Bah, wat gaat dat snel. Morgen is Juul alweer 6!!!! weken. Niet normaal meer.
En ik geniet echt hoor, probeer me van alles 'bewust' te zijn omdat ik weet dat het de laatste keer is. Toch overvalt me af en toe zo'n weemoedig gevoel en ben ik bang dat ik toch niet genoeg geniet. We zijn natuurlijk ook alweer zo 'in bedrijf'. De meiden moeten naar school, hockey, tennis, zwemmen, spelen en Juul draait gewoon mee.
Ik ga regelmatig met haar zitten om haar eens goed te bekijken en probeer echt onze momenten te pakken. Het gaat steeds beter met haar. Ze wordt steeds rustiger, heeft minder last van haar buik en ze groeit als een tierelier. Maat 56 zit echt al strak!
Maandag gaan we met haar naar de osteopaat om te kijken of ze niks heeft overgehouden aan de lancering tijdens de bevalling.
Wat wil ik met dit bericht? Niks eigenlijk. Gewoon ff delen. T voelt een beetje als afscheid nemen ofzo...
