Ik vind het zo moeilijk om positief te blijven...

[Jeanne]

Y eno is altijd al een behoorlijk karaktertje geweest, maar de laatste maanden loopt het de spuigaten uit. Alles, maar dan ook echt alles is 'nee'. En ja, dat is normaal op deze leeftijd, maar zijn vasthoudendheid is wel heel erg consequent. Vanochtend was hij wakker om 8.30, we zijn nu 2 uur later, en wat hebben we al gedaan?
-Een beker chocolademelk gedronken
-Tijd voor ontbijt: stond garant voor 30 minuten krijsen en brullen, want hij wilde aan het bijzettafeltje eten, en dat gebeurt dus niet, ontbijten doen we samen aan de eettafel. Vlak voor zijn zussen klaar waren, heeft hij toch eieren voor zijn geld gekozen (als hij niet ontbijt, moet hij wachten tot 's middags)
-Vervolgens aankleedtijd. Ik had een T-shirt klaargelegd, maar die vond mijnheer niet mooi. Ok, zijn zussen waren net zelf hun kleren gaan kiezen, dus niet onlogisch dat hij ook wilde, natuurlijk. Hij mocht dus zelf kiezen. Dan denk je toch dat het goed is? Maar nee, hij heeft eerst nog minstens een kwartier gebruld (en ja, ik bedoel echt gebruld) dat hij de T-shirt die ik uitgekozen had niet wilde.
-Vervolgens mocht ik hem niet helpen met aankleden. Ook goed, mag hij het zelf doen, intussen hang ik de was uit. Komt hij alweer roepend en huilend bij mij dat hij het niet kan alleen. Ok, ik wil best wel helpen, maar nu ben ik even bezig, dus wacht even een minuutje. Nee, daar begint het weer, de volgende driftbui, want 'ik kan het niet alleeeeheeeeen, ik wil niet wahahahahachten'
-Uiteindelijk geraakt hij aangekleed, en kan hij mee gaan spelen met zijn zussen, die tot dan toe heel leuk samen aan het spelen waren. Ze betrekken hem ook onmiddellijk in hun spel, maar toch is het binnen de kortste keren weer huilen en tieren. Hij doet hen pijn, hij wil nooit doen wat zij in gedachten hebben, hij maakt expres dingen van hen stuk ...

Begrijp me niet verkeerd, het is een lief ventje, en ik zie hem doodgraag, maar op dit moment zit ik echt met de handen in het haar. De vakantie is nog maar een week bezig, nog 8 weken te gaan, en op deze manier kijk ik er echt niet naar uit. Van de ongeveer 13 uren per dag dat hij wakker is, is hij minstens de helft, indien geen 3/4 aan het roepen, brullen, huilen.

[Liselotte]

Oei, ik kan me voorstellen dat je dit gedrag juist in de spits 's ochtends niet wil... Maar ik heb het idee dat je ook wel veel van hem verwacht...

Vlak voor zijn zussen klaar waren, heeft hij toch eieren voor zijn geld gekozen (als hij niet ontbijt, moet hij wachten tot 's middags).

Echt?

-Vervolgens aankleedtijd. Ik had een T-shirt klaargelegd, maar die vond mijnheer niet mooi. Ok, zijn zussen waren net zelf hun kleren gaan kiezen, dus niet onlogisch dat hij ook wilde, natuurlijk. Hij mocht dus zelf kiezen. Dan denk je toch dat het goed is? Maar nee, hij heeft eerst nog minstens een kwartier gebruld (en ja, ik bedoel echt gebruld) dat hij de T-shirt die ik uitgekozen had niet wilde.
-Vervolgens mocht ik hem niet helpen met aankleden. Ook goed, mag hij het zelf doen, intussen hang ik de was uit. Komt hij alweer roepend en huilend bij mij dat hij het niet kan alleen. Ok, ik wil best wel helpen, maar nu ben ik even bezig, dus wacht even een minuutje. Nee, daar begint het weer, de volgende driftbui, want 'ik kan het niet alleeeeheeeeen, ik wil niet wahahahahachten'.

