Vandaag had Thijs voor het eerst na de vakantie weer zwemles (en yes hij mag gelijk door naar het volgende bad). Tijdens de les mogen de ouders NIET aanwezig zijn, een kwartier voor het einde MAG je komen kijken. Dat doen bijna alle ouders. Nu was er 1 jongentje en zijn vader was er nog niet, hij moest daar heel erg om huilen (kinderen zijn allemaal net 4 en zitten in het eerste badje waar ze zonder ouders in zwemmen). De badjuf trooste hem helemaal niet, af en toe zei ze papa komt wel (zo over haar schouder). Ik vond het zo zielig dat ik tijdens het vrij spelen naar het jongentje toe ben gegaan om hem te troosten, wil jij wel voor mij zorgen tot papa komt, mag ik bij jou komen zitten . Ik vond het zo zielig, het lieft had ik hem naast mij op het bankje gezet, maar voor me gevoel kon dat niet (want nog zwemles en kind dat ik niet ken). Op zijn verzoek ben ik langs te kant op hem blijven letten. Toen zijn vader er eindelijk was (de les was al afgelopen) heb ik nog wel even gezegt dat hij zo overstuur was door zijn afwezigheid. Ik bedoelde het niet bemoeierig (maar zo voelde het wel), maar zelf zou ik dat willen weten.
Vinden jullie het ook moeilijk om in te schatten wanneer je in moet grijpen mbt tot andere kinderen? En had de juf dit jongentje niet wat meer moeten troosten (het was inmiddels toch vrij spel en de andere ouders waren aanwezig om ook op de kinderen te letten)? Wat zouden jullie gedaan hebben?
Laatst gewijzigd door Annemarie op za sep 24, 2011 7:45 pm, 1 keer totaal gewijzigd.
Ik had hetzelfde gedaan als jij. En ik vind inderdaad dat de zwemjuffen best wat sensitiever mogen zijn als ik al die verhalen hier hoor.
Aan de andere kant zijn het kinderen in een zwembroekje... Misschien zit er ook een soort angst om te dicht bij te komen bij zwemleraren en leraressen?
Mama van I lias (31-10-2005), N oor* (8-10-2011) en D aniël (18-09-2012)
ik denk dat ik ook naar m toe was gegaan. en ik zou het ook melden bij zijn vader.
want ik zou het idd ook prettig vinden als het mijn kind was en iemand het mij zou vertellen.
ik denk dat als het mijn kind was geweest ( en ik bijv. te laat was geweest omdat ik ergens was opgehouden of om een andere reden er echt niet bij kon zijn) ik blij zou zijn geweest dat jij mijn kind had getroost.
Ik heb overigens wisselende ervaring met zwemjuffen en meesters, eentje lachte Merlijn bijna uit toen hij helemaal in paniek in het water lag en andere die echt een heel lieve schat was ( is nog steeds denk ik). Maar dat geldt hetzelfde voor leerkrachten, bij sommigen vraag je je ook af waarom ze er voor hebben gekozen om met kinderen te werken.
Maar je weet ook niet zeker waarom de juf hem niet troostte....
kar!n, mamma van 3 kanjers
(M; 04-05-1997 en S; 11-11-2008 en M; 22-03-2011)
Ik had ook hetzelfde gereageerd. Ik troost kinderen heel snel als iemand anders het niet doet, tenzij de eigen ouders er natuurlijk zijn. Ik zou het fantastisch gevonden hebben als jij mijn kind had getroost. Ik zou ook naar de zwemjuf zijn gegaan als ik gehoord had dat zij het dus niet doet.
Nina, moeder van David 29-09-2009 en Sem 26-08-2012
Bij onze zwemles kan dat helemaal niet eens. Kinderen liggen in het water en je kan helemaal niet bij je kinderen komen, dus nee, ik zou niet zo gereageerd hebben. Het kijken is hier ook niet zo'n gelaten moment, wij vergeten het wel eens of niet alle ouders kijken (hier mag je ook niet bij de zwemles zijn)
Ik zou denk ik niet zo gauw een nat, onbekend kindje gaan troosten als ik eerlijk ben (maar wellicht ligt het ook aan de situatie bij onze zwemles, ik zie mij geen contact maken met andere kinderen. Finn ligt in het water, zwaait wat en laat zien wat hij kan.
Ik weet niet of juf hem wel of niet had moeten troosten, zij is op dat moment wel verantwoordelijk voor alle kinderen en kan dus behoorlijk waakzaam zijn (geen idee, maar dat merk ik aan Finn zijn zwemjuf, die heeft wel 7 kinderen in de gaten te houden, ook bij het vrij zwemmen. Zij praat dan met de ouders (als die vragen hebben) en houdt de kinderen dan goed in de gaten.
Sneu voor dat kindje is het wel zeg. Hier is juf gelukkig heel erg lief en zorgzaam voor de kindjes. Verder ook zo blij met de kleine groepjes, bij start waren ze met zijn vijven.
