieper op de materie in moet gaan en het niet op zijn beloop moet laten.
Zijn zelfbeeld wordt er niet beter van als over een jaar 'iedereen weet wat voor rotjong dat is' waardoor niemand in groep 1 meer met hem wil spelen. Zijn gedrag NU plaatst hem al in een isolement tussen anderen, als je dat niet NU ondersteunt door bijv. aktief met hem -mee- te spelen (bijv. met een neefje of nichtje) en te corrigeren, te benoemen enz. dan ontwikkelt hij zich niet lekker op school. Dan krijg je een kind met een laag en negatief zelfbeeld die héél graag geholpen had willen worden.

Niet bij alle kinderen gaat alles vanzelf, maar dat wil niet zeggen dat je hen niet op tijd kunt sturen.

Nic.

[Mare]

Euhm oke, even heel wat om over na te denken en te reageren. Ik ga even kijken wat ik ervan denk en er later op ingaan!

Iig alvast heel erg bedankt voor het meedenken!

[Mare]

Oké, nou heb ik even tijd om te schrijven (hoop ik)

@Mariette: het is zeker fijn om nu te weten dat hij er iig niet zomaar op losslaat. Het blijft vervelend, maar als er een reden is lijkt er ook een oplossing te zijn.

@Annemarie: Dat zou best wel eens kunnen. David houdt ook echt niet van aanrakingen. Ten minste, niet als die onverwachts zijn of te veel, te heftig. Hij leert het wel steeds meer accepteren. Maar wat zou je daar dan aan kunnen doen?

@Nic: So, jij durft Nee even serieus, ik denk dat je met heel veel dingen in je stuk gelijk hebt. Poeh, hoe kom je daarbij? Jij schrijft dat jij naar zijn foto kijkt... zie je het echt aan hem? Hij heeft inderdaad vaak een heel duidelijk beeld van hoe dingen gaan verlopen, wat hij als volgende stap gaat doen en hoe hij en andere in dat plan mee moeten spelen. Kon ik zijn gedachten maar beter snappen. Hij praat ook nog niet heel veel, maar begrijpt gelukkig wel bijna alles wat ik zeg. Het aparte is, dat ik hem al redelijk kan doorgronden, maar nog steeds niet voldoende. Jaap ziet het vaak nog niet en dan eindigt het echt in drama's. Ik sta er dan naast en denk echt: zie je nou niet dat David gewoon dit wil doen of verdrietig is omdat....
Ik vind het nog steeds heel apart dat jij dit zo allemaal hebt kunnen begrijpen uit mijn verhaal en wellicht door de foto, dat doet best wel wat met mij. Zoals je al schrijft, zo moeder zo zoon... mijn schoonouders zien dat soort dingen nog niet eens.

[Mare]

update in eerste bericht

[MarietteD]

Dat is een fijne update!

[Nickey]

Poeh, hoe kom je daarbij? Jij schrijft dat jij naar zijn foto kijkt... zie je het echt aan hem?

Ik vind het nog steeds heel apart dat jij dit zo allemaal hebt kunnen begrijpen uit mijn verhaal en wellicht door de foto, dat doet best wel wat met mij. Zoals je al schrijft, zo moeder zo zoon... mijn schoonouders zien dat soort dingen nog niet eens.

Goede update!!
Je laat zien dat inderdaad niet alles vanzelf gaat, maar dat het dus wél te sturen is Goh... waar las ik dat nou? hahahahaa

Serieus; goed dat het je lukt om dingen eerder te zien en daardoor de dingen prettig te houden. Toevallig was er van de week op "anders" ook een stukje van iemand die aangaf dát ze dat doet en dat dat dan soms door mensen weer niet wordt gewaardeerd. Het "jij zit er ook altijd bovenop, láat hem nou" terwijl dat dus niet kan.
Je weet zelf goed genoeg OF dat kan bij jouw kind en wat de gevolgen zijn als je het niet doet. Wapen je maar vast tegen de mensen die dát dan weer niet goed vinden, want je moet hem toch zelf laten ontdekken? Nou beter wél ingrijpen lijkt me!!

En over het 'apart' dat ik dat zie in de foto en lees in je stukje, tja.. ze zeggen wel eens 'it takes one to know one' en dat is het denk ik. Dat zegt dan ook weer (te) veel, maar ja, dat is dus zoals het is. Ik meen dingen in zijn oogjes te zien die ik herken bij HB kindjes die neigen naar ASS. Nee, ik heb geen glazen bol en het is méer dan gevaarlijk om zoiets te zeggen, ik kén je niet eens! De feiten laten echter zien dat áls ik het durf te zeggen (IRL) of te schrijven dat ik wel héél zeker van mijn zaak ben. Ik heb nog geen ongelijk gehad als ik het dúrfde te zeggen. Ik hoop dat jullie de eersten zijn! absoluut, maar ik kijk anders naar mensen/kinderen. Ik lees tussen de regels en ontvang signalen soms iets anders dan anders.

Hoe het ook is, of NIET is!! het maakt ook niks uit; de sturing werkt en dat is hoe dan ook toch de oplossing. Mensen laten dingen vaak te lang op z'n beloop en dat doe je niet. GOED BEZIG!!

*zelden denk ik "post ik dit"..... nu dus

Nic.

[Mamalon]

Wat ben ik blij om dit te lezen. Knap hoor, zoals je er mee omgaat (en Nic ook, zij het uit een andere positie in deze).

[Mare]

@Nic: Even over nagedacht en met Jaap over gehad... ja wij hebben wel vaker het gevoel dat David toch 'anders' is dan andere kinderen. In ieder geval als wij hem vergelijken met kinderen om ons heen, maar tnt is hij voor ons nog wel handelbaar, ten minste meestal dan

Jaap vroeg aan mij wat ik ervan vond dat iemand van het forum zoiets schreef, maar dat vind ik oké. Het verandert toch niets aan hoe David is en doet. De tijd zal het leren en wij zullen zie hoe hij zich verder ontwikkeld.

Het is wel 'grappig' dat jij niet de eerste bent die 'iets' in Davids ogen ziet. Een vriendin van ons had het er ook al over.

Nou ja voor nu zijn wij erg blij dat wij een manier hebben gevonden om ermee om te gaan. Het is wel apart dat je een hele andere band krijgt met je kind als je altijd een stap verder moet zijn. Ik ben benieuwd of mensen er nog commentaar op zullen hebben