Op naar de auto (ondertussen bezorgd over de diepvriesspullen in mijn tas) alwaar het roltrapding van de parkeergarage, je weet wel zo'n roltrap zonder treden waar je met je karretje omhoog kunt, hem blijkbaar toelachte want daar wilde hij naar toe. Mijn geduld liep op de reservetank en daarnaast wilde ik die diepvriesdingen snel naar huis brengen dus 'nee Joris, we gaan naar de auto', bukkend tot ooghoogte: 'we gaan naar huis' waarop Joris 'jaaah' verzuchtte dus op naar de auto.... dacht ik. Nee, meneer wilde toch echt op dat roltrapding dus hup, driftbui nummer 2. Deze keer maar niet gewacht en hem onder de arm genomen. Kwamen we bij de auto, duwde hij steeds de deur dicht, hield ik die open wilde hij niet naar binnen, tilde ik hem in de stoel, liet hij zich naar beneden glijden. Deur dicht gedaan (met hem dus binnen) om tot 10 te tellen en toen weer open, nieuwe pogingen om hem dan zelf in de stoel te laten klimmen wat hem niet lukte vanaf de plek waar hij stond dus ik hem helpen... driftbui nummer 3. Serieus overwogen maar gewoon te gaan rijden met hem los in de auto. Deur maar even dicht gedaan en in het zicht gewacht, af en toe geruststellend vertellend dat ik zou wachten tot hij zat, niet weg zou gaan (ik bespeurde wat paniek). Reservetank geduld leeg.
Vervolgens een stoplicht wat niet meer groen wilde worden, zondagsrijders op zaterdag en geen parkeerplaats in de straat. En ik begin al niet eens meer over het naar-bed-breng-ritueel.
De laatste paar uur van de dag heeft me zeker 10 nieuwe grijze haren gegeven en mijn hele lijf doet zeer van de spanning. Geduld lijkt niet meer bij te tanken. Zelfs toen Joris mij op het laatst zijn lievelingsknuffel gaf (is echt uniek) bracht dat geen druppeltje geduld terug.
Nu zou ik heel hard willen schreeuwen en huilen!!!! Hoop maar dat het morgen weer beter is
! Nu ik je bericht heb gelezen brengt dat herinneringen terug bij mij. En weet ik ook weer hoe lastig het kan zijn om een dwarse peuter bijvoorbeeld in een autostoeltje te krijgen. 
