'Wil je mij tillen?'

[Betje]

Ik word er zo moe van, Victor is nu ruim 3 en wil vaak dat ik hem til. De laatste tijd geef ik daar niet meer zo aan toe, hij wordt ook gewoon te zwaar om rond te sjouwen. Zeker als ik ook een tas boodschappen heb. Van de week heb ik zo 20 minuten op hem zitten wachten. Ik heb er maar een Allerhande bij gepakt en ben een eindje verderop gaan zitten. Toen er zich een groepje mensen om Victor heen verzamelde die zich afvroeg bij wie dat jammerende languit liggende jongetje hoorde moest ik toch maar weer terug. Toen was hij ook eindelijk zo ver dat hij in de benen ging (ik dreigde weer te gaan zitten met de Allerhande, het kon een keer, ik had alle tijd). Maar dat gaat natuurlijk lang niet altijd! En dan is dus de keuze: dreigementen, omkopen, meesleuren of toch maar weer tillen.
Of heeft iemand nog andere ideeën?

[Mare]

Oh joh, nee ik til David eigenlijk nooit meer. Ik heb gewoon gezegd dat het niet meer kan en dat hij te zwaar is. Dat heb ik leuk verpakt met zinnen als: je bent al zo'n grote jongen en je weegt al 16,5 kilo als een grote jongen. Tja en grote jongens lopen zelf. Ik vind hem ook echt te zwaar worden.

[Pauwtje]

Heel herkenbaar. Ik zat me pasgeleden nog te bedenken dat het lang geleden is dat daniel hierom zeurde. Het is ergens in het afgelopen jaar opgehouden.

[Nancy]

Is dit iets van de laatste tijd? Ik weet dat de meiden hier ook bepaalde periodes meer moeite hadden met lopen. Ik weet het altijd maar aan groeispurten, en had dan de buggy bij me. En dat terwijl ik helemaal geen buggy mens ben. Als je benen echt moe en zwaar aanvoelen, dan is dat gewoon heel vervelend. En als dat simpel op te lossen is, waarom dan niet.

[Emmy]

Mijn 5,5 jarige zeurt nog steeds om de buggy die ik 9 maanden geleden de deur uit heb gedaan.... Het afscheid van de buggy was ook heel dramatisch: "Ik zal je zo missen!" verkondigde hij.... Maar helaas is dit maar al te waar.
Ook hij weigert regelmatig mee te lopen, vindt dan dat ik maar een buggy moet gaan kopen. Zeker hier met de heuvels begint hij na 10 meter al te mekkeren. Ik negeer het en als hij niet mee wil, laat ik hem staan als het veilig is, en komt hij al schreeuwend achter me aan, of ik trek hem met geweld mee.
Je moet toch wat....de zoete, motiverende praatjes hebben bij hem nog nooit geholpen, het interesseert hem niks dat hij al zo'n grote jongen is als hij loopt of uitgelachen wordt door zijn broers als hij weer eens kwijlend naar een voorbijkomende buggy kijkt.

[Betje]

Is dit iets van de laatste tijd? Ik weet dat de meiden hier ook bepaalde periodes meer moeite hadden met lopen. Ik weet het altijd maar aan groeispurten, en had dan de buggy bij me. En dat terwijl ik helemaal geen buggy mens ben. Als je benen echt moe en zwaar aanvoelen, dan is dat gewoon heel vervelend. En als dat simpel op te lossen is, waarom dan niet.

Groeispurt, daar had ik nog niet aan gedacht. Maar het incident in het winkelcentrum was vlak na peutergym en toen had hij net lekker door de gymzaal gesprint. Hij lijkt af en toe wel een puber de laatste tijd joh, enorme moodswings, koppig, dan weer héél groot en stoer en sterk. En dan weer heel klein en dan is hij ook niet gevoelig voor argumenten als 'jij bent nu al heel groot'.

[MarietteD]

Ik ben meer voor de harde aanpak gewoon niet meer tillen, ook niet als hij moe is. Dat doe je bij een moe kind van 7 ook niet (ik niet tenminste haha), ergens ligt gewoon de grens dat tillen haalbaar is. Als je het soms wel doet en soms niet, dan is het voor hem wel een driftbui waard om het te proberen. Dan maar laten liggen op straat (even minzaam glimlachen naar mensen die bezorgd naar je kijken), en doorlopen, meetrekken... whatever. Als het maar duidelijk is dat zeuren niet helpt.

