Een man in haar leven?

[mamavans]

Onze dochter groeit op met twee moeders. Ik hoor wel eens van anderen dat het belangrijk zou zijn als ze ook een vast mannelijk vertrouwenspersoon in haar leven zou hebben. De twee grootvaders wonen helaas allebei in het buitenland en ziet ze dus niet zo vaak helaas. Wat vinden jullie ervan, zou het echt belangrijk zijn voor haar als ze een man in haar leven zou hebben? En hoe zouden we dat kunnen invullen? Onze oppas is een meisje en daar zijn we zo tevreden mee dat we die in ieder geval niet gaan vervangen door een jongen als oppas

[LindaJager]

Ik denk dat een manfiguur zeker belangrijk kan zijn. Maar dat is in mijn geval meer gevoelsmatig Hebben jullie niet een leuke buurman ofzo?

[Mara]

Dat heb ik wel eens gehoord, mijn zusje heeft een vriendin en ze willen graag kinderen en die hadden het er ook over. Maar ik denk niet dat een kind het per se nodig heeft en anders niet goed zou opgroeien ofzo. Even hard op denkend:
wat voegt een man precies toe en wat zou er gebeuren als ze geen mannen goed zou leren kennen? Wordt ze dan evt. bang van mannen?
En ik denk dat ze automatisch mannen gaat zien: een meester op school, een trainer op de sportclub e.d.

Wat ik in het algemeen wel eens hoor, is dat jongens een manlijk voorbeeld nodig zouden hebben omdat moeders en juffen op school de jongensenergie minder goed begrijpen. Zo zwart/wit zal het niet zijn denk ik.

Er is vast meer informatie over te vinden. Is er een vereniging voor lesbische ouders oid?

[Mare]

Ik ben zonder vaderfiguur opgegroeid en heb het niet echt gemist, maar er waren wel ooms bijvoorbeeld en ik heb broers. Mijn broers hebben het wel heel erg gemist en voelen dat gemis ook. Het kan misschien wel per persoon verschillen. Ik denk alleen niet dat je zoiets geforceerd kan creëren.

[mamavans]

Ik heb er zelf nooit bij stilgestaan dat ze misschien een man in haar leven zou kunnen missen maar nu ik het zo vaak hoor ga ik er toch wel over nadenken. Ik heb wel twee broers maar de één toont totaal geen interesse en de ander heeft 7 kinderen dus veel te druk met zijn eigen gezin . Dus daarvan hoeven we niet te verwachten dat ze zich af en toe met onze dochter bezig houden.
Als ik eraan denk zou ik me kunnen voorstellen dat ze misschien iemand mist om wat meer "mannendingen" mee te doen en van te leren. Voetballen, druk doen, leren hoe je een fietsband plakt, hoe je een laptop repareert en hoe de meterkast in elkaar zit bijvoorbeeld. Vooral die laatste dingen (klussen en repareren e.d.) kunnen wij niet, wij zijn wat dat betreft echt twee theemutsen . Ik weet dus dat er veel meer kinderen in Nederland opgroeien zonder vaderfiguur in het leven. Tot nu dacht ik er ook echt niet over na. Een kind dat met 2 moeders opgroeit weet niet beter en leeft het leven zoals het leven is, lijkt me. Maar omdat zoveel mensen het er nu tegen ons over hebben ga ik me toch afvragen wat ik dan over het hoofd zie.

Misschien is het voor een jongen inderdaad anders en kan een jongen wel echt behoefte hebben aan een vaderfiguur. Zeker omdat wij allebei toch echt "meisjesachtig" zijn (eigenlijk stereotyp, we zijn gek op schattig, roze, bloempjes, strikjes ). Dus misschien niet zozeer een vaderfiguur nodig voor onze dochter maar wel voor onze zoon op komst?

[Hemmie]

Gevoelsmatig denk ik ook dat een man in het leven van kinderen wel belangrijk is. Ik ben helemaal niet heel vrouwelijk, en mijn man niet heel mannelijk, maar toch zijn er veel dingen waarin we echt verschillen, echt van die man/vrouw dingetjes. Ik denk dat het wel fijn en goed is voor kinderen om met beide kanten in aanraking te komen, de wereld bestaat immers ook uit 50% van beide.
Maar, het is ook vast niet zaligmakend, uiteindelijk zal het zonder mannen in de directe omgeving ook vast wel goed komen.

