Ik weet het echt niet meer...*update kdv*

[Chabeli]

Ik weet echt niet meer wat te doen met Tomás. Mijn neus is blauw en dik. Gevolg van weer eens van zijn uitbarstingen. Zomaar, volledig uit het niets sloeg hij een speelgoedhelicopter in mijn gezicht. Ik heb zó hard zitten huilen! Van de fysieke pijn, maar ook van de emotionele. Ik snap echt niet waaraan ik dat heb verdiend. Ik doe zó mijn best voor hem. Ik speel met hem, geef hem heel veel positieve aandacht, ga met hem erop uit, behandel hem met respect en geef hem ruimte voor zijn eigen (zeer sterke) wil. Volgens mij zijn we ook echt consequent naar hem toe, maar niets lijkt te helpen. Negatief gedrag negeren, afleiden, op de gang zetten, boos toespreken, positieve aandacht geven, hem entertainen....alles geprobeerd en niets helpt. HIj blijft uitdagen, met spullen gooien. De hele dag door. Gek word ik ervan. En zomaar uit het niets, het is niet eens een woede-aanval. Ik zit samen met hem en Sara op zijn kamer. Sara ligt op de mat te spelen, Tomás speelt met zijn Thomas-set. Ineens krijg ik een keiharde knal op mijn neus. Echt zó uit het niets. Ik heb wel een half uur zitten huilen. Uit pijn, uit wanhoop. Wat moet ik toch met die jongen? Wat is er toch met hem? Hij had er wel ontzettend veel spijt van, was erg geschrokken en bleef zijn excuses herhalen. Maar ja, hij zegt zo vaak "ik ga het nooit meer doen mama". En even later gaat ie alweer....

Ik voel me verslagen. Wat doen we fout? Wat kunnen we nu nog doen? Is er iets mis met hem? Heeft er iemand tips voor ons? Echt, alles is welkom.

Ik voel me ook een waardeloze moeder. Ik voel me schuldig hoe ik soms over hem denk. En hij kan ook echt wel heel erg lief zijn hoor, maar hij zuigt alle energie uit me. De dagen dat ik thuis met hem ben, ben ik altijd erg blij als de dag weer om is. Ik schaam me soms om met hem op visite te gaan, omdat hij overal aanzit, niet luistert, opstandig is. En dan schaam ik me weer dat ik me voor hem schaam. En tegelijkertijd ben ik ook echt wel trots op hem, omdat hij zo bijdehand is, zo leergierig, zo onderzoekend is en zo goed al weet wat hij wil. Maar die continue strijd om alles, het gooien met speelgoed, het altijd beter weten, het continue moeten vermaken....pfffff...het kost gewoon zóveel energie! En dan word je ook nog eens mishandeld

Als er iemand is die mij op wat voor manier dan ook op weg kan helpen, van tips kan voorzien....graag!!!

[LiesbethN]

Geen tips, maar wel een knuffel. Lijkt me heel erg moeilijk om met dit soort gedrag om te gaan

[Althea]

Hebben jullie al hulp bij het omgaan met T omàs? Anders is dit misschien een goed moment om uit te zoeken of iemand jullie kan helpen?

[Kristel]

Geen tips, maar wel een knuffel. Lijkt me heel erg moeilijk om met dit soort gedrag om te gaan

Meer weet ik ook niet te zeggen. Sorry, en sterkte met de situatie!

[Truus]

Wat ik zou doen? Hulp zoeken. Het klinkt pittig, heel pittig en dan is het zo fijn als er een paar extra ogen meekijkt. Van buitenaf je persoonlijk helpt. Via internet is het zo moeilijk tips geven.

Vanuit hier een virtuele

(((((knuffel))))))

Ik vind het naar voor je dat je je zo voelt en hoop dat je snel een goed iemand vindt, die wat handvatten kan bieden.

[Gootje]

Ach, de wanhoop spat van het scherm af en ik kan het me heel goed voorstellen. Heb je het idee dat hij bewust met spullen naar je gooit, of gooit hij in het wilde weg en zit je net op de 'verkeerde plek'? Dat zou het al weer wat draaglijker maken. Heb je een goed contact met het consultatiebureau? Dan zou ik daar eens gaan praten voor advies, even zonder hem als het kan. Neem gewoon die stap, niks om je voor te schamen, zo te lezen doe je het heel goed en je hebt het beste met hem voor.

[Pauwtje]

Jeetje Chabeli, wat een pittig (understatement) ventje heb je. Dat wist ik wel, maar ik wist niet dat het zo erg was.

Ik herken het deels van Daniel wel, al denk ik minder erg, hoewel ik het altijd gevaarlijk vind om vergelijkingen te trekken, zo op afstand. Maar ook van Daniel krijg ik wel eens zomaar een klap of een stuk speelgoed tegen me aan gegooid. Gelukkig lijkt het beter te gaan de laatste weken/maanden. Maar ik heb ook echt maanden gehad dat ik een dag thuis met Daniel echt niet een leuk vooruitzicht vond.
Soms kan ik zo'n agressieve uiting van Daniel (achteraf) wel plaatsen. Dan zie ik bijvoorbeeld dat iets ervoor Yanick heel bazig tegenover hem was. Of ik zie dat hij een bedacht had om op een bepaalde manier met de duplo te spelen, en als ik het dan iets anders doe dan komt er zo'n uitval. Of ik stoor hem in een fantasiespel. Heel vaak kan ik het ook niet herleiden, maar ik vermoed dat er ook dan wel een reden is, maar dat ik die dan gewoon niet weet of snap. Heel soms doet hij het erom, dan geeft ie een mep gewoon om te zien wat de reactie zal zijn. Als dat het is, dan zie ik het aan zijn koppie.
Ik zie bij Daniel gelukkig dus wel dat het afneemt, en dat gaat samen met zijn groeiende vermogen om zich verbaal te uiten. Ik weet niet hoe Tomas praat? Ik vermoed wel goed, maar misschien vindt hij toch wel moeilijk om zijn gevoelens onder woorden te brengen. Misschien gaat er wel zoveel in dat (slimme) koppie om, dat hij er zelf af en toe tureluurs van wordt en dat het er dan op zo'n manier uit moet.

Ik kan vanaf hier natuurlijk echt niet beoordelen of zijn gedrag binnen het normale valt, of niet. Maar ik geloof daarbij sterk in het gevoel van de ouders. Hier in Utrecht hebben we euuhhh.... ik weet eigenlijk niet hoe het heet, maar een soort laagdrempelig opvoedbureau, waar je heel gemakkelijk een afspraak kan maken om je verhaal te doen.

[Pauline]

Ach, de wanhoop spat van het scherm af en ik kan het me heel goed voorstellen. Heb je het idee dat hij bewust met spullen naar je gooit, of gooit hij in het wilde weg en zit je net op de 'verkeerde plek'? Dat zou het al weer wat draaglijker maken. Heb je een goed contact met het consultatiebureau? Dan zou ik daar eens gaan praten voor advies, even zonder hem als het kan. Neem gewoon die stap, niks om je voor te schamen, zo te lezen doe je het heel goed en je hebt het beste met hem voor.