[TinekedH]

oh zo herkenbaar.... juist rond deze leeftijd. Ik heb deze strijd met nummer 4...in de supermarkt bij voorkeur Kassadames kennen het geloof ik al van ons! De kinderen zijn altijd heel gezellig tot die ene periode

Wachten (die Allerhande vind ik een goeie tip Betje....zo rustig heb ik het nog nooit aangepakt )...is altijd stap 1... maar op een gegeven moment is het gewoon klaar...dan heb ik geen tijd of geen geduld meer (of een combinatie van beiden) en dan is het gewoon een kwestie van slepen....aan de arm...jankend en krijsend kind en in uiterste nood? Ik heb zelfs wel eens een tik gegeven midden in de winkel

Strenge aanpak heeft wel een heel duidelijk effect

Maar zo vervelend...

Kortom... ik heb geen tips maar voel me wel begrepen door dit draadje

[Corina]

Herkenbaar. Maar ik doe het gewoon niet meer. Ik loop weg en zwaai nog een keer en ga uit haar gezichtsveld en daar is ze heel gevoelig voor, dan kan ze opeens heel snel en zelf lopen . Hoe je het moet doen met een jongetje die daar lak aan heb weet ik ook niet, maar zo'n exemplaar heb ik ook gehad, het gaat vanzelf weer over.

[mamaanna]

Juliane is heeft daar ook nog een handje van, vooral als ze moe is. Papa geeft dan vaak nog toe, maar ik ben t eigenlijk wel zat. De buggy hebben we hier pas twee weken geleden weggedaan ...na de vakantie, want dan zijn we zoveel onderweg, dan kan het haast niet zonder (bovendien krijgen we met buggy voorrang in de rijen op t vliegveld, alleen daarvoor zou ik hem haast weer meenemen). De methode van aanpak ben ik nog niet over uit, ik doe meestal de weglooptactiek maar die staat garant voor een brulpartij. Soms, heel soms werkt afleiden met een gezellig gesprek, maar dat alleen maar nu ze wat groter is. In dit geval was een tweede kind wel handig geweest, dan had ze geen keuze gehad dan te lopen.

[Pauwtje]

Even een tegengeluid hoor, op alle strenge aanpakken hier Hier deed ik helemaal niet zo’n enorm strenge aanpak. Ik bekeek het een beetje per situatie, als ik vond dat hij al goed z’n best had gedaan met lopen, of het idd ver was, ik inschatte dat hij terecht moe was, dan wilde ik hem best een stukje tillen (mits mogelijk, natuurlijk niet ten koste van mezelf). Wat ik vaak deed was een soort van onderhandelen: ‘ nog 4 lantaarnpalen zelf lopen, en dan til ik je 4 lantaarnpalen’. Of samen rennen. Of ik ging een verhaal vertellen over hij vroeger als dreumes van net 1 jaar onze hele straat (en die is lang!) langsliep, en hij juist altijd wegliep en niks lievers deed dan lopen. Een beetje afhankelijk van zijn bui natuurlijk, hielp het afleiden, indirect prijzen of een spelletje ervan maken soms wel. Natuurlijk niet altijd, en ook ik ken de taferelen van een krijsend kind in de supermarkt wel
Maar zoals ik al schreef, het is inmiddels helemaal over bij beide jongens (nou die laatste nog)

(nou hebben we het ' geluk' gehad, dat d aniel zijn been had gebroken in de zomer toen hij 3,5 was. Hij had dus een hele poos altijd de rolstoel of buggy en kon niet lopen, precies tijdens een periode dat hij anders vast en zeker vaak getild had willen worden terwijl dat voor ons niet meer te doen was).

[Mare]

Even een tegengeluid hoor, op alle strenge aanpakken hier Hier deed ik helemaal niet zo’n enorm strenge aanpak. Ik bekeek het een beetje per situatie, als ik vond dat hij al goed z’n best had gedaan met lopen, of het idd ver was, ik inschatte dat hij terecht moe was, dan wilde ik hem best een stukje tillen (mits mogelijk, natuurlijk niet ten koste van mezelf). Wat ik vaak deed was een soort van onderhandelen: ‘ nog 4 lantaarnpalen zelf lopen, en dan til ik je 4 lantaarnpalen’. Of samen rennen. Of ik ging een verhaal vertellen over hij vroeger als dreumes van net 1 jaar onze hele straat (en die is lang!) langsliep, en hij juist altijd wegliep en niks lievers deed dan lopen. Een beetje afhankelijk van zijn bui natuurlijk, hielp het afleiden, indirect prijzen of een spelletje ervan maken soms wel. Natuurlijk niet altijd, en ook ik ken de taferelen van een krijsend kind in de supermarkt wel
Maar zoals ik al schreef, het is inmiddels helemaal over bij beide jongens (nou die laatste nog)

