Hij dronk de laatste tijd al niet veel meer, zo'n 2x per week nog een paar slokjes. Maar na die paar slokjes kijkt hij mij verontwaardigd aan om dan te melden dat het niet lekker is. IK grapte wel eens dat hij de andere borst dan ook niet meer hoeft. Ja, dat wilde hij dan nog wel, om vervolgens weer te zeggen dat het toch niet lekker is. En nu heeft hij er al een dikke week niet om gevraagd.
Ik heb, tijdens de zwangerschap al gezegd, dat ik graag mijn kind wilde laten bepalen hoe lang hij bij mij zou willen drinken.(heb ik met Marit niet gekund, met Danique wel en dat voelde erg goed!) En nu hij dat doet, is ineens daar het besef dat ik dus geen kindje meer zelf zal voeden. Jesse is en blijft de jongste. Op alle fronten is het ook beter. Mijn lijf zal niet nog een zwangerschap aan kunnen (met de vraag wat ik aan rest schade zal gaan krijgen), maar ook in combi met een kind wat veel aandacht, duidelijkheid en structuur nodig is gaat het niet werken. Daarnaast (voor degene die het nog niet weten), zit manlief ook in de molen voor een diagnose in waarschijnlijk, het ASS gebied.
Al met al een pittige combi. Ik ben degene die de boel thuis echt draaiende moet houden, en dan is het goed zo.
Maar toch ben ik er wat raar onder. Echt verdrietig ook niet, maar toch voelt het ook gek. Jesse wordt over ongeveer 6 weken 3 jaar. Ik vind het fijn dat ik hem zo lang dat heb kunnen geven maar stiekem had ik het ook wel leuk gevonden als we de 3 jaar hadden gehaald. Veel babyspullen zijn al weg (alleen babykamer, voedingskussen en wipstoel ligt er nog, iemand nog wat nodig?

Stukje bij beetje moeten we weer wat afsluiten en loslaten.
Even rekenend heb ik toch best lang bv gegeven. IK weet dat er mensen zijn die het nog langer hebben gedaan maar ik heb ook al menig record gebroken!

Van dat kleine mannetje met 3660 gram in maatje 50/56 is hij in een sneltreinvaart naar de 15 kg gegaan en maatje 98/104!