Wzz, je verwoord het zo goed!

[Marjo]

Inderdaad de wanhoop en de tranen spatten bij wijze van van het scherm. Ik heb met je te doen. Ga alsjeblieft niet twijfelen aan jezelf en denken dat je het niet goed doet. Is makkelijk gezegd, ik weet dat ik hetzelfde zou doen. Je noemt zelf al zijn sterke wil. Heeft hij deze buien ook bij anderen, papa of buitenshuis? Hoe lang heb je dit gevoel al en hij zijn buien? Ik kan me herinneren dat je het ook noemde toen hij net z'n zusje kreeg.
Ik zou ook langs het cb gaan. Vaak hebben die ook wel een orthopedagoog volgens mij waar je een afspraak mee kan maken. Bij ons was die iig bij dezelfde organisatie aangesloten. En kon ik kosteloos een afspraak maken.
Zoals ik hier lees en in andere draadjes van jou ben je heel goed met hem bezig en doe je heel erg je best! Volgens mij ben je een hele goede mama!

[MarietteD]

Oh meid ik voel je pijn en machteloosheid. En natuurlijk ben je geen waardeloze moeder, dat weet je best. En je hoeft je ook niet te schamen dat je hem regelmatig even achter het behang zou willen plakken. Wat enorm frustrerend voor je dat je zo je best doet en allerlei aanpakken geprobeerd hebt, en toch niet goed erachter komt wat nou werkt bij hem. Vergeet niet dat hij nog 3 moet worden hè? Kleine kinderen doen onberekenbare dingen, en sommigen leren oorzaak-gevolg als iets hen uitgelegd wordt, en anderen leren door het keer op keer te ervaren. Zo'n pets kan gewoon pure onhandigheid/nieuwsgierigheid zijn, zie het niet als een persoonlijke aanval op zijn moeder.

Vraag om hulp, zoek de hulp die bij jullie past, waar jij je prettig bij voelt! Je kunt bij het CB beginnen, en het medische/opvoedkundige circuit ingaan, anderen beginnen bij een haptonoom o.i.d. Gun jezelf de luxe van hulp, jullie hoeven het niet alleen te doen.

[Ves]

O, ik kan me je wanhoop helemaal voorstellen! Hij klinkt ook echt als een heel pittig mannetje, ook al in eerdere berichtjes. Ik snap dat je je in je wanhoop afvraagt wat je fout doet, maar je noemt zelf al een heleboel dingen die je goed doet. En dat je gefrustreerd raakt door vragen als: waarom gebeurt dit, is er iets met hem aan de hand, hoe moet dit verder, wat doe ik fout??? Het uitkijken naar het einde van de dag op dagen dat hij thuis is, klinkt herkenbaar, heb ik ook regelmatig. Het liefste zie je dat je elke dag gewoon lekker van je kind kunt genieten, maar dat is nu eenmaal niet zo; ik zou (bijna) durven zeggen dat dat bij niemand zo is. Wel heb je natuurlijk verschil in kinderen.
Ik zou ook hulp zoeken (heb ik zelf ook gedaan, maar dan om ander gedrag). Bij ons is er een opvoedbureau waar je heel makkelijk terecht kunt. Is van dezelfde organisatie als het cb. Als het nodig is, dan zorgen zij ervoor dat je verder wordt doorverwezen.
Sterkte meid!!

[henringe]

Wij hebben sinds een paar weken begeleiding van Lindenhout; een ambulant begeleider die wekelijks 1 op 1 met $tijn werkt om zijn emoties te herkennen en die op een meer geaccepteerde (lees: minder agressieve) manier te uiten. $tijn is al wel ouder, maar ik heb de afgelopen weken al een aantal keren gedacht; dit hadden we eigenlijk eerder moeten doen. Maar steeds dacht ik; het zal wel een fase zijn, hij groeit er wel overheen, als hij verbaal sterker wordt zal het fysieke wel minder worden, eerst nog eens dit proberen, etc... Maar het duurde te lang en hij had er zelf ook last van, vandaar dat we het traject toch ingezet hebben.
Heel fijn om te merken dat alle instanties je heel open en begripvol tegemoet treden en je het gevoel geven dat je een goede ouder bent, juist omdàt je hulp inschakelt!
Doen hoor; want dit is voor jullie niet leuk, maar vast ook voor je zoontje niet! Hij is er niet op uit je verdriet te doen! Sterkte ermee, want het is heel moeilijk en het vreet energie!

[Esther]

Oh Chabeli, ik wist niet dat het zo erg was... Arme jij. Je gevoelens zijn zo logisch (en niet de waarheid natuurlijk, want je bént geen slechte moeder, en hij bedoelt het niet persoonlijk. Maar je voelt het wel zo, en dat kan ik me goed voorstellen).

Heb je al hulp? Zoek dan iemand die jullie hier doorheen kan helpen. Uiteindelijk komt het goed, ook al lijkt dat nu niet zo.

[Chabeli]

bedankt voor jullie reacties. OVer het algemeen kan ik het wel redelijk relativeren, maar na de klap van vanmiddag voel ik me verslagen. Maar goed. Ik wil graag reageren op jullie berichtjes.

De reden waarom ik nog niet contact heb opgenomen met een cb of ha is de angst dat Tomás (onterecht) een label opgeplakt kan krijgen. In mijn hart geloof ik niet dat hij een stoornis oid heeft. Wat het wel is, kan ik niet goed plaatsen. Hij is verbaal ontzettend sterk en zijn leeftijd ver vooruit. Hij praat beter dan vele kleuters. Daar ligt het dus niet aan. Ik heb ook wel het idee dat hij zijn gevoelens goed kan verwoorden; hij geeft zelf vaak aan wanneer hij pijn heeft, verdrietig is, angstig, geschrokken, boos. Ook zegt hij duidelijk als hij iets niet leuk vind of niet wilt.

Op zich is hij ook niet echt agressief (lijkt tegenstrijdig, ik weet het). Hij is gewoon erg fysiek in zijn doen. Het lijkt eerder alsof alles een spel is en hij alles steeds maar aan het uitproberen is. Niet eens om mij of een ander pijn te doen, want zodra de ander huilt schrikt hij enorm, biedt meerdere keren excuses aan en probeert te troosten. 's Avonds in bed kan hij nog erop terug komen; het lijkt hem dus ook echt dwars te zitten.