(nou hebben we het ' geluk' gehad, dat d aniel zijn been had gebroken in de zomer toen hij 3,5 was. Hij had dus een hele poos altijd de rolstoel of buggy en kon niet lopen, precies tijdens een periode dat hij anders vast en zeker vaak getild had willen worden terwijl dat voor ons niet meer te doen was).

In de overgangsfase deed ik dat inderdaad ook nog wel. Afspraken maken over hoe ver hij moet lopen en hoe ver ik hem daarna zou tillen. Maar toen hij echt te zwaar werd en ik zwanger moest ik wel heel streng zijn.

Wat hier trouwens heel erg goed hielp was de komst van de loopfiets.

[Ves]

Idd 'harde' aanpak. En als hij het echt moeilijk heeft om een of andere reden afspreken tot waar (ik til je tot de hoek vd straat oid), en daarna weer zelf lopen. Het gaat nu meestal goed. Maar oh, wat kan het frustrerend zijn...

[J0p1e]

Wij zijn hier niet erg streng in, als het mogelijk is en ik schat in dat het ook min of meer nodig is, til ik hem. Maar dat heeft dus wel een reden, W@lt heeft moeite met lopen door zijn DCD, lage spierspanning en hypermobiliteit. Voordeel van een groeiachterstand is dan weer wel dat hij niet zo veel weegt en klein is

[Appendix]

Hier wil afleiden nog wel eens helpen: huppelen, tikkertje, rennen, rare loopjes, ... Maar ik moet toegeven dat het probleem hier niet zo groot is. Van T kan ik het me niet goed herinneren en R was meer een wegloper dan een loopweigeraar. Alhoewel, hij ging wel eens op straat liggen. Maar als ik dan zei dat het wel wat koud was om buiten te blijven slapen, liep hij snel weer mee.

@

[Betje]

Ik probeer het eerst altijd ook wel op een gezellige manier hoor. Stukje vooruit rennen en verstoppen zodat hij achter me aan komt, wedstrijdje doen, huppelen, tijgeren, man ik schaam me nergens meer voor
Maar als hij éénmaal heeft besloten te gaan zitten dan kun je op je kop gaan staan. Of een hele Allerhande uitlezen dus.

Ik ben blij in ieder geval wat herkenning te lezen!

[Miranda]

Hier ook een 3,5 jarige die graag getild wil worden. Zelfs het kleine stukje naar school soms al...
Ik bekijk het wel per situatie maar probeer zeker eerst om haar toch zelf te laten lopen. Lukt dat niet, dan til ik haar nog wel eens, maar dan wel gelijk met een duidelijke afspraak tot welk punt ik haar til. Als ik haar dan weer neerzet is het bijna nooit een probleem.
Omdat ik bij Danique niet goed weet of het te maken heeft met haar hypermobiliteit of met eigenwijs zijn laat ik haar maar vaak fietsen (moet ze ook nog eens van de fysio)

[TinekedH]

Ik probeer het eerst altijd ook wel op een gezellige manier hoor. Stukje vooruit rennen en verstoppen zodat hij achter me aan komt, wedstrijdje doen, huppelen, tijgeren, man ik schaam me nergens meer voor

Dat doe ik ook hoor. .. poortjes maken is ook altijd een succes. ..vooruit rennen en het leukste is als wij zelf ook mee doen (wij=Rein en ik) Ik denk er niet over na hoe dat er uit zal zien

[Nickey]

Ik probeer het eerst altijd ook wel op een gezellige manier hoor. Stukje vooruit rennen en verstoppen zodat hij achter me aan komt, wedstrijdje doen, huppelen, tijgeren, man ik schaam me nergens meer voor
Maar als hij éénmaal heeft besloten te gaan zitten dan kun je op je kop gaan staan. Of een hele Allerhande uitlezen dus.

Ik ben blij in ieder geval wat herkenning te lezen!