Maar dat lijkt me ook iets waar mee lesbische ouderstellen mee zitten, er is vast wel een forum te vinden waar je deze vraag beter kunt stellen. Want volgens mij hebben we hier maar 1 lesbische ouder (die ik ook nauwelijks meer zie langskomen), en die kinderen hebben zowel 2 moeders als 2 vaders.

[mamavans]

Ik heb al gezocht naar een speciaal forum daarvoor maar die niet kunnen vinden helaas. Ik ben wel lid van een ander babyforum, veel groter met veel meer leden, maar op een of andere manier mond iedere vraag die ik daar stel uit in een veroordelende discussie zonder dat er een antwoord komt op de vraag dus daar vraag ik maar liever niets meer.

[Appendix]

Kun je het praktisch insteken? Bij de opvang of, makkelijker nog, straks bij school een gezin uitzoeken dat je leuk vindt en je dochter daar op papadagen laten spelen, of samen naar de speeltuin... Je kunt het met de vaders ook gewoon bespreken, dat zijn meestal de beroerdsten niet.

En of het belangrijk is, ach... ieder ouderpaar heeft wel hiaten. Ik zou er niet te moeilijk over doen.

@

[MarietteD]

Mijn vriendin voedt haar kind alleen op en ze laat hem graag bij ons spelen/logeren. Hij trekt dan enorm naar mijn man en naar Vincent toe. En Remco geeft hem ook veel 'mannelijke' aandacht. Hebben jullie geen vriendinnen met man in de buurt?

[mamavans]

Ja maar allemaal gezinnen, drukke banen en volle levens. Dus dat zou misschien een enkele keer in het weekend zijn, maar lang niet elk weekend en ook niet lang. Een goede vriend van mij heeft een dochterje van een paar maanden ouder dan onze dochter. Als ze wat ouder zijn zou ze daar wel eens kunnen spelen. Nu is het vooral nog gillen en speelgoed van elkaar afpakken

[MarietteD]

Het hoeft toch ook niet lang en ook niet elk weekend... 1x per 2 maanden een nachtje logeren of zo moet toch wel kunnen? Maar je hoeft nu niet overhaast iets te forceren. Het is al goed dat je je er bewust van bent. Het komt vast goed! Je houdt het de komende weken/maanden in je achterhoofd en opeens valt een keer een kwartje dat je denkt 'ik ga hém eens vragen'.

[Ilse501]

De man/vader van mijn achterburen is inmiddels ruim 5 jaar overleden. Buurvrouw heeft geen relatie. Zij merkt wel heel erg dat vooral het meisje erg naar mannen toetrekt. Op de voetbalclub hing/hangt ze meer op de rug van de trainer dan dat ze achter de bal aanrende/aanrent. Misschien dat het verschil is dat daar eerst wel een man was, dat weet ik niet. Ook heb ik in de 3,5 jaar dat ik met de jongens alleen woonde na mijn scheiding, duidelijk gemerkt dat ze het erg fijn vonden om bij hun vader te zijn (kwamen daar ook heel anders van terug op een positieve manier) en toen hun stiefvader in beeld kwam, reageerden ze daar ook erg enthousiast (en vooral fysiek) op. Wat ze met hem deden (en hun vader), zal ik gewoon niet met ze doen. Ik stoei wel, maak geintjes, maar ben en blijf daar vrouwelijk in. Ik denk niet dat je je druk hoeft te maken, als de frequentie niet op wekelijks uitkomt of zo. Als ze af en toe maar even echt mag uitrazen bijvoorbeeld. En ik denk dat ze vanzelf vriendjes en vriendinnetjes gaat krijgen met vaders in huis.

[monika]

Over het algemeen zie je in de ontwikkeling van kinderen dat ze gemiddeld de eerste 5 jaar op mama gericht zijn, de volgende 5 jaar op papa gericht zijn en dan 5 jaar op peers en rolmodellen gericht zijn.
Vanuit dat perspectief heb je nog even om te zien hoe het loopt. Op school zijn er hopelijk meesters, op scouting zowel leiders als leidsters, op voetbal veel mannen. etc. En als ze wat ouder is gaat ze ook spelen bij anderen en komt dan hopelijk weer papa's tegen.

Ik snap je overweging. ik heb dat gehad over grootouders, beide kanten wonen in NL en zijn erg oud. Ik heb serieus nagedacht over een extra oma of opa, maar dat is niet echt van de grond gekomen en ik wilde het ook niet geforceerd opzetten. Helaas, de oudste kent het fenomeen opa en oma van anderen, maar kan zich er eigenlijk ook niet zoveel bij voorstellen wat je dan 'moet' met die mensen.

