Ik heb het hier wel eens eerder verteld volgens mij, maar ik ben een echte baby mama. Van babies kan ik er wel 10 hebben, inclusief de gebroken nachten, het huilen, de darmpkrampjes, lekkende borsten en tepelkloven, en het gebrek aan ritme. Maar die dreumesleeftijd.....pfffffff.... Begrijp me niet verkeerd hoor, ik geniet echt wel elke dag van mijn meisje. Ze is gewoon de leukste dreumes ter wereld
. Maar alles wat er bij komt kijken, is gewoon niet zo'n mijn ding. Misschien ligt het aan mijn kinderen (fysiek zeer ondernemend maar tegelijk ook zeer aanhankelijk, slecht zelf kunnen spelen, nog steeds gebroken nachten), of gewoon aan mezelf (ongeduldig). Maar zoals sommige moeders er reikhalzend naar uitkijken om de babytijd achter zich te laten, slaak ik een zuchtje van opluchting bij de gedachte dat we steeds dichter bij de peuterleeftijd komen 
maar ik heb geloof ik liever de dreumes dan de peuterleeftijd. Nu had ik ook wel weer een hele makkelijke dreumes, dat zal vast schelen. Maar ik heb meer gebroken nachten in deze peutertijd dan in de dreumestijd (alle oorontstekingen daarbuiten gelaten) en het 'zelf doen' in de gevallen dat dit echt niet lukt vraagt erg veel van me.
Sorry, geen herkenning dus.