Zou het kunnen dat hij niet genoeg uitdaging thuis heeft, dat hij zich verveelt? Als we buiten met hem zijn luistert hij juist heel goed. Hij steekt nooit zomaar de weg over, wacht als ik dat zeg, kijkt goed bij oversteken. Hij is enorm zelfstandig en doet heel veel zelf. Misschien dat hij zich thuis verveelt? Misschien heeft Pauwtje wel een punt. Hij is een slimme jongen, welllicht dat dat een rol speelt? Dat er zoveel in zijn hoofd omgaat, dat hij er soms niet mee om weet te gaan? Hij kan ook zó snel teleurgesteld zijn, alsof zijn verwachtingen enorm hoog zijn. Zo heeft hij zondag met tranen in zijn ogen hier gezeten, omdat hij Sinterklaas-cadeautjes kreeg die hij niet aan Sinterklaas had gevraagd. Zó zielig. Hij was echt teleurgesteld en verdrietig. Gelukkig was hij snel weer bijgedraaid, maar op dat moment is hij weer zo kwetsbaar!

[Marije]

Wat vervelend Chabeli. Dat klinkt echt pittig. Je niet schuldig voelen hoor! Ik denk dat elke ouder zich weleens zo voelt, al zal niet iedereen zo'n pittig mannetje hebben.
Het lijkt mij wel een goed idee om eens een deskundige mee te laten kijken. Je kunt heel duidelijk maken dat je geen labeltje wilt en daar ook niets over wilt horen, maar dat je graag wat tips en handvatten wilt van iemand die er veel ervaring mee heeft. Ik denk dat je daar wel veel aan kunt hebben.

Wat bij mijn kinderen altijd goed helpt, is zorgen dat ze veel fysieke beweging hebben. Veel naar buiten en we gaan 2x per week naar peuter-/kleutergym.

Oja, wat mij ook altijd helpt is dat kind in kwestie het mij niet moeilijk maakt, maar het zelf moeilijk heeft en dat het mijn rol is om hem zo goed mogelijk te begeleiden. Dat maakt het makkelijker om het kleine lieve mannetje te zien dat onder het gedrag zit.

[wennetje]

Zou het kunnen dat hij niet genoeg uitdaging thuis heeft, dat hij zich verveelt?

Gaat hij naar een kdv of psz?

[Ves]

Als je hulp zoekt, zou ik er gewoon bij zeggen dat je er huiverig voor bent dat hij te snel een (onterecht) label opgeplakt krijgt. Mijn ervaring is dat het wel meevalt. Bij zulke jonge kinderen is het vaak nog te lastig om een diagnose te stellen. Je kunt aangeven dat je vooral op zoek bent naar praktische tips om met zijn gedrag om te gaan oid. Misschien dat het ook helpt als er een keer iemand bij jullie thuis mee komt kijken of evt. filmen, om te zien wat er in jullie interactie gebeurt. Verder herken ik ook wel dat het thuis vaak het lastigste is.
Uit wat je verder over hem schrijft klinkt het ook wel alsof hij een erg vlot en pienter mannetje is. Misschien dat dat bij hem voor frustraties zorgt.
Nogmaals sterkte!

[LindaJager]

Op zich is hij ook niet echt agressief (lijkt tegenstrijdig, ik weet het). Hij is gewoon erg fysiek in zijn doen. Het lijkt eerder alsof alles een spel is en hij alles steeds maar aan het uitproberen is. Niet eens om mij of een ander pijn te doen, want zodra de ander huilt schrikt hij enorm, biedt meerdere keren excuses aan en probeert te troosten. 's Avonds in bed kan hij nog erop terug komen; het lijkt hem dus ook echt dwars te zitten.

Zoals ik het lees lijkt het alsof hij iets in zijn hoofd krijgt en het meteen uit wil proberen en dan later pas inziet wat hij heeft gedaan. Hij is natuurlijk nog jong en heeft nog niet het besef dat hij met bepaalde acties andere mensen pijn kan doen. Dat is hij nu dus aan het leren
Verder is het een jongen en die zijn over het algemeen wat fysieker ingesteld dan meisjes. En dan de ene jongen natuurlijk weer meer dan de andere jongen. Veel bewegen helpt daarbij, ze leren hun eigen lijf goed kennen en zullen daardoor wat minder "lomp" worden. Plus dat ze wat energie kwijtraken

Je hebt het nu pittig en ik denk dat het heel verstandig is om hulp in te schakelen. Toen wij met Lucas met onze handen in ons haar zaten, hij was toen 5, heb ik een aantal gesprekken gehad met een orthopedagoog die verbonden was aan het cb. Het was ook gratis. Wij hebben er heel veel aan gehad. Omdat ze naar me luisterde zonder meteen een oordeel te vellen of te zeggen dat het vast wel meeviel want meer kinderen deden dit ( dat kreeg ik nogal eens te horen). Verder heb ik veel nuttige tips gehad. En dat allemaal zonder dat ze Lucas ooit gezien had

[Mara]

Oh wat moeilijk dat je je zo voelt en het even niet meer weet.
Ik heb hier al veel goede dingen voorbij zien komen, kan er eigenlijk weinig aan toevoegen. Ik zou ook zeggen: zoek hulp van een pedagoog, dat is via het cb heel laagdrempelig. Je hoeft het echt niet alleen uit te vogelen.

[Dorien]

Och lieve Chabeli toch. Wat een intens verdrietig berichtje schrijf je. Krijg er kippevel van. Wat naar dat je zo in de knoop zit met je lieve knul. Ik denk toch dat het geen kwaad zou kunnen om eens wat hulp te vragen. Al is het maar om te kijken waar en hoe je beter met elkaar om kunt gaan. Ik keek toevallig van de week naar Derek O. op tv en door 1 kleine verandering bleek ineens dat de kinderen en hun ouders veel beter met elkaar op konden schieten. Vond ik heel verhelderend om te zien. Was helemaal geen sticker plakken op een kind maar gewoon net even anders benaderen.

Dikke knuffel voor jou. Ik hoop dat je een beetje geslapen hebt en dat je vandaag weer wat goede moed kunt krijgen. Slaap je wel een beetje? Ik merk dat ik toen ik op het hoogtepunt met het niet slapen van Liv zat, ik ook een veel korter lontje had en dat dit ook invloed had op mijn humeur en daarbij ook op het humeur van Finn. (achteraf zie ik dat pas, toen had ik het niet zo in de gaten)

[Mare]

Ik herken mij en david in heel veel van wat jij schrijft. zo voel ik mij ook op slechte dagen en meestal heeft dat dan weer invloed op hoe david zich gedraagt.
het klinkt voor mij alsof jij op dit moment nog amper draagkracht hebt en op zo'n moment lijkt het mij dus verstandig om toch hulp te zoeken. zoals anderen al schreven hoeft dat niet te betekenen dat jouw zoontje een label opgeplakt krijgt.

verder moet ik een beetje denken aan wat de cb arts tegen mij zei: bij jonge kinderen is het vaak nog lust en onlust en die momenten van onlust weet hij misschien nog niet goed te handelen. jullie moeten een weg vinden om er op de juiste manier mee om te gaan.
sterkte met je pittige mannetje.