Hahaha je bent gek! hahahaa Nee, ik wurm me niet in bochten om een kind te laten doen wat hij moet doen, wat ik wil dat hij doet. Ik was ook van het 'laten staan', maar ik kan me niet herinneren dat dat vaak is voorgekomen. Beiden liepen al vrij snel mee, ik had een tákkehekel aan de buggy. Van die 'grote kinderen, gewapend met drinkfles, hangend in de buggy' brrr...

Ik zou denk ik op de vraag: "Wil je mij dragen", iets zeggen in de zin van "Nee, jij mij?"

Als ik de 'moeilijkheden' hier zo lees, dan vraag ik me wel eens af waarom dat soort dingen bij mij niet zoveel voorkwamen, maar ik ben denk ik gewoon hárd! hahahaa
Werkt prima voor ons.

Nic

[Betje]

Als ik de 'moeilijkheden' hier zo lees, dan vraag ik me wel eens af waarom dat soort dingen bij mij niet zoveel voorkwamen, maar ik ben denk ik gewoon hárd! hahahaa
Werkt prima voor ons.

Nic

Dat dacht ik ook altijd, ik was heel tevreden over mijn eigen opvoedstijl. Totdat ik Victor kreeg.

[SuzanneV]

Wat hier heel goed hielp: Een verse baby krijgen!
Tip voor jou?

[myrtheD]

B heeft ook wel eens periodes gehad dat ze niet mee wilde komen. Als ik inderdaad tijd had, probeerde ik ergens te gaan staan waar ik haar wel kon zien, maar zij mij niet en dan maar afwachten totdat ze naar me toe wilde komen. Als ik haast had en dan tilde ik haar wel, maar dan horizontaal bij haar middel, dus niet lekker dicht tegen mama aan. Op deze manier kwam ik wel, waar ik moest zijn, maar vond ze het absoluut niet lekker en verkoos ze gelukkig vaak zelf lopen boven zo getild te worden. Het is wel wat zwaarder tillen, maar ze bereikte in ieder geval niet wat ze wilde: lekker getild worden door mama.

[mamaanna]

Hahaha je bent gek! hahahaa Nee, ik wurm me niet in bochten om een kind te laten doen wat hij moet doen, wat ik wil dat hij doet. Ik was ook van het 'laten staan', maar ik kan me niet herinneren dat dat vaak is voorgekomen.
Als ik de 'moeilijkheden' hier zo lees, dan vraag ik me wel eens af waarom dat soort dingen bij mij niet zoveel voorkwamen, maar ik ben denk ik gewoon hárd! hahahaa
Werkt prima voor ons.

Nic

Ik vind het nog niet zo'n gekke aanpak. Want als de hard way of de "soft way" hetzelfde resultaat oplevert (kind doet wat ik wil), dan kies ik liever voor de softe aanpak.

[TinekedH]

Wat hier heel goed hielp: Een verse baby krijgen!
Tip voor jou?

[monika]

B heeft ook wel eens periodes gehad dat ze niet mee wilde komen. Als ik inderdaad tijd had, probeerde ik ergens te gaan staan waar ik haar wel kon zien, maar zij mij niet en dan maar afwachten totdat ze naar me toe wilde komen. Als ik haast had en dan tilde ik haar wel, maar dan horizontaal bij haar middel, dus niet lekker dicht tegen mama aan. Op deze manier kwam ik wel, waar ik moest zijn, maar vond ze het absoluut niet lekker en verkoos ze gelukkig vaak zelf lopen boven zo getild te worden. Het is wel wat zwaarder tillen, maar ze bereikte in ieder geval niet wat ze wilde: lekker getild worden door mama.

Dat deed ik ook bij Jort. Of ik gooide hem over mijn schouder met zijn hoofd naar beneden achter mijn rug. Dan riep ik nog even 'vodden te koop'. Vaak vond hij lopen dan toch een betere optie.

[Ess]

Als ik de 'moeilijkheden' hier zo lees, dan vraag ik me wel eens af waarom dat soort dingen bij mij niet zoveel voorkwamen, maar ik ben denk ik gewoon hárd! hahahaa
Werkt prima voor ons.

Nic

Dat dacht ik ook altijd, ik was heel tevreden over mijn eigen opvoedstijl. Totdat ik Victor kreeg.

Grinnik. Hier net zo'n tevreden-met-zichzelf-en-opvoedmanier-moeder.





En toen kwam Bente.............