Brinn laat t allemaal maar over zich heenkomen en die gaat redelijk normaal door met dr leven.... Maar Fedde.... Hij snapt er niks van, is maar bang dat ik weer naar t ziekenhuis ga en iedere keer dat ik weer naar boven loop om even te gaan liggen is ie helemaal teleurgesteld en verdrietig.
Uitleggen lukt niet goed.... Of het lijkt of het niet lukt ik weet t niet.... Hij zit er inmiddels in ieder geval goed doorheen en vandaag is, voor het eerst, mijn schoonvader hier een dagje aan het oppassen en ik hoor Fedde alleen maar schreeuwen en huilen....terwijl hij gek is op opa!
Vanmiddag komt er een meisje kennismaken die de komende tijd af en toe zou kunnen oppassen ( mn ouders, die heel veel doen, gaan op vakantie volgende week) , maar zij is dus helemaal vreemd.... Ik zie t somber in.
Moeders mogen gewoon echt niet ziek worden.... Veel te onpraktisch en bij la ge duur bij a traumatisch voor de kinderen
. Maar t is zo moeilijk! Ik denk dat de meesten het wel herkennen dat je snel teveel doet dan dat je zou moeten.... Bij mij heeft dit dan vreselijke pijnaanvallen tot gevolg die echt eng zijn, pijn in longen zo erg dat ik bijna niet kan ademen, en vervolgens heb ik weer een terugval van een paar dagen....Hoe ga je in vredesnaam met zo'n vreselijk dwarse ( maar heel begrijpelijke reactie) peuter om??
Sorry, ws nogal warrig.... Ik lig in bed onder de pijnstillers en met trilhanden van alle pufjes die nodig zijn om een beetje te ademen....
)