[mamaSterre&Sep]

S ep heeft ook zo'n periode gehad, in de tijd zijn we heel veel naar buiten geweest, uitwaaien deed ons allebei goed.
Maar ik had als voordeel dat ik alleen S ep thuis had, Sterre zat al op school, hij hoefde mijn aandacht niet te delen.

Uiteindelijk hebben wij geen hulp gezocht omdat het buiten uitrazen zo goed werkte.

Sterkte! Het is een zware periode!

[kaatje71]

ik wil vooral maar zeggen dat je je niet schuldig hoeft te voelen hoor.
Maar kleine kinderen kunnen zo heftig zijn en helemaal als dat aan een stuk door is zoals je beschrijft.
Silke kan ook zulke dagen hebben maar gelukkig wisselt dat nog wel af met dagen die vrij soepel verlopen.
Zou het ook nog een wat late reactie op de komst van zijn zusje kunnen zijn?
En je bent uiteraard gèèn waardeloze moeder, met alles wat ik van je gelezen heb hier ben je een kanjer!!

[marretje]

O, wat moet jij je akelig voelen.
Een vervelend dat het nu juist zo moet gaan. Ik lees in je berichtje dat je er echt alles aan doet om het goed te doen met Tomás, en dan ineens dit.
Hulp zoeken en bang zijn voor een label of etiket. Ik ben daar ook altijd bang voor geweest en wilde het niet.
Tot 3/4 jaar geleden het echt niet meer ging met A mber. Ik ben hulp gaan zoeken bij een psychologe. En ik moet zeggen dat ik erg blij ben met deze stap. Het heeft ons zo goed geholpen. En zeker A mber ook. Ik zou willen dat ik het eerder had gedaan.
Je moet daarin zelf een keuze maken, wil alleen aangeven dat het ons goed heeft gedaan.

Mar

[michelle]

Oh wat klink je intens verdrietig en wanhopig. Ik heb niets nuttig toe te voegen, ik denk ook dat hulp van buitenaf best zou kunnen helpen. Helpt het een beetje om het hier van je af te schrijven?

[Charlotte]

Oh wat klink je intens verdrietig en wanhopig. Ik heb niets nuttig toe te voegen, ik denk ook dat hulp van buitenaf best zou kunnen helpen. Helpt het een beetje om het hier van je af te schrijven?

Wzz, en een hele dikke knuffel!!!!!

[Sietske]

Wat pittig zeg, de situatie waarin jullie nu zitten. Het eerste wat in mij opkomt is, gaat Tómas naar de Peuterspeelzaal? Dat zou volgens mij heel erg goed voor hem zijn. Daar leert hij meer over interactie met anderen (wat kan wel en wat kan niet) en daarnaast kan hij daar intellectueel geprikkeld worden. Hij klinkt inderdaad als een heel erg slim manneke. Misschien heeft hij meer intellectuele uitdagingen nodig.
Mijn ervaring is dat op deze leeftijd frustraties heel vaak fysiek geuit worden omdat ze toch nog te jong zijn om ze verbaal te uiten. Misschien is je verwachtingspatroon over zijn mogelijkheden om dingen / gevoelens verbaal te uiten ook wel te hoog. Juist bij erg slimme, pientere kinderen ben je snel geneigd om ook op sociaal-emotioneel gebied te verwachten dat ze bepaalde vaardigheden al beheersen, maar dat blijkt dan vaak toch niet zo te zijn.
Ik herken dat wel van Gijs. die is ook erg pienter en ik merk bij mezelf dat ik soms ook gewoon te veel van hem verwacht als het gaat om empathische vermogens en het incalculeren van de consequenties van zijn gedrag.

Wat het inschakelen van hulp betreft, bij het consultatiebureau of het Centrum voor Jeugd en Gezin (is er dat al bij jullie gemeente?) kun je ook laagdrempelig binnenlopen voor opvoedingsadvies. Er hoeft dan helemaal geen sprake te zijn van het plakken van labeltjes. Je doet daar in feite niet veel anders dan wat je hier doet: vragen om tips en adviezen om beter om te kunnen gaan met het gedrag dat Tómas op dit moment laat zien.

[Gera]

Ik heb niet alle reacties gelezen, dus misschien dubbelop.

Allereerst: je bent GEEN waardeloze moeder! Ik begrijp dat het af en toe zo voelt, maar zo is het echt niet.

Misschien heb je iets aan mijn ervaringen met Sander. Sander is ook heel fysiek en we hebben met hem ook veel geworsteld (letterlijk en figuurlijk). Je zit nu met een moeilijke leeftijd, als hij wat ouder wordt, dan gaat het toch wat makkelijker. Ik merkte dat Sander verbaal wat achterliep op de rest van zijn ontwikkelingen en dat uitte zich dan fysiek. Ik heb echt menigmaal met mijn handen in het haar gezeten omdat ik niet meer wist wat ik met hem moest. Toen hij 4 was toch de stap gezet richting centrum voor jeugd en gezin en mij is dat heel goed bevallen. Niks etiketjes, gewoon opvoedkundig advies. Ze hebben Sander zelfs niet gezien (om te voorkomen dat hij zelf het gevoel zou krijgen dat er iets met hem was of dat hij niet goed genoeg is) maar ze zijn met ons aan de slag gegaan om te kijken hoe we ons leven leuker/gezelliger konden maken.

Een tip die ik nog weet en die ons hielp (maar weet niet of dat bij jou ook zo zal zijn)
- geef je kind op gezette tijden echt 1 op 1 aandacht, waarbij je er volledig voor hem bent (dus niet steeds tussendoor een klein beetje aandacht terwijl je eigenlijk met je hoofd elders bent).

Je schrijft ook nog ergens dat hij niet echt agressief is, ook dat herken ik wel. Sander is ook niet agressief, maar het leek soms of er ineens 'iets' uit moest, dan kwam er ineens een rare actie. Daarvoor kregen we de tip om hem een mogelijkheid te geven om het eruit te gooien zonder dat iemand gewond raakt. Dit kan door hem een kussen of zitzak oid aan te wijzen waar hij zich dan even op uit mag leven. In ons geval was het beneden de bank en boven zijn bed. We hebben hem dit meerdere keren verteld op een moment dat hij rustig was en na verloop van tijd werkte het. Sander was toen echter wel al 4 jaar, dus redelijk goed aanspreekbaar.

Sterkte met je lieve zoon. Ik hoop voor jullie dat jullie een manier vinden om ermee om te gaan.

[Chabeli]

heel erg bedankt voor al jullie lieve reacties! Ik zal vanavond of morgen even uitgebreider reageren.