Het is voor kinderen vaak niet moeilijk om na de ene driftbui weer makkelijk in de volgende driftmodus te schieten. Wat dan een wissewasje lijkt voor jou, is voor hem echt een olifant. Ik zou hem hier dus even hebben geholpen. 'Wachten' op je beurt is al best veel gevraagd voor een 3-jarige, laat staan een die net even 'emotioneel uit balans' is geweest.

-Uiteindelijk geraakt hij aangekleed, en kan hij mee gaan spelen met zijn zussen, die tot dan toe heel leuk samen aan het spelen waren. Ze betrekken hem ook onmiddellijk in hun spel, maar toch is het binnen de kortste keren weer huilen en tieren. Hij doet hen pijn, hij wil nooit doen wat zij in gedachten hebben, hij maakt expres dingen van hen stuk ....

Hij is 3, vindt zichzelf het belangrijkste van de wereld, het past bij zijn ontwikkelingsfase dat hij niet wil doen wat zij in gedachte hebben. Hij kan gezien zijn leeftijd nog niet zo goed 'de gedachten' van een ander in zijn eigen hoofd zetten. Gevolg is dan frustratie, anderen pijn doen, spullen kapot maken.

[Pauwtje]

Zucht, alleen maar herkenning. Ik weet verder niks nuttigs te zeggen, maar wij zitten momenteel met D. ook regelmatig met onze handen in het haar. Soms geen idee meer hoe we hem moeten bereiken. Dus heb je iets aan een knuffel en herkenning? Het zal de leeftijd wel zijn...(hou ik mezelf maar voor, maar ik vrees dat het ook grotendeels karakter is).

[Jeanne]

Oei, ik kan me voorstellen dat je dit gedrag juist in de spits 's ochtends niet wil... Maar ik heb het idee dat je ook wel veel van hem verwacht...

Vlak voor zijn zussen klaar waren, heeft hij toch eieren voor zijn geld gekozen (als hij niet ontbijt, moet hij wachten tot 's middags).

Echt?
Het klinkt erger dan het is, hoor, het was al ruim 9.30 toen we gingen ontbijten, de volgende maaltijd is dus het middageten

-Vervolgens aankleedtijd. Ik had een T-shirt klaargelegd, maar die vond mijnheer niet mooi. Ok, zijn zussen waren net zelf hun kleren gaan kiezen, dus niet onlogisch dat hij ook wilde, natuurlijk. Hij mocht dus zelf kiezen. Dan denk je toch dat het goed is? Maar nee, hij heeft eerst nog minstens een kwartier gebruld (en ja, ik bedoel echt gebruld) dat hij de T-shirt die ik uitgekozen had niet wilde.
-Vervolgens mocht ik hem niet helpen met aankleden. Ook goed, mag hij het zelf doen, intussen hang ik de was uit. Komt hij alweer roepend en huilend bij mij dat hij het niet kan alleen. Ok, ik wil best wel helpen, maar nu ben ik even bezig, dus wacht even een minuutje. Nee, daar begint het weer, de volgende driftbui, want 'ik kan het niet alleeeeheeeeen, ik wil niet wahahahahachten'.

Het is voor kinderen vaak niet moeilijk om na de ene driftbui weer makkelijk in de volgende driftmodus te schieten. Wat dan een wissewasje lijkt voor jou, is voor hem echt een olifant. Ik zou hem hier dus even hebben geholpen. 'Wachten' op je beurt is al best veel gevraagd voor een 3-jarige, laat staan een die net even 'emotioneel uit balans' is geweest.
Oprechte vraag, hoor, maar moest ik dan het dekbed waar ik net mee aan het worstelen was om het uitgehangen te krijgen, meteen laten vallen omdat het hem nu wel uitkwam om geholpen te worden? Of zelfde met de situatie gisteren: toen wilde hij geholpen worden net toen ik met de dames een verhaaltje aan het lezen was. Ik kan gewoon niet altijd meteen stoppen met waar ik mee bezig ben. En ik snap best dat hij dan even boos is, maar het blijft maar duren, ook nadat ik hem dus wel geholpen heb.

