Wat doen jullie bij ruzie?

[mama van b en c]

Er is hier zoals overal natuurlijk wel een ruzie. Bijvoorbeeld: C. pakt iets om mee te spelen maar B. wil het hebben en rukt het uit zijn handen.

C. zit op een fietsje maar B. wil er op.

Ze vervelen elkaar en meppen elkaar.

Wat doen jullie dan? Hier zitten we niet op 1 lijn. De één grijpt meteen in en zegt dat de ander het speeltje terug moet geven, niks af mag pakken, niet mag slaan enzovoorts.

De ander laat het gebeuren en kijkt eerst of ze het zelf op kunnen lossen. Grijpt pas in als het niet lukt om zelf op te lossen of als ze elkaar pijn gaan doen.

Zijn er nog andere manieren? En wat doen jullie en waarom?

[Jo Jo]

Hier wisselt de aanpak per persoon en per moment.
Soms doe ik of ik het niet door heb, dan kijk ik wat er gaat gebeuren.
En soms grijp ik in, als het duidelijk gemeen of 'machtsmisbruik' is oid.

Maar het is soms wel ongelooflijk vermoeiend, zeker met zo'n 'het is tijd voor vakantie'kind in huis

[HeleenW]

Ik laat het de jongens meestal zelf eerst uitzoeken. En vaak komt dit dan ook heel snel weer goed.
Dus op het moment zelf grijp ik meestal niet in.

Wat ik wel doe is op een ander moment nog praten over wat er gebeurde. Vooral met Joas, hij is bijna 6 en met hem kan ik goed praten. Dus dan bespreken we wat er gebeurde en ook wat er anders kan. En dit natuurlijk lang niet na elk voorval, maar gewoon als ik vind dat het nodig is om er eens even over te praten.
Nu ze in de vakantie dagelijks bij elkaar zijn zal dit vaker voorkomen denk ik dan wanneer Joas op school zit.

[Jo Jo]

Wat ik wel doe is op een ander moment nog praten over wat er gebeurde. Vooral met Joas, hij is bijna 6 en met hem kan ik goed praten. Dus dan bespreken we wat er gebeurde en ook wat er anders kan.

Ja, dat ook. En ook laten zien wat het bij een ander doet (geldt ook voor pijn doen), dat een ander daar verdrietig van wordt.

[Laris76]

Ik reageer ook wisselend. Afhankelijk van wat er gebeurt en hoe ik zelf in mijn vel zit op dat moment. Soms geeft de oudste de jongste een wat al te harde duw, maar pikte hij alles van zijn broertje en dat vond ik ook niet zo handig.
Gisteren waren de jongens voor het eerst echt flink op elkaar aan het meppen. Ik heb toen ingegrepen, terwijl ML ze liever even had laten gaan.

[Eve71ne]

Zodra er geslagen gaat worden of ander fysiek geweld gebruikt wordt, grijp ik in. Ze mogen best ruzie maken om iets, maar vechten sta ik niet toe. Ik bepaal nog zelf of het speelgoed gedeeld kan worden. Het is bijvoorbeeld onmogelijk als Meike met de treinbaan beneden wil spelen als Benthe daar ook rondloopt. Meike mag dan alleen boven spelen, óf er wordt samen gespeeld.

[Truus]

Nog niet bij mijn eigen kinderen, maar met 'leenkinderen' en in mijn werk vroeger, liet ik eerst de kinderen zelf begaan. Kijken of ze het samen oplossen.

Is dat niet het geval of doen ze elkaar pijn, dan stop ik even de situatie. Vraag of benoem (bij jongere kinderen) aan beide 'partijen' wat zij graag willen. Pietje, jij wil graag de auto hè? Hee en Jantje, jij wil ook graag de auto. Hoe lossen jullie dit nou op?
Dus de vechtersbaasjes zelf laten nadenken. Meestal komen ze zelf wel met een oplossing. Die herhaal ik dan en ik check of dit voor beiden oké is. En dan kunnen ze weer verder.
Als ze zelf er niet uitkomen, bedenk ik zelf iets. Bijvoorbeeld om en om ermee spelen. Een bepaalde tijd en die tijd dan ook ècht aanhouden en in de gaten houden. Meestal doe ik een vrij korte tijd, om het geduld van de ander niet te lang te beproeven.

Op deze manier is het eigenlijk altijd goed gegaan.

[KarinH]

Ik grijp vrij snel in, maar dat komt vooral omdat er een groot machts/krachtsverschil zit tussen de 2 kids. Christian wordt heel snel fysiek (en is dan echt ruw) en vanuit autisme impulsief en zonder inlevingsvermogen. Eveline delft dan altijd het onderspit, aangezien hij 10 kg zwaarder is en ruim 30 cm langer. Ik zou niet toekijken hoe er wat klappen/duwen heen en weer gaan, want dergelijk fysiek geweld vind ik geen oplossing en dan wil ik mijn kinderen ook (tot in den treure) leren.

Ik probeer zo veel mogelijk te benoemen wat het probleem is en organiseer dan een oplossing. Vaak is dat hier wekkertje zetten. Als wekkertje dan gaat mag de ander met dat speeltje, tot die tijd de ene. Ze zijn nu zo gewend aan die oplossing, dat het vaak voorkomt dat wekkertje niet eens gezet wordt omdat de ene het dan toch wel de andere gunt. Of dat ze, in plaats van afpakken, naar mij toe komen met de vraag of het wekkertje gezet kan worden omdat ze ook met dat ding willen.

(wat overigens niet wil zeggen dat er geen ruzies meer zijn )

[lotte]

Ik grijp ook meestal in, maar dat komt ook omdat Elise pas 1,5 is en Juul al bijna 3.
Hij is altijd zo lomp met haar, gaat op haar zitten, duwt haar weg, pakt alles af...gek word ik er soms van.
Ik spreek ze er ook altijd op aan dat ze niet moeten slaan/schoppen/bijten. Afpakken laat ik vaak wel gaan als de 'gedupeerde' er geen drama van maakt.

Een vriendin heeft een zoontje die net zo oud is als Juul en als zij samen ruzie maken, laten we het gaan (zolang het er niet te hard aan toe gaat).

[HeleenW]

Ik laat het de jongens meestal zelf eerst uitzoeken. En vaak komt dit dan ook heel snel weer goed.
Dus op het moment zelf grijp ik meestal niet in.

Wat ik wel doe is op een ander moment nog praten over wat er gebeurde. Vooral met Joas, hij is bijna 6 en met hem kan ik goed praten. Dus dan bespreken we wat er gebeurde en ook wat er anders kan. En dit natuurlijk lang niet na elk voorval, maar gewoon als ik vind dat het nodig is om er eens even over te praten.
Nu ze in de vakantie dagelijks bij elkaar zijn zal dit vaker voorkomen denk ik dan wanneer Joas op school zit.

Ik heb het trouwens niet over vechten of andere fysiek 'geweld'. Dat komt hier nog niet voor maar mocht dat wel komen dan laat ik dat niet op z'n beloop, dat weet ik eigenlijk wel zeker. Er wordt in mijn huis niet geschopt/geslagen o.i.d. Ik heb makkelijk praten want het is ook echt nog nooit gebeurd, maar ik wil het gewoon ook niet hebben.