[Chabeli]

Ik heb heel veel nagedacht aan de hand van jullie reacties. Ik zie nog zeker wel wat verbeterpunten. Nog even wat reacties op jullie berichtjes:

- Tomás gaat 1 dag in de week naar het kdv en 1 dag in de week is hij bij oma samen met mijn nichtje van 3,5. Dat is echt zijn maatje. Ze zijn aan elkaar gewaagd en kunnen daarom heel goed samen spelen. Hij vind de dag bij oma dan ook geweldig. Bij het kdv gaat het wisselend, dan vindt het leuk, dan is het huilen om erheen te gaan. Als ze veel buitenspelen dan heeft hij het erg naar zijn zin. Hij ging eerst 2 dagen, maar vanwege het huilen en niet willen gaan, gaat hij nu nog maar 1. In april als Sara ook gaat, willen we het weer 2 dagen proberen.

- Hij is nu dus 2 dagen met mij en 1 dag met papa. Het gedrag dat hij bij mij toont, toont hij ook als papa thuis is. Het is dus niet alleen een reactie op mij. Of het echt een uiting van frustatie of speels gedrag is kan ik moeilijk pijlen. Hij is erg van het onderzoeken en testen, wellicht is het voor hem een manier om te proberen wat er gebeurt als hij bepaalde dingen doet. Ik ga er op letten om te proberen te achterhalen wanneer bepaald gedrag nu precies plaatsvindt en wat er aan vooraf ging. Ik hoop zo erachter te komen waar het nu aan ligt.

- De tip van meer 1 op 1 aandacht ga ik zeker inpassen. Ik doe wel dingen met hem, maar ik meot eerlijk bekennen dat het vaak iets tussendoor is, terwijl ik met mijn hoofd bij andere dingen ben. Hij doorziet dat snel en zegt ook vaak dingen als "mama ik praat tegen jou". Ik ga nu voortaan, als Sara in bed ligt, iets leuks met hem doen. Woensdag heb ik met hem samen geverfd. Dit ging erg goed. Omdat Sara dan slaapt, heb ik ook alle tijd voor hem.

- Daarnaast merk ik dat hij zich regelmatig verveeld. Het speelgoed wat hij heeft prikkelt hem niet meer genoeg en hij heeft meer uitdaging nodig. Hij is nu erg bezig met cijfers, letters en de klok/tijden. Hij vindt het ook erg leuk om hierover te leren. Zo liepen we gisteren buiten en viel het hem op dat er buiten ook veel letters en cijfers te vinden zijn. We hebben er een spelletje van gemaakt om deze te zoeken. Hij vond het geweldig. Dit doe ik ook binnen met hem. Ik merk dat hij hier helemaal van opleeft. Ik heb nu wat moeilijker speelgoed gekocht en hoop dat hij zich daarmee minder snel zal vervelen.

- Ook heb ik gemerkt dat wij iets strakker regels moeten gaan hanteren. Wij zijn beide niet van het autoritair ouderschap en omdat Tomás zoveel zelf kan en wil, geven wij hem veel vrijheid. Misschien wel teveel en zijn wij niet duidelijk genoeg in wanneer en welk gedrag niet geaccepteerd wordt. Ik denk dat wij net iets teveel met hem onderhandelen. We zijn wel consequent in wat we zeggen (dus nee blijft nee), maar ik denk iets minder over verschillende situaties. Ik merk dat hij bijv de ene keer alleen maar eten hoeft te proeven, en de andere keer moet hij zijn 5 happen eten. Ik weet wel waarom dat zo is, maar voor hem is dit niet duidelijk genoeg denk ik. Hier moeten we dus iets aan gaan doen. Of in ieder geval het proberen. Ik heb daarom bedacht dat we een lijst gaan maken met regels die wij belangrijk vinden en waar hij (en wij ) ons aan moeten houden. Heel basic, zoals niet slaan, gooien, etc. Dan is het voor onszelf ook een soort reminder dat we in bepaalde situaties op een bepaalde manier moeten optreden.

Ik hoop dat we hiermee een eind komen. Gisteren had ik in ieder geval een erg goede dag met hem. Dat was trouwens wel over toen papa thuis kwam . Maar goed, het zal wel even tijd kosten. Volgende week ga ik weer met Sara naar het cb, ik zal dan even informeren wat voor hulp/tips zij nog kunnen geven.

[Appendix]

Wat een mooi plan Chabelli. Wat leuk om te lezen dat je echt dingen hebt kunnen vinden die Tomás uitdagen en dat hij daar zo goed op reageert.
Ga je die regels met het "gezin" (zonder Sara dan) opstellen? Dan worden het ook Tomás eigen regels.

@

[kaatje71]

goed dat het je lukt om er zo naar te kijken en het positief op te pakken.
Zie je wel dat je een kei van een moeder bent!

[nance74]

Wat goed dat je een plan hebt kunnen opstellen. Hopelijk gaat het hiermee stukken beter.

Geen idee of ze dat bij jullie ook hebben maar hier hebben ze onlangs een bureau Jeugd en gezin opgericht. Die zijn er voor dit soort problemen.
Bij ons hoort het bij de organisatie die ook het cb doen. Dus misschien een informeren. Die kijken er toch anders tegenaan en kunnen wellicht handvaten bieden waar jijzelf nog nietaangedacht hebt.

Succes in ieder geval.

[Miep]

Ik heb het hele verhaal gelezen. De wanhoop die in je eerste berichtje doorklonk heb je omgezet in een heel goed plan. Ik vind dat echt heel knap want vaak vind ik het zelf vaak moeilijk om te zien waar het probleem zit.
Wij dachten laatst ook dat A uitdagender speelgoed nodig had. Tot ik van de week de doos met babyspeelgoed voor W had gepakt. A heeft daar toen de hele ochtend, zonder aandacht te vragen, zelf mee gespeeld. Wij bedachten toen dat het misschien niet alleen met uitdagend speelgoed te maken heeft maar ook met de variatie in speelgoed. We zetten nu dus weer wat apart wat dan over een paar weken weer naar beneden kan komen. Ik weet natuurlijk niet of dit iets is wat jullie helpt maar je weet maar nooit.

[Annemarie]

Daarnaast merk ik dat hij zich regelmatig verveeld. Het speelgoed wat hij heeft prikkelt hem niet meer genoeg en hij heeft meer uitdaging nodig. Hij is nu erg bezig met cijfers, letters en de klok/tijden. Hij vindt het ook erg leuk om hierover te leren. Zo liepen we gisteren buiten en viel het hem op dat er buiten ook veel letters en cijfers te vinden zijn. We hebben er een spelletje van gemaakt om deze te zoeken. Hij vond het geweldig. Dit doe ik ook binnen met hem. Ik merk dat hij hier helemaal van opleeft. Ik heb nu wat moeilijker speelgoed gekocht en hoop dat hij zich daarmee minder snel zal vervelen.

Uitdaging in speelgoed is bij Thijs altijd maar tijdelijk. Hij is er dan een paar dagen heel intensief mee bezig en dan weet hij het en is hij er klaar mee.