-Uiteindelijk geraakt hij aangekleed, en kan hij mee gaan spelen met zijn zussen, die tot dan toe heel leuk samen aan het spelen waren. Ze betrekken hem ook onmiddellijk in hun spel, maar toch is het binnen de kortste keren weer huilen en tieren. Hij doet hen pijn, hij wil nooit doen wat zij in gedachten hebben, hij maakt expres dingen van hen stuk ....

Hij is 3, vindt zichzelf het belangrijkste van de wereld, het past bij zijn ontwikkelingsfase dat hij niet wil doen wat zij in gedachte hebben. Hij kan gezien zijn leeftijd nog niet zo goed 'de gedachten' van een ander in zijn eigen hoofd zetten. Gevolg is dan frustratie, anderen pijn doen, spullen kapot maken.

Opnieuw, ik snap alles afzonderlijk wel. Maar het is niet zo dat hij enkel pijn doet of dingen kapot maakt als het niet gaat zoals hij wil. Eigenlijk is het standaard dat als de meisjes aan het tekenen zijn, dat hij er snel een streep door gaat trekken (ook als hij er helemaal niet mee bezig is) Zelfde met pijn doen, het is standaard als hij de speelkamer binnen gaat, dat ze in het beste geval een stomp, in het slechtste geval een mep met een harde pop krijgen

En dat is nu net waar ik het moeilijk mee heb om positief mee om te gaan: we lijken van het ene negatieve gedrag in het andere te belanden, hoe hard ik ook probeer om het te doorbreken. Alsof positieve, leuke dingen niet tot hem doordringen, negatieve des te meer...

[Jeanne]

Oei, ik kan me voorstellen dat je dit gedrag juist in de spits 's ochtends niet wil... Maar ik heb het idee dat je ook wel veel van hem verwacht...

En als ik eerlijk ben, moet ik wel toegeven dat je hier voor een stuk wel gelijk in hebt. Ik besef heel goed dat hij nog klein is, en ik heb ook best veel geduld met hem, maar op een bepaald moment is dat echt op, en dan is het ook echt op, dan word ik boos om iets wat ik eigenlijk nog niet van hem mag verwachten, omdat hij bij al die dingen die ik wel van hem mag verwachten, al fout liep. Vandaar ook de titel: ik vind het moeilijk om positief te blijven

[Eeffie]

Ik heb niet heel snel een oplossing voor je gevoel. Ik kan er in komen dat je het lastig vind, deze situatie.
Mogelijk heb ik wel een aankleedtip voor je? Ik liet Nadí altijd kiezen uit 2 dingen die ik voor haar had gepakt. Dan vroeg ik echt, wil je shirt 1 of shirt 2? Bepaal jij hoe hij eruit ziet, maar heeft hij toch het gevoel dat hij zelf invloed heeft.

[niekje]

Wat een herkenning in sommige dingen, hier ook zo'n pittig mannetje af en toe, toch de leeftijd

Hier af en toe ook niet tot hem door kunnen dringen, straf op straf volgt dan zowat, man o man, zo'n dag hebben wij in het weekend gehad....pffff

Geen tips alleen herkenning....

Succes !!!!

