. Fedde is altijd al wel een mama's kindje geweest maar de laatste tijd lijkt het alleen maar erger te worden. Als ik wegga is het Drama, met de grote D. Zelfs als papa bij hem achterblijft. Als we samen thuiszijn wil hij niet spelen, maar bij mama zitten, bij voorkeur op mama. Let wel, ik geef hier niet aan toe hoor, niet de hele dag tenminste 
. Samen spelen is leuk, maar als ik dan na een tijdje wat anders ga doen is het weer achter me aan drentelen en miepen en piepen....Vanmiddag deed ik de overblijf op school, t is gewoon bijna niet te doen met fedde erbij
. Die hing alleen maar tussen mijn benen te piepen dat ik m op moest tillen. Idem met ophalen van Brinn op school. Sta te wachten op t schoolplein met n piepend mannetje tussen mn benen.Heel kort door de bocht: hij wil bijna altijd alleen maar heeeeeel dicht bij mama zijn.
Ik voel me heel slecht maar ik kan daar niet tegen de hele dag
. Ga ff spelen! wat voor jezelf doen! Ik vind ook ergens dat ie hier te oud voor is.... als ie nou net 1 jaar was ofzo, maar het zou toch nu alleen maar wat beter moeten worden??Wat me ook verder opvalt, en dat heeft er ongetwijfeld mee te maken, is dat ie heel angstig is.... op de psz vorige waak was ie zelfs bang voor de andere peuters
. Ook is ie ontzettend bang voor geluiden, en dan met name de iets hardere. Daar kan ie zo enorm van schrikken en van overstuur raken.... (dat zal weer te maken hebben met zn oortjes/buisjes)En heus, ik kan er ook enorm van genieten hoor, dat ik zo'n knuffelend mannetje heb.... echt! Maar ik vind wel dat we dit een klein beetje moeten gaan doorbreken..... toch??
Sorry voor t onsamenhangende verhaal, doorgaans kan ik best goed iets 'van buitenaf' bekijken en zo zien wat ik t beste kan doen..... maar dat lukt me even niet nu....