Wat bij Thijs goed helpt is een bezoek ergens aan, bijvoorbeeld een kerk of museum (als je niet in een stad woont een kas of boerderij). Daar zijn altijd veel nieuwe dingen te zien en thuis kun je daar dan opdrachtjes of knutsel aan verbinden. Verder had Thijs zijn juf ook goede tips, bijvoorbeeld als ze tellen vragen of ze ook zonder vingers kunnen tellen. Of ze bouwen een weg, bouw er een brug over. Dus binnen wat ze doen een andere denkwijze uitproberen, daarmee verbreed je ipv het voorlopen nog erger te versnellen.

Het blijft wel heel erg zoeken steeds. Met Thijs gaat het nu na een lange moeizame periode, gevolgd door een korte iets betere periode weer super slecht.

Ik ga die regels opschrijven ook maar eens proberen.

[wennetje]

Ik hoop van harte dat je met al je goede ideeën verder komt!!! Je klinkt iig weer positief en dat is belangrijk. Veel succes!

Enne mocht je voor je gevoel weer eens vast lopen. Het kan soms erg verhelderend zijn als een buitenstaander objectief observeert en je van daaruit tips kan geven. Vriendin van me (werkt in jeugdggz) vertelde gisteren toevallig ook over een stel dat het in haar ogen fantastisch doen als ouders maar vast liepen met 1 van hun 3 (adoptie)kinderen. Zij heeft als buitenstaander toch tips weten te geven, waar ze een paar weken later al heel enthousiast van konden zeggen dat het werkte. Als ze ergens niet happig zijn op etiketjes, dan is het wel de jeugdzorg.

[wennetje]

We zetten nu dus weer wat apart wat dan over een paar weken weer naar beneden kan komen.

Is hier ook de truc, eens in de zoveel tijd wissel ik weer speelgoed, soms 1 of 2 dingen en soms meer. Hij vermaakt zich op die manier af en toe nog steeds prima met zijn activity centre uit de box er is ook niet teveel tegelijk voorhanden, terwijl hij wel weet dat in een kist nog wat meer zit dus zo nu en dan wil hij daar zelf even in graaien en kiest iets uit.

[MarietteD]

Complimenten hoe je dit oppakt Chabeli! Je zult zien dat het steeds beter gaat, met kleine stapjes. Je doet het heel erg goed!

[AnnemiekD]

Hou meid. Ik heb niet alle reacties gelezen maar een paar maanden geleden heb ik hier een soortgelijk berichtje geschreven over Elize. Een van de weinigen die toen reageerden was jij en dat weet ik nog heel goed.
Elize is in haar gedrag een beetje gelijk. Ook zij kan vanuit het niets zomaar ineens haren trekken of knijpen of slaan.
Begin dit jaar ( Elize was toen net 3) hebben wij toen contact gezocht met het centrum jeugd en gezin en zijn toen gestart met de triple p methode. Langzaam aan zagen we verbetering. Nog steeds heeft ze af en toe buien waar ik niet goed raad mee weet. En verveling en jaloezie lijken ook een grote rol te spelen in haar gedrag. Als ik Roos op bed leg in de middag en de oudste naar school is ga ik bewust iets samen met Elize doen. Puzzelen. Lezen of knutselen. Zij mag bepalen wat we samen doen. Vooral positief benaderen. Maarrrrrr dat wil niet zeggen dat het altijd goed gaat. Nog steeds hebben we het veel momenten moeilijk met haar. Bijv als ik haar in de avond uit bad haal, dan gaat ze rennen, zich verstoppen, gillen en dwars liggen! Pfoe dat is iedere avond pittig en dan reageer ik vaak ook niet leuk. Deels omdat ik dan wel klaar ben na een dag met kinderen en gewoon moe! En dan heb ik 's avondspits weer een schuldgevoel. Nog steeds kan ik niet verklaren waar haar onverwachtt3 driftbuien door komen. Maar ik probeer zoveel mogelijk te genieten van de momenten dat het wel goed gaat.

Sterkte ermee.
En over triple p! Ik heb ze toen direct gevraagd of ze mijn kind GEEN stempel gingen opplakken en zoals beloofd deden ze dit ook echt niet en was het meer een andere manier van benaderen aanleren voor onszelf, het heeft ons goed handvatten opgeverd.

Veel sterkte ermee!

[loet78]

En over triple p! Ik heb ze toen direct gevraagd of ze mijn kind GEEN stempel gingen opplakken en zoals beloofd deden ze dit ook echt niet en was het meer een andere manier van benaderen aanleren voor onszelf, het heeft ons goed handvatten opgeverd.

Veel sterkte ermee!

Even een vraagje: Wat is er mis met een stempel, als dat de achterliggende oorzaak is?
Wij zijn behoorlijk strak en duidelijk in onze benadering, maar er is ook ruimte voor positieve benadering. Maar bij Tyg0 werkt dit gewoon niet goed, hij moet die grenzen opzoeken en eroverheen blijven gaan. Dat is erg vermoeiend en frustrerend, ook voor hem!
Nu zit daar waarschijnlijk adhd achter. Die stempel kan juist zorgen voor een stuk begrip en aangepaste aanpak!

[wennetje]

Nu zit daar waarschijnlijk adhd achter. Die stempel kan juist zorgen voor een stuk begrip en aangepaste aanpak!

Maar het is niet voor niets dat pas vanaf een bepaalde leeftijd (ik meen 5 jaar) die diagnose echt gesteld kan worden. Een kind kan voor die leeftijd ook bepaalde problemen geven die niet vanuit een stoornis komen. Als er dan al een stempel zou worden geplakt komt zo'n kind er nog maar moeilijk vanaf.

[Chabeli]

Wij dachten laatst ook dat A uitdagender speelgoed nodig had. Tot ik van de week de doos met babyspeelgoed voor W had gepakt. A heeft daar toen de hele ochtend, zonder aandacht te vragen, zelf mee gespeeld. Wij bedachten toen dat het misschien niet alleen met uitdagend speelgoed te maken heeft maar ook met de variatie in speelgoed. We zetten nu dus weer wat apart wat dan over een paar weken weer naar beneden kan komen. Ik weet natuurlijk niet of dit iets is wat jullie helpt maar je weet maar nooit.

Tomás ziet hier regelmatig nieuw babyspeelgoed voorbij komen. Dat pakt hij, bekijkt hij, geeft er 1 of 2 draaien aan en dat smijt hij in een hoek. Niet interessant genoeg. Hij wil er best naar kijken om te onderzoeken wat het is en wat het doet, maar daarna is hij er ook klaar mee. Ik denk dat dat helaas niet zal helpen, want dat was wel een makkelijke oplossing geweest.