Groetjes Nicole

[michelle]

Ik herken het wel al gaat het hier de laatste tijd een stuk beter. Ik heb gemerkt dat positieve aandacht hier toch echt het beste werkt. En als ik merk dat het een dag niet gaat, meestal rond een uur of 10 in de ochtend al wel goed zichtbaar dan ga ik erop uit. Hoeft niet groot te zijn, ook niet perse iets wat de kinderen heel leuk vinden maar gewoon het huis uit: boodschappen doen, even naar de brievenbus, naar de bieb, naar de 'bob-de-bouwers' kijken etc. Uit de situatie halen en weer opnieuw beginnen. Want anders volgt driftbui op driftbui, straf op straf.

Oh en niet teveel tegelijk willen doen. Ik was ook altijd nogal van het kind aankleden, opruimen, was ophangen, telefoneren allemaal tegelijk. Daar werd Bram nogal dwars van. Dus nu kleedt Bram zich aan en ik zit erbij om te helpen waar nodig. Verder niets. De was hang ik daarna op. En bij elkaar opgeteld zijn we sneller klaar

[wennetje]

Heel herkenbaar en hier een 3-jarige, soms net zo dwarse, peuter. Maar hij kan zichzelf echt nog niet corrigeren. Het lijkt soms sterker dan hem zelf, dat NEE willen zeggen, ook als hij JA bedoelt. Het NEE is er soms al uit voor hij er erg in heeft (voorbeeld: Joris zullen we vanavond pannenkoeken eten? Antwoord: Nee, een broodje eten. Even stil.... Oeps, sojjie, pammenkoeken eten!).
Ik heb af en toe echt te doen met de knul hier omdat het me enorm ingewikkeld lijkt voor zo'n mannetje. Dit zien helpt mij wel heel erg om begrip en geduld op te brengen. Ik ga mee met Liselotte. Hij is het middelpunt van zijn wereld, wachten hoort daar bijvoorbeeld niet bij en als je iemand bent met een sterke wil, zal meegaan in andermans keuzes moeilijk zijn. Alles is hier en nu. Hij kan zichzelf nog niet corrigeren en het leven is bar frustrerend als je wel een heleboel zelf wilt doen maar het nog niet kan (en vooral als je grote zussen het allemaal wel kunnen).
Natuurlijk is samen spelen ook eens doen wat een ander wilt, en is het belangrijk te leren om te wachten maar hij kan het gewoon nog niet.

Hoe stel jij je vragen aan hem? Zijn dat misschien ook erg gesloten vragen waarop NEE een logisch gevolg is? Ik ben mijn vragen opener en in keuzes (veelal 2 keuzes, Eeffie heeft ook al een mooi voorbeeld gegeven) gaan formuleren, scheelt hier heel veel NEE's. Hoe praat jij met hem? Is dat op ooghoogte? Als je echt wilt dat hij wacht tot je de was hebt uitgehangen kan het helpen door even op je knieën voor hem te zitten, oogcontact te vragen en dat rustig uit te leggen (kort: mama hangt eerst de was op en komt je daarna helpen). Zul je toch even de was moeten onderbreken maar de kans dat hij even kan wachten is wel veel groter. De peuter hier doet dit nu ook al bij mij: eerst met de kekepjoeter (computer) en dan slapen. Gevolg van hem het op die manier vaak uitleggen. Ik luister naar hem (hij mag dan 5 minuten op de computer en dan is het ook echt klaar) en verwacht daarmee ook dat hij naar mij luistert.

Observeer jezelf, jij hebt namelijk heel veel invloed op zijn reacties. Daarmee niet zeggend dat je iets verkeerd doet, helemaal niet. Maar je eigen ongeduld en eigen frustratie, die vreselijk menselijk en herkenbaar zijn, kunnen olie op het vuur zijn. Als ik moe ben, kan ik er van op aan dat ik een helse dag heb als ik niet goed op mezelf let. Ik kan mezelf namelijk wel corrigeren (voordeel van 41 jaar zijn ) maar als ik echt heel moe ben en een Joris tref die ook nog eens vreselijk moe is (dan is alles drama!) is het soms stomweg de dag door zien te komen, vooral afleiding zoeken (speeltuin, stuk fietsen, etc) en vroeg naar bed om de volgende dag een nieuwe verse start te maken.
Die dagen zijn er gewoon ook, zeker met pittige mannetjes in huis...