Ik stap helemaal niet snel op andere kinderen af om ze te troosten dus dit zou ik niet hebben gedaan. Laatst wilde iemand mijn kind troosten terwijl ik die juist even op de grond liet liggen (dramatisch huilend omdat het niet ging zoals hij wilde) en dat is lief bedoeld maar echt niet fijn.
Je weet niet hoe het zit. Misschien had vader wel heel duidelijk afgesproken met het jongetje (en de zwemjuf) dat hij er deze keer niet bij zou zijn. Misschien was het al die voorgaande keren wel mis gegaan juist omdat vader erbij was. Je weet het gewoon niet. De zwemjuf heeft hem ook niet genegeerd, dat zou ik wel erg vinden.
Overigens vind ik het een beetje vreemde (manipulatieve) reactie van het jongetje, heeft hij dat echt zo gezegd? (maar dat kan ook mijn onervarenheid zijn met 4-jarige jongetjes)
Als een kind gevallen is, zich zeer heeft gedaan of in paniek aan het rondkijken is roepend om zijn moeder/vader dan doe ik natuurlijk wel wat. Maar in dit geval zou ik zelf niet zoveel gedaan hebben.
Dat is precies wat het zo moeilijk maakt, je weet het niet, maar als het kind jou hulp wel echt nodig heeft is het ook weer zo wat om dan maar niets te doen omdat je het niet zeker weet.
Zijn reactie vond ik niet raar, Thijs voelt zich ook pas veilig als hij weet wie er voor hem "zorgt". Ze zijn 4 en snappen heel goed dat ze het alleen niet kunnen.
Dit jongentje huilde anders nooit bij de zwemles en ik heb ook zeker wel even gewacht en het jongentje zelf de kans gegeven om te kalmeren en de juf de kans te geven actie te ondernemen. Ik heb hem ook niet geknuffeld, maar met hem gepraat (op oog niveau, iets wat de juf ook had moeten doen).
ik zou het niet gedaan hebben al zou ik het heel naar vinden. Maar ik heb hier 2 verschillende kinderen. bij sebas zou jou ingrijpen super hebben gewerkt en zou ik er heel blij mee zijn. femke zou reageren zoals dit jongetje mag ik bij jou zitten etc. en erger volgende keren zou ze verwachten dat ik of iemand anders haar weer zou komen troosten. Femke wordt dus ook vaak niet door een juf getroost gewoon omdat het vaak averechtswerkt en 'aan stelleritisch' is. voor mij zou jouw actie bij mijn dochter dus niet heel fijn zijn. zeker omdat er een juf bij was vind ik dat je het aan haar over had moeten laten.
ik heb geen remmingen omdat een kindje in een zwembroek is. als er eentje heel zielig en alleen is troost ik hem of haar. ik ben sowieso een kindermagneet, dus het is een soort van automatisme, omdat ze allemaal altijd op me af komen waar dan ook.
wij mogen er helemaal niet bij bij de zwemles, behalve als jouw eigen kind overstuur is en 1x in de zoveel tijd als er een kijkles is.
maar ik zou in dit specifieke geval hetzelfde hebben gedaan.
Vandaag de vader van het jongentje gesproken en die vertelde dat opa net was overleden en dat het kind daardoor zo van slag was. De vader zat ook heel erg op te letten dat hij goed op tijd terug ging om te kijken bij de zwemles. En ik ben blij dat ik het jongentje getroost heb en het is ook weer een bevestiging dat je zulke dingen toch vaak wel goed aan voelt.
Fijn dat je nog even bevestiging hebt gekregen dat je gevoel klopte.
Ik ga op zo'n moment ook altijd aan mezelf twijfelen en blijf daar dan ook heel lang over doormalen in mijn hoofd. Nergens voor nodig natuurlijk, maar ja. Na zo'n bevestiging kan ik het dan eindelijk van me af zetten...
Fijn voor je!
Ro!inka mv Je!mer (9) en F edde (6)
Leer alsof je voor altijd blijft leven.
Leef alsof je morgen gaat sterven.
- Gandhi -
wennetje schreef:Ach wat sneu
Fijn dat hij dan op dat moment een moeder als jij trof en niet zo eentje als ik
Fijn, zo'n moeder met zelfkennis.
Overigens troost ik ook heel snel wildvreemde kinderen. Tenzij ze dus overduidelijk boos op de grond liggen te krijsen. Dan laat ik ze lekker liggen, dat doe ik tenslotte ook bij die van mij...
Mams van Madam Mette (11 aug 06) en Bengel Bente (3 mei 08 )
. Ik vond het zo zielig, het lieft had ik hem naast mij op het bankje gezet, maar voor me gevoel kon dat niet (want nog zwemles en kind dat ik niet ken). Op zijn verzoek ben ik langs te kant op hem blijven letten. Toen zijn vader er eindelijk was (de les was al afgelopen) heb ik nog wel even gezegt dat hij zo overstuur was door zijn afwezigheid. Ik bedoelde het niet bemoeierig (maar zo voelde het wel), maar zelf zou ik dat willen weten.