[Chabeli]

Daarnaast merk ik dat hij zich regelmatig verveeld. Het speelgoed wat hij heeft prikkelt hem niet meer genoeg en hij heeft meer uitdaging nodig. Hij is nu erg bezig met cijfers, letters en de klok/tijden. Hij vindt het ook erg leuk om hierover te leren. Zo liepen we gisteren buiten en viel het hem op dat er buiten ook veel letters en cijfers te vinden zijn. We hebben er een spelletje van gemaakt om deze te zoeken. Hij vond het geweldig. Dit doe ik ook binnen met hem. Ik merk dat hij hier helemaal van opleeft. Ik heb nu wat moeilijker speelgoed gekocht en hoop dat hij zich daarmee minder snel zal vervelen.

Uitdaging in speelgoed is bij Thijs altijd maar tijdelijk. Hij is er dan een paar dagen heel intensief mee bezig en dan weet hij het en is hij er klaar mee.

Wat bij Thijs goed helpt is een bezoek ergens aan, bijvoorbeeld een kerk of museum (als je niet in een stad woont een kas of boerderij). Daar zijn altijd veel nieuwe dingen te zien en thuis kun je daar dan opdrachtjes of knutsel aan verbinden. Verder had Thijs zijn juf ook goede tips, bijvoorbeeld als ze tellen vragen of ze ook zonder vingers kunnen tellen. Of ze bouwen een weg, bouw er een brug over. Dus binnen wat ze doen een andere denkwijze uitproberen, daarmee verbreed je ipv het voorlopen nog erger te versnellen.

Het blijft wel heel erg zoeken steeds. Met Thijs gaat het nu na een lange moeizame periode, gevolgd door een korte iets betere periode weer super slecht.

Ik ga die regels opschrijven ook maar eens proberen.

Die uitdaging in speelgoed zal hier vast ook maar tijdelijk zijn, maar ik vind het wel fijn om dingen achter de hand te hebben zodat hij ook zichzelf af en toe kan vermaken. Ik kan hem nu eenmaal niet de hele dag entertainen.

Je geeft zeker goede tips. Ik heb ook niet per se moeilijker speelgoed voor hem hoor, maar meer ander speelgoed, waar hij weer andere dingen mee kan doen. Dat knutselen vind ik een goede. Museum en dergelijke heb ik ook vaak aan gedacht, maar ik vraag me af of hij daar dan weer niet net iets te klein voor is? Eerlijk gezegd zie ik er ook best tegenop om in mijn eentje met die 2 kids naar Rotterdam te reizen (want daar komt het dan op neer als we naar musea willen), maar ik denk dat ik me daar dan even overheen moet zetten. En anders in ieder geval dat soort dingen in het weekend doen. We hebben heir wel een kinderboerderij, maar daar is hij echt al helemaal op uit gekeken. Verder biedt Spijkenisse helaas niet veel voor kleine kinderen.

Vervelend dat jullie het ook moeilijk hebben met Thijs. Vind hij het wel leuk op school? Want dat komt bij voorlopers toch ook vaak voor, dat school even leuk is maar dat daarna gauw teleurstelling en verveling volgt?

[Chabeli]

Hou meid. Ik heb niet alle reacties gelezen maar een paar maanden geleden heb ik hier een soortgelijk berichtje geschreven over Elize. Een van de weinigen die toen reageerden was jij en dat weet ik nog heel goed.
Elize is in haar gedrag een beetje gelijk. Ook zij kan vanuit het niets zomaar ineens haren trekken of knijpen of slaan.
Begin dit jaar ( Elize was toen net 3) hebben wij toen contact gezocht met het centrum jeugd en gezin en zijn toen gestart met de triple p methode. Langzaam aan zagen we verbetering. Nog steeds heeft ze af en toe buien waar ik niet goed raad mee weet. En verveling en jaloezie lijken ook een grote rol te spelen in haar gedrag. Als ik Roos op bed leg in de middag en de oudste naar school is ga ik bewust iets samen met Elize doen. Puzzelen. Lezen of knutselen. Zij mag bepalen wat we samen doen. Vooral positief benaderen. Maarrrrrr dat wil niet zeggen dat het altijd goed gaat. Nog steeds hebben we het veel momenten moeilijk met haar. Bijv als ik haar in de avond uit bad haal, dan gaat ze rennen, zich verstoppen, gillen en dwars liggen! Pfoe dat is iedere avond pittig en dan reageer ik vaak ook niet leuk. Deels omdat ik dan wel klaar ben na een dag met kinderen en gewoon moe! En dan heb ik 's avondspits weer een schuldgevoel. Nog steeds kan ik niet verklaren waar haar onverwachtt3 driftbuien door komen. Maar ik probeer zoveel mogelijk te genieten van de momenten dat het wel goed gaat.

Sterkte ermee.
En over triple p! Ik heb ze toen direct gevraagd of ze mijn kind GEEN stempel gingen opplakken en zoals beloofd deden ze dit ook echt niet en was het meer een andere manier van benaderen aanleren voor onszelf, het heeft ons goed handvatten opgeverd.

Veel sterkte ermee!

wat lief en knap dat je dat nog onthouden hebt!!

Ik heb wel wat gelezen over triple p en voor mijn gevoel doen wij al veel dingen daarvan. Maar we zien vast wel wat over het hoofd. Dat gillen en rondrennen herken ik ook wel; Tomás deed (soms nog) dat vaak in de ochtend. Niet leuk! Hoe pak jij dat aan?

[Chabeli]

En over triple p! Ik heb ze toen direct gevraagd of ze mijn kind GEEN stempel gingen opplakken en zoals beloofd deden ze dit ook echt niet en was het meer een andere manier van benaderen aanleren voor onszelf, het heeft ons goed handvatten opgeverd.

Veel sterkte ermee!

Even een vraagje: Wat is er mis met een stempel, als dat de achterliggende oorzaak is?
Wij zijn behoorlijk strak en duidelijk in onze benadering, maar er is ook ruimte voor positieve benadering. Maar bij Tyg0 werkt dit gewoon niet goed, hij moet die grenzen opzoeken en eroverheen blijven gaan. Dat is erg vermoeiend en frustrerend, ook voor hem!
Nu zit daar waarschijnlijk adhd achter. Die stempel kan juist zorgen voor een stuk begrip en aangepaste aanpak!

Er is inderdaad niets mis met stempels, als die ook echt van toepassing zijn. Mijn ervaring echter is dat, vooral wanneer kids zo jong zijn, er ook te snel een stempel wordt gegeven terwijl het eigenlijk niet nodig is. Soms is het heel moeilijk om weer van die stempel af te komen.

Ik geloof niet dat Tomás een stempel nodig heeft. Het gedrag wat hij laat zien is niet elke dag aanwezig en ook niet in elke situatie, wat wel een voorwaarde is voor een stempel.

[Chabeli]

Iedereen weer bedankt voor de reacties. Fijn dat er zo mee wordt gedacht!