(Edit: bij het schrijven van mijn bericht bleken er andere berichten geplaatst te zijn, daar ben ik naar gaan verwijzen)

[LindaJager]

[

-Vervolgens aankleedtijd. Ik had een T-shirt klaargelegd, maar die vond mijnheer niet mooi. Ok, zijn zussen waren net zelf hun kleren gaan kiezen, dus niet onlogisch dat hij ook wilde, natuurlijk. Hij mocht dus zelf kiezen. Dan denk je toch dat het goed is? Maar nee, hij heeft eerst nog minstens een kwartier gebruld (en ja, ik bedoel echt gebruld) dat hij de T-shirt die ik uitgekozen had niet wilde.
-Vervolgens mocht ik hem niet helpen met aankleden. Ook goed, mag hij het zelf doen, intussen hang ik de was uit. Komt hij alweer roepend en huilend bij mij dat hij het niet kan alleen. Ok, ik wil best wel helpen, maar nu ben ik even bezig, dus wacht even een minuutje. Nee, daar begint het weer, de volgende driftbui, want 'ik kan het niet alleeeeheeeeen, ik wil niet wahahahahachten'.

Het is voor kinderen vaak niet moeilijk om na de ene driftbui weer makkelijk in de volgende driftmodus te schieten. Wat dan een wissewasje lijkt voor jou, is voor hem echt een olifant. Ik zou hem hier dus even hebben geholpen. 'Wachten' op je beurt is al best veel gevraagd voor een 3-jarige, laat staan een die net even 'emotioneel uit balans' is geweest.
Oprechte vraag, hoor, maar moest ik dan het dekbed waar ik net mee aan het worstelen was om het uitgehangen te krijgen, meteen laten vallen omdat het hem nu wel uitkwam om geholpen te worden? Of zelfde met de situatie gisteren: toen wilde hij geholpen worden net toen ik met de dames een verhaaltje aan het lezen was. Ik kan gewoon niet altijd meteen stoppen met waar ik mee bezig ben. En ik snap best dat hij dan even boos is, maar het blijft maar duren, ook nadat ik hem dus wel geholpen heb.

Dan is de vraag hoe je het tegen hem zegt dat hij even moet wachten. Want als je alleen zegt dat hij even moet wachten heeft Y er geen idee van hoe lang even is.

Ik zeg bij dat soort dingen dus altijd: mama hangt het dekbed of wat dan ook maar op en dan ga ik jou helpen. Dan is het voor het kind nog een beetje te overzien, er is dan een concreet einde aan het "even".

Het is soms ook best een lastige leeftijd omdat ze enerzijds een heleboel zelluf willen doen maar anderszijds er nog niet aan toe zijn om bepaalde dingen te doen. En dat eigen willetje kan ze danig in het pad zitten

Oh, en wat betreft het positieve zien. Probeer er eens op te letten wat wél goed gaat en benoem dat naar hem toe. Zo leert hij meer dan dat er op hem gemoppert wordt. En voor jezelf is het ook goed omdat je de goede dingen ook weer leert zien.

[marjolein62b]

Heel herkenbaar. Ik probeer veel van de tips toe te passen maar vaak lukt dat ook niet.

van jeannne

Vervolgens aankleedtijd. Ik had een T-shirt klaargelegd, maar die vond mijnheer niet mooi. Ok, zijn zussen waren net zelf hun kleren gaan kiezen, dus niet onlogisch dat hij ook wilde, natuurlijk. Hij mocht dus zelf kiezen. Dan denk je toch dat het goed is? Maar nee, hij heeft eerst nog minstens een kwartier gebruld (en ja, ik bedoel echt gebruld) dat hij de T-shirt die ik uitgekozen had niet wilde.