[Emmy]

Ik ben zelf zonder vaderfiguur opgegroeid en heb nooit het gevoel gehad iets gemist te hebben als kind.
Maar nu ik andere kinderen, en ook mijn eigen kinderen, zie met hun vader denk ik dat een vaderfiguur wel een hele goede toevoeging kan zijn in het leven van een kind.
Dus ja, ik zou er zeker werk van maken als dat mogelijk is.

[drus]

Een mannelijk stel dat ik ken hebben een soort van overeenkomst met een vrouwelijk stel met twee kinderen. Zij hebben de kinderen een keer per maand een weekend en ze hebben een oppasdag. Ook doen ze, nu oudste op school zit, vakantie-opvang. Voor de kids horen deze ooms er helemaal bij. Ze hebben het zelfs vastgelegd in een soort ouderschapsplan noem ik het maar.

Mijn kennis ervaart het als een cadeautje om toch een soort van vaderrol te kunnen hebben

[petra1969]

Mijn oudste 3 heb ik zonder vader opgevoed. Ik had niet het idee dat ze iets misten. Alleen met zo'n dag als Vaderdag. Dan knutselden ze iets voor mij of voor mijn broer. Ze hadden er nooit problemen mee.

[Lampje]

Ik vind de rol van een man in het leven van mijn meiden wel belangrijk.

En dat is bijvoorbeeld ook een leraar op school of een trainer bij de sport.
Of familie natuurlijk. Mannen doen toch vaker wildere dingen of hebben andere grenzen. Ze gooien ze net iets hoger de lucht in dan dat ik dat zou doen. Ze trappen de voetbal net iets harder, meer buiten bereik etc.

Mijn ex-man onderneemt wezenlijk andere dingen met de meiden dan dat ik dat doe. Ook merk ik dat ze graag in het gezelschap zijn van mijn broer en een neef van mij. Ik was met het gezin van mijn broertje gisteravond in het bos. Spontane picknick, doen we wel vaker. Flesje wijn voor de volwassenen met wat smeerseltjes. Makkelijke avondmaaltijd die meegaat naar het bos voor de kinderen. Ze hebben heerlijk staan gooien en vangen met een softbal/handschoen. Ze zijn op vossenjacht geweest in het bos (er zat een nest met jonge vossen die je goed kon zien als je je maar stil genoeg hield). Ze hebben gevoetbald en in bomen geklommen. Als moeder doe ik dan af en toe mijn ogen dicht en dan ben ik blij dat mijn kinderen andere grenzen kunnen opzoeken omdat vaders/mannen net iets minder gevaar zien

Mijn ex-man is eerstehulp verpleegkundige. Dat helpt bij mij ook wel om dingen los te laten. Mochten ze toch iets bezeren dan is hij prima in staat om een eerste diagnose te stellen.
De mannen in mijn leven dagen mijn meiden toch op een andere manier uit dan dat ik dat doe. En ik vind dat een hele waardevolle bijdrage aan hun opvoeding. Ik ben blij dat ik dat ook aan anderen kan overlaten en niet zelf die 'mannenrol' moet gaan invullen omdat ik denk dat ze iets missen.

Janneke

[mamavans]

Heb een mannelijk vriend geregeld om morgen even op te passen. Moet ergens heen waar ik haar normaal mee naartoe zou nemen maar ze is flink ziek dus blijft thuis. En ik vond het wel een mooi moment om ipv een vaste oppas eens iemand anders te vragen. Eens kijken hoe dat verloopt, dan kan het misschien vaker.

[vuurvonk]

ik ben zonder een vader opgegroeid en heb daar nooit echt veel last van gehad...nu pas nu ik zelf een jongen heb merk ik dat ik geen voorbeeld heb gehad en dit soms wel eens lastig vind maar gelukkig is mijn man er wel en hebben we goede vrienden die daarin kunnen helpen/meedenken.

Maar ik denk dat iemand niet perse een man/vader figuur nodig heeft zolang het in veel liefde en gezondheid opgroeit.

[Ana]

Ik geloof zelf dat een meisje van een vader(figuur) een stuk bevestiging van haar identiteit, van haar vrouw-zijn krijgt, juist dus in de periode als kind.