De afgelopen dagen is hij zeker wat rustiger. Het lijkt voorlopig dus wel te helpen. Hij heeft weer een hoop speelgoed van Sinterklaas gekregen en is ineens weer heel lang zelf zoet aan het spelen. Nu lekker met papa buiten fietsen, want hij wilde graag nog naar buiten. Ik denk dat we dus wel op de goede weg zitten nu.

[Miep]

Wij dachten laatst ook dat A uitdagender speelgoed nodig had. Tot ik van de week de doos met babyspeelgoed voor W had gepakt. A heeft daar toen de hele ochtend, zonder aandacht te vragen, zelf mee gespeeld. Wij bedachten toen dat het misschien niet alleen met uitdagend speelgoed te maken heeft maar ook met de variatie in speelgoed. We zetten nu dus weer wat apart wat dan over een paar weken weer naar beneden kan komen. Ik weet natuurlijk niet of dit iets is wat jullie helpt maar je weet maar nooit.

Tomás ziet hier regelmatig nieuw babyspeelgoed voorbij komen. Dat pakt hij, bekijkt hij, geeft er 1 of 2 draaien aan en dat smijt hij in een hoek. Niet interessant genoeg. Hij wil er best naar kijken om te onderzoeken wat het is en wat het doet, maar daarna is hij er ook klaar mee. Ik denk dat dat helaas niet zal helpen, want dat was wel een makkelijke oplossing geweest.

Helaas, want het is inderdaad heel makkelijk (maar ook echt héél tijdelijk hoor).

Fijn dat hij nu lekker met het speelgoed van Sinterklaas speelt. En misschien helpt het ook dat de drukte van Sinterklaas nu voorbij is?

[LindaJager]

En over triple p! Ik heb ze toen direct gevraagd of ze mijn kind GEEN stempel gingen opplakken en zoals beloofd deden ze dit ook echt niet en was het meer een andere manier van benaderen aanleren voor onszelf, het heeft ons goed handvatten opgeverd.

Veel sterkte ermee!

Even een vraagje: Wat is er mis met een stempel, als dat de achterliggende oorzaak is?
Wij zijn behoorlijk strak en duidelijk in onze benadering, maar er is ook ruimte voor positieve benadering. Maar bij Tyg0 werkt dit gewoon niet goed, hij moet die grenzen opzoeken en eroverheen blijven gaan. Dat is erg vermoeiend en frustrerend, ook voor hem!
Nu zit daar waarschijnlijk adhd achter. Die stempel kan juist zorgen voor een stuk begrip en aangepaste aanpak!

Er is inderdaad niets mis met stempels, als die ook echt van toepassing zijn. Mijn ervaring echter is dat, vooral wanneer kids zo jong zijn, er ook te snel een stempel wordt gegeven terwijl het eigenlijk niet nodig is. Soms is het heel moeilijk om weer van die stempel af te komen.

Ik geloof niet dat Tomás een stempel nodig heeft. Het gedrag wat hij laat zien is niet elke dag aanwezig en ook niet in elke situatie, wat wel een voorwaarde is voor een stempel.

Mijn ervaring is, gelukkig, heel anders. Zowel bij Lucas als bij Robert heeft het even geduurd voordat ze een diagnose kregen.

[Annemarie]

Je geeft zeker goede tips. Ik heb ook niet per se moeilijker speelgoed voor hem hoor, maar meer ander speelgoed, waar hij weer andere dingen mee kan doen. Dat knutselen vind ik een goede. Museum en dergelijke heb ik ook vaak aan gedacht, maar ik vraag me af of hij daar dan weer niet net iets te klein voor is? Eerlijk gezegd zie ik er ook best tegenop om in mijn eentje met die 2 kids naar Rotterdam te reizen (want daar komt het dan op neer als we naar musea willen), maar ik denk dat ik me daar dan even overheen moet zetten. En anders in ieder geval dat soort dingen in het weekend doen. We hebben heir wel een kinderboerderij, maar daar is hij echt al helemaal op uit gekeken. Verder biedt Spijkenisse helaas niet veel voor kleine kinderen.

Vervelend dat jullie het ook moeilijk hebben met Thijs. Vind hij het wel leuk op school? Want dat komt bij voorlopers toch ook vaak voor, dat school even leuk is maar dat daarna gauw teleurstelling en verveling volgt?

Je hoeft ook niet wekelijks naar een museum, maar af en toe zou denk echt leuk zijn. Volgens mij is er een Rotterdampas waarmee je toegang tot van alles hebt. Naast musea moet er in Rotterdam nog genoeg anders te beleven zijn. Is je partner nooit thuis of moet Sarah mee i.v.m. de borstvoeding (1 op 1 is natuurlijk extra leuk voor Thomas)? Je partner zou ook met hem kunnen gaan. Is er in Spijkenisse echt niets? Ook niet iemand met een grote boerderij of een modeltreinbaan op zolder.

Thijs heeft ook de DVD Earth de kinderversie, die vind hij geweldig en hij haalt er nu weer andere dingen uit dan toen hij net 3 was.

Met Thijs gaat het op school wel redelijk, als kleuters mogen ze nog veel spelen, gymen en buiten rennen en daar is hij dol op.

[KarinH]

Ik lees in je plan van aanpak al een boel dingen die ik zelf ook zou adviseren, klinkt dus echt als een prima plan! Fijn dat je in ieder geval weer wat optimistischer kunt zijn. Ik hoop dat je er snel de vruchten van kan plukken. Ik ben niet superactief hier, maar wat je vertelt over Tomas doet me vaak aan mijn hoogbegaafde broer denken. Mijn moeder heeft de eerste jaren ook echt haar handen vol gehad met hem, omdat hij zich zo snel verveelde en vaak ontevreden/prikkelbaar was. Het ging een heel stuk beter toen hij (met 4 jaar of zo?) zichzelf leerde lezen en er dus een grote wereld van 'nieuwe' dingen open ging.

Je wanhopige eerste berichtje greep me wel aan, zo herkenbaar voor mij, het jaar tussen 2 en 3 jaar heb ik ook vaak getwijfeld omdat dingen zo moeilijk gingen. Ik heb zelfs een tijdje gedacht dat ik gewoon echt geen 'moedermateriaal' was, dat ik wellicht nooit aan kinderen had moeten beginnen omdat ik niet geschikt was. Veel verdriet van gehad.

Overigens ben ik het met Linda eens, het is ook mijn ervaring dat je veel moeite moet doen voor een stempeltje op jongere leeftijd, daar zou ik niet zo snel bang voor zijn, zeker geen reden om professioneel iemand er eens naar te laten kijken/meedenken als het niet lekker loopt. Christian had heel duidelijk een stempeltje 'nodig', maar tussen het officieuze 'vermoeden van autisme' (kinderpsycholoog)en officiele diagnose (kinderpsychiater) heeft 1,5 jaar gezeten, omdat ze zijn ontwikkeling wilde vervolgen voor er een definitief stempeltje kon komen.

Veel succes in ieder geval!