Dat is zo herkenbaar en irritant.

van wennetje

De peuter hier doet dit nu ook al bij mij: eerst met de kekepjoeter (computer) en dan slapen. Gevolg van hem het op die manier vaak uitleggen. Ik luister naar hem (hij mag dan 5 minuten op de computer en dan is het ook echt klaar) en verwacht daarmee ook dat hij naar mij luistert.

ook herkenbaar

Het meest irritant nog is dat al de oudere broer/zus wel lekker aan het spelen is, het zo vervelend is dat zij na het aankleed drama dat spelen verstoord.

Vind het ook lastig, want ze is ook vaak lief en leuk en slim.

[monika]

Jort was / is ook altijd een pittig mannetje. Rond die leeftijd ging het vooral over beperkte keuzes geven, zodat hij het gevoel had ook een stem te hebben. En dus bij vrijwel alles keuzes..en duidelijke grenzen.

Eet je dit of dat? (dan hoeven we niet te vechten over waar je zit)
Hier zijn 2 broeken en 2 shirts, welke wil je? Zomer hempje aan in de winter, prima, maar wel met een lange mouwen Tshirt er onder.
Tekenen of autoos spelen, grens: bij tekenen alleen op je eigen papier.

Bij niet luisteren even afkoelen op de trap tot ik weer met hem kon praten. Je hoeft het geen straf te noemen, je kan het ook een afkoelplekje of rust plekje noemen.

Sterkte hoor, je komt er vast wel uit, anders wordt het een hele lange zomer...

[MarietteD]

Ik ga ook mee met de tips van Liselotte. En ik snap dat het moeilijk is om geduldig te blijven. Je hebt al twee meiden die misschien heel anders waren op die leeftijd, en nu die al ouder waren is de kloof met dit jongetje des te zichtbaarder. En jouw leven is nu ook gewoon drukker dan in hun tijd.

Laat de rationele argumenten (hij is pas drie, hij weet niet beter, hij vraagt blijkbaar een andere strategie dan wat je gewend was) je helpen in het bewaren van je geduld. Letterlijk even een stap naar achter op het moment dat je boos of geïrriteerd raakt en even de wereld door zijn ogen bekijken.

En wat dan meteen helpt, om jezelf en hem rustig te krijgen, is het benoemen: "Je wilt graag dat ik je even help hè? Kijk, ik ben even met het dekbed bezig, als het goed in de hoes zit/aan de lijn hangt/whatever (concreet doel dat voor hem zichtbaar is) dan help ik jou even". Over het algemeen kan zo'n peuter het ook beter behappen als je hem over de heuvel heen praat naar iets leuks, dus ipv (eigen voorbeeld) "hup naar boven" zeggen "kom, we gaan boven en dan gaan we tandenpoetsen en dan gaat mama gezellig met jou een boekje lezen. Kies er maar vast een uit" ... en weg zijn ze

Kledingtip kreeg je al, twee dingen aanbieden en laten kiezen. Je hebt vast meer voorbeelden en dan komt iedereen weer met hoe je anders had kunnen reageren... Het begint denk ik met een andere instelling in je hoofd: hij is de jongste en vraagt wat meer zorg. En ergens moet je laveren tussen toegeven en je eigen grens bewaken. Gaat hij over je grens, dan moet je alle creativiteit uit de kast halen om hem zonder alteveel trammelant uit die situatie te halen. Als je dingen voelt aankomen kun je ze misschien al een beetje ombuigen voor ze escaleren. Concreet: je ziet hem op zijn zussen afstappen die lief spelen en je springt er meteen tussen. Of je roept hem en leidt hem af. Bedenk dat hij op dat moment gewoon op zoek is naar aandacht. En jij kunt hem stap voor stap leren hoe hij dat op een handiger manier doet...

Heel veel succes meid, ik leef met je mee want het is ook gewoon pittig!