Een orthopedagoog omschreef mijn zoon een jaar geleden als een kind met een sterke wil die hij temperamentvol weet te uiten. Deze omschrijving is tot op de dag van vandaag raak. Meestal heb ik er wel plezier om maar ik word wel wat moe van zijn gefrustreerde schreeuwpartijen. Als iets niet lukt, bijvoorbeeld hij krijgt zijn jas niet meteen op de kapstok of hij krijgt zijn slof niet direct goed aan, dan begint hij hevig te gillen, krijsen, meestal gecombineerd met dramatisch op de grond vallen om het daarna (gelukkig) gewoon weer te proberen. Het duurt niet lang, een paar tellen (als het daarna weer niet lukt is het wel wat tellen langer). Als hij moe is (standaard in de avond en op de wo en za ochtend na kdv dagen) is dit het ergst. Anders hoor ik hem nog wel eens 'nou moe' of erger: 'dommedommedomme' (had hem toch echt potjandorrie geleerd
) mompelen alvorens het opnieuw te proberen.Hoe krijg ik dat gekrijs en gegil toch minder? Er zit nogal een volume achter namelijk. Negeren helpt niet, ik heb hem dus geprobeerd een woord (potjandorrie of 'stomme jas') als uiting van frustratie te geven maar dat werkt vooralsnog niet. Met uitleg dat ik begrijp dat het vervelend voor hem is als iets niet lukt maar dat ik niet wil dat hij dan zo gaat schreeuwen lijk ik nog het verst te komen op zo'n moment want als het dan weer niet lukt schreeuwt hij 8 van de 10 keer daarna niet zo hard. Maar ik blijf maar uitleggen en weg krijg ik het niet.
Iemand tips?
