
Hij klimt de laatste tijd altijd zelf uit zijn ledikantje, gaat steeds goed. Maar vanavond dus niet...

Ik zat beneden met Marit en ineens een keiharde knal, ik ben echt nog nooit zo snel boven geweest volgens mij...
Hij lag helemaal perplex/ versuft op de grond, huilde niet maar keek beetje wazig om zich heen.
Toen ik Marit riep om een nat washandje te pakken begon hij pas te huilen.
Normaal is hij erg lang overstuur als hij zo hard valt, nu was het maar heel even en zat hij rustig (wel héé erg rustig....) bij mij op schoot. Zo ken ik hem echt niet.
Hij is nu weer wat helderder, ging wel wat dingen pakken maar stond wel erg wiebelig op zijn benen.
Nu, een uurtje later krijgt hij weer praatjes maar ik vind het nog maar niks. Hij was zo versuft, dat ken ik echt niet.
Hopelijk valt het allemaal mee...